รุ่งเช้า
ภัทราแต่งตัวรอท่านรองตั้งแต่เช้า เพราะเขาบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะมารับเธอ หญิงสาวเดินลงมารอท่านรองที่ด้านล่าง แต่ป่านนี้ก็ยังไม่เห็นแม้เงา ก็เขาบอกเองว่าเช้า พอดูเวลาแล้วเก้าโมง
ภัทรารู้สึกว่ามันนานเกินไป เธอหยิบมือถือออกมาแล้วกดไปที่เบอร์ของรองอัศวินทันที
ตืด ตืด
ไม่นานเกินรอ ปลายสายก็กดรับ
“ท่านรองถึงไหนแล้วคะ ไหนบอกเช้า นี่มันเก้าโมงแล้วฉันยังไม่เห็นรถคุณเลย”
(อ้าว ผมบอกคุณเช้าเหรอ ตอนนี้ผมเพิ่งตื่น รอก่อนได้ไหม)
สิ่งที่ภัทราได้ยินไม่ผิด คำว่าพึ่งตื่นกับเธอแต่งตัวรอตั้งแต่หกโมง ทำเอาเลือดลมสูบฉีดจนรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ความรู้สึกนี้สินะ เขาเรียกโมโห
“นี่คุณ หากจะไปสายๆ ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน หลอกให้ฉันแต่งตัวรอตั้งแต่หกโมง คุณบ้าหรือเปล่า หากเป็นแบบนี้คุณไปคนเดียวเถอะ”
เธอกดวางสายพร้อมกับหย่อนมือถือลงในกระเป๋า เตรียมตัวที่ก้าวขึ้นห้อง ระหว่างนั้นรถยนต์ที่มันคุ้นตาเธอ
