ที่จริงแล้วองค์หญิงเจวียหยีมีอ้ายเจิงอยู่ในใจ แต่เพราะฝ่าบาทมีพระราชโองการมอบสมรสพระราชทานให้อ้ายเจิงกับอาฉีจึงทำให้นางไม่พอใจอยู่แล้ว
ยิ่งเห็นอาฉีเช่นนี้ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ สตรีอัปลักษณ์ที่สู้นางไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วเหตุใดเสด็จพ่อจึงคิดยกอ้ายเจิงให้อีก อาฉีโมโหจนตัวสั่น นางนิ่งฟังคำพูดพล่อย ๆ ของเจวียหยีด้วยความอดทน
ไหนจะล่วงเกินบิดามารดา ไหนจะล่วงเกินนางทั้งยังใส่ร้ายท่านพี่ว่าไม่ต้องการแต่งกับอาฉีอีก อาฉีไม่อาจทนได้อีกต่อไป
"ใช่บิดามารดาของข้าไม่อยู่แล้ว แต่ของเจ้าเล่าต่อให้พวกเขาอยู่และสั่งสอนเจ้าปากฉีกถึงรูหู เจ้าก็คงไม่รู้ความกระมังถึงได้ไร้มารยาทเอ่ยถึงผู้อื่นเช่นนี้"
อาฉีไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเคืองออกไป เพราะนางยังเข้าใจผิดคิดว่าหากแสดงว่าโกรธจะหมายถึงการทักทายกันด้วยรอยยิ้ม อาฉีจึงทำสิ่งตรงข้าม ด่าไปยิ้มไปทั้งใจโกรธแค้นยิ่ง อาฉีจึงยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่ตนเองจะทำได้
ได้ผล สตรีนางนั
