ดรุณีก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย ทั้งสองนั่งคุยกันสักพัก ถือว่าค่อนข้างคุยกันถูกคอ ในช่วงนั้นก็มีพนักงานเข้างานบ้างต่างตรงไปในส่วนสแกนบัตรเพื่อเข้าไปในห้องโถงรอลิฟต์ ปฐวีหันไปมองรอบๆ แอบบ่นในใจว่าทำไมประชาสัมพันธ์ถึงยังไม่มาถึงบริษัทอีก พลันมองไปเห็นภูดิศผลักประตูเข้ามา เดินก้าวเท้ายาวๆ ผ่านหน้าล้วงบัตรจะนำไปแตะเครื่องรักษาความปลอดภัย แต่เขาปากไวกว่าจึงร้องเรียกมัน
“อ้าวเฮ้ย ไอ้หมอก วันนี้มาเช้าอีกแล้วนะ มึงจะฟิตไรนักหนา”
มือที่กำลังวางบัตรลงต้องชะงัก หันกลับมามองข้างหลัง เปิดทางให้พนักงานเข้าสแกนก่อน ภูดิศเดินย้อนกลับมาหาปฐวี ไม่วายใช้สายตาจับผิดกึ่งตำหนิมองผู้หญิงที่นั่งก้มหน้าก้มตา คิดว่าเขาจะจำไม่ได้เหรอไง เขาแอบลอบกลอกสายตาหลายต่อหลายครั้งก่อนจะตวัดหางตามองเพื่อนสนิท มันทำหน้าระรื่น จิบกาแฟบ้างล่ะ ส่งยิ้มมาให้เขาบ้างล่ะ แต่ขอผ่านเถอะ มองแว็บเดียวก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้มีความสุขเพราะว่าเห็
