ภัทราแก้รายละเอียดให้ท่านรองจนเรียบร้อย จากนั้นก็นำไปส่งให้คุณอัจฉราด้วยมือตัวเอง เนื้อหางานไม่สมบูรณ์แบบวาระในการประชุมครั้งหน้าอาจจะสะดุดก็ได้
ภัทราเดินกลับมาพร้อมคำชม แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะหลงระเริงในคำชมขนาดนั้น ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ไม่ได้ยิ้มแย้มอะไร จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้สักพัก ท่านรองก็เดินออกมาจากห้อง แล้วสั่งเธอไว้
“เลขาภัทร ผมจะออกไปข้างนอก หากมีใครถามบอกว่าผมไปคุยกับลูกค้านะ”
ไม่รู้ว่าคำสั่งนั้นจริงแท้แค่ไหน แน่นอนว่าภัทราไม่เชื่อด้วยซ้ำ แต่ก็ยังอุตส่าห์พยักหน้า ภายในใจก็คิดขึ้นทันที
คงจะได้สาวถูกใจละสิท่า ถึงรีบแจ้นออกไปขนาดนี้
ระหว่างที่นั่งคิดก็เอาแต่ก้มหน้า ส่วนท่านรองก็ยังไม่ไป เขายืนมองเลขาคนสวยอยู่อย่างนั้น แต่คนที่เอาแต่ก้มหน้าเหมือนจะไม่สนใจ จนท่านรองต้องโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ระยะที่ว่าเหลืออีกคืบเดียวปากก็ติดกัน
“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าออกไปคุยกับลูกค้าที่ไหน”
เธอผละใบห
