นับตั้งแต่เขาพบนางในยามเช้าในใจเองก็เฝ้าครุ่นคิดถึงใบหน้าของนาง ทั้งยังเฝ้ารออย่างใจจรดใจจ่อเพื่อพบนางอีกคราในยามเย็นโดยไม่คิดระแวงสงสัยเลยสักนิดว่านางผู้งดงามจนทำให้เขาตกตะลึงนั้นแท้ที่จริงคือน้องสาวคนดีของเขานี่เอง
อ้ายเสิ่นไม่เอ่ยคำใดเขาตรวจชีพจรให้อ้ายเจิงแล้วสั่งให้คนไปเคี่ยวยาชามใหม่มาแทนชามเก่าที่อาฉีทำหกลงพื้น อ้ายเจิงมองยาที่หกเลอะเทอะแล้วยิ่งรู้สึกสำนึกผิด
"ท่านพ่อ ท่านอ๋องน้อยเล่า"
"ท่านอ๋องปลอดภัยไม่ต้องห่วง เจ้าเช็ดหน้าเสียหน่อยเถิด"
อ้ายเจิงมิได้ให้บ่าวปรนนิบัติ เขาตกใจยิ่งเมื่อเห็นว่าใบหน้าของตนเองนั้นเต็มไปด้วยหมึกดำละเลงอยู่จนทั่ว กระทั่งใจพลันหวนคิดไปถึงริมฝีปากนุ่มนิ่มของอาฉีในยามที่ประทับลงมาหัวใจกลับเปี่ยมสุขยิ่งนัก
"ฝีมืออาฉีหรือขอรับ"
อ้ายเสิ่นอมยิ้ม "อาฉีคงมีเหตุผลของนางที่ทำเช่นนี้"
แน่นอนว่าอ้ายเจิงไม่อาจโกรธนางได้ สิ่งที่เขาล่วงเกินนางลงไปนั้นต่อให้อาฉีสา
