Chapter 4 เรื่องเข้าใจผิด (1)
1081 คำ
Chapter 4
เรื่องเข้าใจผิด (1)
บ้านพาณิชกุลย์ยามสามทุ่มเศษ...ไฟที่กลางโถงชั้นล่างยังคงส่องสว่าง ในโซนห้องครัวที่แยกเป็นครัวไทยและครัวฝรั่ง...เลียงสนทนาดังแว่วมาจากครัวไทย
"คุณป้านอนดึกอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอคะ"
"เรียกป้าพินก็พอจ้ะ ไม่ต้องคุณป้า"
ท่ามกลางเสียงจานกระทบกัน ยุพินหันไปยิ้มกว้างให้เด็กสาวคราวหลาน หลังจากมื้อเย็นที่ไร้เงาลูกชายคนโตของบ้าน จันทร์เจ้าเอยก็มาช่วยเก็บช่วยกวาดเพราะความเกรงใจ
หล่อนอยู่ฟรีกินฟรี ซ้ำยังไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครในบ้านหลังนี้ จึงเกรงใจหากจะไม่หยิบจับช่วยอะไร อีกทั้งยุพินก็อายุมากแล้ว หล่อนสงสารที่อีกฝ่ายต้องนอนดึกเกือบทุกวัน
"แล้วงานบ้านใครทำคะ ตึกตั้งห้าชั้น ทำคนเดียวคงไม่ไหวแน่"
"จ้างบริษัทข้างนอกเข้ามาทำจ้ะ ส่วนป้าก็รับผิดชอบแค่งานครัวกับช่วยคุณเหนือเลี้ยงลูก"
"ทำไมเขาไม่จ้างพี่เลี้ยงคะ"
"เขาไม่ไว้ใจใครจ้ะ กลัวจะมีคนทำร้ายลูกเขา"
จันทร์เจ้าเอยคลี่ยิ้มอ่อน หากแต่ถ้าเป็นหล่อน หล่อนก็คงจะกลัวเหมือนกัน เพระาข่าวมีมารายวันเรื่องพี่เลี้ยงทำร้ายเด็กเมื่อยามลับหลังพ่อแม่
"เอาละ เสร็จแล้ว"
จานใบสุดท้ายถูกเช็ดจนแห้งและคว่ำไว้บนชั้นแยกเอาไว้ก่อน ในขณะที่แก้วในมือจันทร์เจ้าเอยก็ถูกคว่ำลงในที่ของมันเช่นกัน
"เหลือแค่เก็บกวาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ป้าพินไปนอนเถอะค่ะ ที่เหลือเอยจัดการเอง"
ยุพินทำท่าลังเล เพราะนั่นมันคือหน้าที่ของหล่อนตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว...อดสงสัยไม่ได้ นายของตนจ้างหญิงสาวตรงหน้าตำแหน่งอะไรกันแน่
"เงินเดือนเท่าไหร่กันเนี่ย เล่นแย่งป้าทำซะทุกหน้าที่แบบนี้"
"เขาจ้างเอยมาเป็นแม่บ้านด้วยค่ะ ควบกับงานเลขา"
จันทร์เจ้าเอยสวมรอยเสียเลย พูดทีเล่นทีจริง หล่อนคลี่ยิ้มไปให้อีกฝ่าย เป็นรอยยิ้มที่ยุพินเดาไม่ออกว่าพูดเล่นหรือพูดจริง
"ไปค่ะ ไปนอนนะคะ เดี๋ยวเอยจัดการแทน"
หล่อนรั้งแขนยุพินให้เดินออกไปข้างนอก และยุพินก็ทนการเซ้าซี้ไม่ไหว จึงยอมเดินออกไปเพื่อไปทางออกที่อยู่หลังบ้าน ทางที่จะพาไปสู่เรือนเล็กที่ถัดไปจากตัวอาคาร บ้านที่หล่อนอยู่คนเดียวมาหลายปี
ไฟจากห้องครัวที่ยังสาดแสงส่อง และเสียงกุกกักคล้ายกับมีคนทำอะไรอยู่ในนั้น ภีมพลเดินไปตามเสียง ที่จริงเขาจะลงมาทานมื้อเย็นที่ล่วงเลยมาแล้ว เพราะเห็นว่ามีแม่เลี้ยงคนใหม่มาร่วมโต๊ะ เขาจึงไม่ยอมมานั่งร่วมเพราะยังทำใจมองหน้าผู้หญิงใจร้ายไม่ได้
เขาคิดว่าเป็นยุพิน จึงร้องถามออกไปทั้งที่ยังไม่เดินเข้าไปในครัว
"มีอะไรเหลือบ้างครับป้าพิน"
".....!"
จันทร์เจ้าเอยชะงักมือที่กำลังกวาดเศษสกปรกบนพื้น...หันไปมอง ก็เห็นคนที่ตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่แรกพบโผล่
พรวดเข้ามาพอดี
"เอิง!"
เขาเผลอหลุดปากอุทานออกมา แววตาสื่อถึงความตกใจ เมื่อได้เผชิญหน้ากันอีกครั้งเขาก็ยืนขาแข็ง แววตาเข้มแข็งกร้าวจับจ้องมองคนที่กำลังมีท่าทีตกใจไม่ต่างกัน
แววตาฉายความชิงชังไล่มองหล่อนไปทั้งตัว กระตุกยิ้มคล้ายหยัน ภายใต้ชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อแขนยาวนั้น เรือนร่างที่เขาเคยได้สัมผัสมาหมดแล้ว ยกเว้น...มีเรื่องหนึ่งที่เขายังคงกังขา
ก็เพราะเมาเลยจำไม่ได้ สรุปหล่อนกับเขามีสัมพันธ์รักลึกซึ้งกันจริงหรือไม่...นางฟ้าตัวน้อยที่เขาเฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูด้วยความรักใคร่ ที่แท้ลูกใคร ความจริงที่คลุมเครือเมื่อนึกทีไรก็ปวดหัวใจทุกที
จันทร์เจ้าเอยเห็นท่าไม่ดี แววตาของเขาชวนตีได้ทุกเวลา หล่อนรีบเก็บกวาดแบบลวก ๆ คิดว่าการปลีกตัวไปจากตรงนี้และตอนนี้น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
หล่อนนำอุปกรณ์เก็บกวาดไปซุกไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินกลับมายังทางออก ตรงที่ภีมพลยืนขวางเอาไว้ และดูท่าเขาจะไม่หลบเสียด้วย
"เธอต้องการอะไรเอิง กลับมาทำไม!"
".....?"
หล่อนยืนงง เอียงหน้ามอง เพราะเขาเรียกชื่อของหล่อนผิด ซ้ำคำถามก็ยังแปลก ๆ อีกด้วย
"พี่เหนือคงจะจำชื่อเอยผิด...ต้องเรียกว่าเอยนะคะ ไม่ใช่เอิง"
เพียงเท่านั้น เขาก็หัวเราะออกมาราวได้ฟังเรื่องตลก...เขาหัวเราะให้กับนักแสดงหน้าซื่อตาใส มันช่างน่าตลกสิ้นดีที่หล่อนทำทีเป็นไม่รู้จักกันมาก่อน
"ตลอดเวลาที่เธอหายไป เธอไปทำอะไรมาถึงความ จำเสื่อมล่ะเอิง หึ หัวกระแทกสมองเสื่อจนถึงขนาดจำผัวตัวเองไม่ได้!"
'อะไรของเขา?'
แทนที่จันทร์เจ้าเอยจะโกรธ หากแต่หล่อนงุนงงมากกว่า ได้แต่คิดในใจ...เขาคงเสียใจจนเป็นบ้า ถูกเมียทิ้งจนสมองกลับ จนถึงขั้นจำผิดจำถูก ละเมอเพ้อพกหาคนที่จากไป เขาอาจมีปัญหาทางจิตร่วมด้วย หล่อนคิดไปเรื่อยเปื่อยพลางจับจ้องหน้าคมคร้ามที่ไร้ซึ่งรอยยิ้มแต่งแต้ม
"ถ้าพี่เหนือจะคิดว่าเอยเป็นผู้หญิงคนนั้น พี่เหนือคงจะเสียใจมากจนประสาทหลอน เอยว่าพี่เหนือควรไปพบหมอ ไปคุยกับหมอเสียบ้างก่อนจะเป็นโรคซึม...โอ๊ย!"
หล่อนร้องออกมาเมื่อเขากระชากร่างของหล่อนแล้วผลักจนแผ่นหลังชิดติดกำแพง กรงอุ้งมือขยุ้มลงบนปลายคางเรียวด้วยความกรุ่นโกรธ กับท่าทียั่วประสาทของหล่อน
เขาเกลียดชะมัด กับท่าทีที่ทำเป็นจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ หวังจะใช้ความใสซื่อปั่นหัวทุกคน
"เธอคิดว่าพี่โง่นักรึไง คิดจะแกล้งทำเป็นสมองเสื่อมจำอะไรไม่ได้ เพื่อที่เธอจะได้รอดและจับตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำ ที่เข้ามาในบ้าน เธอมาในฐานะเมียใหม่ของคุณพ่อใช่มั้ย!"
".....?"
"ใช่มั้ยเอิง! อย่าเงียบ ตอบ ตอบมา!"
- ผู้เขียน
