อาฉีบัดนี้คล้ายจะจมหายเข้าไปในร่างกายของอ้ายเจิงเสียแล้ว กลิ่นของอาฉีหอมกรุ่นยิ่งนัก หอมยิ่งกว่ากลิ่นของดอกเหมยนี้เสียอีก อ้ายเจิงสุดท้ายไม่อาจทนไหวสองมือโอบร่างของนางเอาไว้ในอ้อมกอดซบใบหน้าลงมาแล้วสูดความหอมจากเรือนผมของนาง
"อาฉีคนดีของพี่ หายโกรธพี่เถิดนะพี่จนปัญญาจะง้องอน จึงได้แต่ร้องขอคำยกโทษจากอาฉีแล้ว"
"ข้าบอกแล้วว่าไม่จำเป็น ปล่อยข้าก่อนที่ข้าจะทนไม่ไหว"
อาฉีกัดฟันพูดทั้งยังผลักเขาออกเล็กน้อยกลิ่นหอมของกำยานจากร่างกายของอ้ายเจิงทำให้จิตใจของอาฉีไม่สงบเป็นอย่างยิ่ง นางไม่ควรอยู่ใกล้กับเขาเกินไป
โชคดีที่ครานี้อ้ายเจิงยอมแต่โดยดีเพื่อที่เขาจะสามารถมองเห็นดวงตาคู่งามของนางได้ อาฉีเงยหน้ามองเขายังสบตาเขาอย่างไม่หวั่นเกรง
"ปล่อยข้า"
ยิ่งมองใกล้ความงามของอาฉียิ่งทำให้หัวใจของอ้ายเจิงสั่นระรัว แม้ว่าอาฉีจะละทิ้งชุดแบบสตรีทั้งยังเกล้ามวยผมสูงแบบบุรุษแต่งกายด้วยชุดนักรบสีน้ำเงินเข้ม ห้
