บทที่ 7/1
หลังจากเดินกลับมาจากตลาดไป๋มู่หลันก็ลากแขนเฉินหลิงเว่ยกลับมาที่ร้านสกุลไป๋ เสี่ยวซีที่เห็นสีหน้าถมึงทึงของคุณหนูไป๋ก็เร่งเปิดห้องหนังสือให้นาง แล้วยกน้ำชามารับรองเฉินหลิงเว่ยก่อนปิดประตูจากไปในทันที เฉินหลิงเว่ยยกกาน้ำชาขึ้นรินใส่ถ้วยก่อนส่งให้สหายที่ยามนี้จ้องตนเองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“หลันเอ๋อร์... เจ้าดื่มชาก่อนดีหรือไม่”
“เฉินหลิงเว่ยนะเฉินหลิงเว่ย เจ้าเป็นสหายข้าไยจึงหลอกข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“หลันเอ๋อร์ข้าล้วนหวังดีต่อเจ้า”
“ความหวังดีของเจ้าข้าซาบซึ้งด้วยใจจริง แต่เฉินหลิงเว่ยเราคบหากันเป็นสหาย เจ้าเข้าใจคำว่าสหายหรือไม่”
ไป๋มู่หลันเอ่ยเสียงสั่นก่อนเบนหน้าหลบสายตา เฉินหลิงเว่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าในแววตาสหายเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา จมูกเล็กของนางแดงก่ำ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น
“หลันเอ๋อร์ ข้า... ข้าขอโทษ”
เฉินหลิงเว่ยเบิกตากว้างยามเห็นน้ำตาไหลลงจา
