ณ ร้านอาหาร
ภัทรานั่งมองท่านรองสั่งอาหาร ไม่รู้อดอยากมาจากไหนเพราะทุกครั้งที่เขาสั่งคือต้องเต็มโต๊ะไปเสียหมด
“คุณไม่สั่งบ้างละ เล่นนั่งมองผมแบบนี้ผมเขินนะ หรือว่าคิดอะไรกับผมอยู่”
“ให้ตายเถอะ…ท่านรองจะไม่คิด ว่าฉันคิดอย่างอื่นบ้างเหรอค่ะ”
อัศวินยื่นเมนูไปให้ภัทราได้เลือก แต่หญิงสาวก็ปฏิเสธ เพราะสิ่งที่ท่านรองสั่งก็หลายอย่างมากแล้ว อีกอย่างเธอเองก็ไม่ใช่คนที่ทานยากอะไร
ผ่านไปสักพัก อาหารที่รองอัศวินสั่งก็มาวางตรงหน้า เมนูที่สั่งก็ล้วนแต่แพงๆ ทั้งนั้น ภัทรานั่งมอง ไม่รู้ว่าจะตักอะไรก่อนดี จนท่านรองต้องตักปลาให้เธอ
“ปลากะพงสามรส กินเยอะๆ จะได้ฉลาด”
ขนาดตักให้เขา ก็ไม่วายแซะอีก
“ควรบอกตัวเองมากกว่านะคะท่านรอง ดูๆ แล้วน่าจะใช้ปลาทั้งทะเล ไม่น่าจะใช้แค่ตัวเดียว”
อัศวินไม่ได้ตอบโต้ เขาทำเพียงยิ้ม รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยั่วโมโห ได้กวนประสาทเธอ ให้เลขาต้องว่า เสพติดการด่า
ทั้งสองนั่งทานอย
