บทที่ 2 ผู้ชายเอาแต่ใจ (1)
862 คำ
“วันนี้คุณดาไปดูโรงเรียนให้คุณหนูครับ ออกจากบ้านไปคนเดียว ส่วนคุณหนูอยู่กับคุณดรีมที่ร้าน”
คนในสายคือคุณสุวิทย์ ทำงานเป็นเลขานุการส่วนตัวของภูดิศ ดูแลทุกอย่างทั้งเรื่องงานและเรื่องจิปาถะส่วนตัว
คิ้วเขากระตุกแรงมาก ไม่เข้าใจว่าหล่อนจะไปหาทำไมในเมื่อเขากับมารดาก็เลือกให้แล้วว่าจะให้ลูกเรียนที่ไหน ปูทางไว้ตั้งแต่โรงเรียนเตรียมอนุบาลจนกระทั่งถึงระดับปริญญาโทที่เมืองนอก “ส่งพิกัดมาทางไลน์ผมตอนนี้เลยนะ”
“ครับ ส่วนของที่คุณหมอกฝากซื้อ ผมส่งให้คุณท่านแล้วนะครับ”
“ครับ ไว้คราวหน้าจะรบกวนอีก”
“ได้ครับ ผมเองก็มีลูกสาว เลือกของขวัญช่วยได้สบายมากครับ” เลขาวัยกลางคนเอ่ยด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ
ภูดิศเคลื่อนรถออกจากความแออัดของการจราจร แวะข้างทางเพื่อหาร้านนั่งจิบกาแฟ เช้าๆ แบบนี้คนในร้านค่อนข้างหนาตา หลายคนแวะมาซื้อกาแฟก่อนเข้าบริษัท บางคนสั่งหลายแก้วเอาไปฝากเพื่อนที่ทำงาน กว่าจะถึงคิวเขาก็รอหลายนาที
เขาหยิบสมาร์ทโฟนเข้าเว็บช็อปปิ้งออนไลน์ ชอบดูของสวยๆ งามๆ ในนี้ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าเด็ก ของเล่น แม้กระทั่งขนมก็อาศัยหาข้อมูลในเน็ต เขานั่งเก้าอี้รองผู้บริหารบริษัท แต่ในขณะเดียวกันก็ทำงานควบตำแหน่งทั้งฝ่ายบริหาร และสถาปนิกฝีมือดีประจำบริษัท ข้อความไลน์จากคุณสุวิทย์เพิ่งจะถูกส่งเข้ามา เขากดเข้าไปทันที เห็นตำแหน่งโรงเรียนเตรียมอนุบาลอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งที่เขาอยู่เท่าไหร่นัก ก็เกิดความลังเลว่าจะไปหาหล่อนดีไหม ใบหน้าคมเข้มมีแววคิดมาก แต่ในที่สุดเขาก็เลือกดื่มกาแฟพลางเดินกลับรถยนต์ กดรีโมตปลดล็อก และแทรกกายเข้าไปนั่ง ขับเคลื่อนรถยุโรปสมรรถภาพดี เบียดเสียดการจราจรติดขัดไปตามแผนที่
ภูดิศจอดรถไว้หน้าโรงเรียนเดินเท้าเข้าไปข้างใน โรงเรียนค่อนข้างเงียบสงบเนื่องจากเวลานี้เด็กๆ อยู่ในห้องเรียน นักธุรกิจหนุ่มอยู่ในชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตสีขาวสอดเข้าใต้กางเกงสแล็คราคาแพง มองสภาพโรงเรียนที่ดรุณีเลือกให้ลูก บรรยากาศร่มรื่นดีอยู่หรอกแต่ขนาดมันเล็กไปหน่อย ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบอาคารขนาดเล็ก ยืนนานไปหน่อย ลุงคนทำความสะอาดกวาดฝุ่นมาทางนี้พอดี
“โทษทีพ่อหนุ่ม ลุงไม่ทันมองเห็น”
“ไม่เป็นไรครับ” ตอบด้วยสีหน้ายุ่งๆ ไม่ถือโทษลุง
ลุงแกแก่มากแล้ว เดินหลังค่อมเข้ามาหา “แต่งตัวดีนะเนี่ย มาหาครูหรือมาแอบดูลูกล่ะ”
“อ๋อ ผมมา…”
“เปิดเทอมวันแรกก็งี้ เด็กๆ งอแง ข้างในก็เลยดูยุ่งๆ”
“เอ่อ…” ปรายสายตาไปมองลุง แกแก่มาก แต่งตัวธรรมดา สองมือมีไม้กวาดกับที่ตักผง “เปล่าครับ ผมไม่ได้มาหาลูกหรือมาหาครูหรอก แต่พอดีมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเข้ามาที่นี่แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้กลับออกไปหรือยัง”
มีเสียงกรีดร้อง งอแงดังมาจากห้องหนึ่งไม่ไกล คาดว่าเด็กคงยังปรับตัวไม่ได้ ขณะนั้นเองภูดิศถึงมองเห็นกลุ่มผู้ปกครองที่ซ่อนตัวตามพุ่มไม้คอยดูลูกๆ บางคนหลบหลังแนวกำแพง ยื่นใบหน้าไปส่องเป็นระยะๆ ไม่ให้ลูกเห็นพวกตน
“มีแบบนี้ทุกเทอมเลยเหรอลุง ตลกดี”
ลุงมองตามแล้วหัวเราะ “มีสิ มาซุ่มดูเป็นเดือนจนกว่าลูกจะปรับตัวได้ก็มี ลุงเห็นจนชินแล้ว ลุงว่าไม่มีพ่อแม่ที่ดีคนไหนไม่รักไม่เป็นห่วงลูกหรอก ต้องตามดูจนกว่าลูกจะอยู่ได้กันทั้งนั้น”
คำตอบของลุงกระแทกใจคนฟัง คมยิ่งกว่ามีดปลายแหลม ภูดิศเงียบไปพักหนึ่ง ไม่กล้ามองตาแก กลัวแกจะรู้ว่าเขานี่แหละที่เป็น ‘พ่อเลวๆ’ แกไม่ทันสังเกตอะไร ตอบคำถามก่อนหน้านั้น พลางกวาดฝุ่นบนพื้นที่รองเท้าหนังของภูดิศเหยียบมาเละพื้น
“ถ้ามาตามหาแฟนลุงคงไม่เห็นหรอก วันหนึ่งมีผู้ปกครองเด็กเข้ามาเยอะจะตาย ลุงทำงานต่อก่อนนะพ่อหนุ่ม”
“ขอบคุณครับ”
เกิดความละอายขึ้นมานิดหน่อย แทบไม่มีหน้าจะอยู่ต่อ ภูดิศเร่งฝีเท้าเดินลงจากอาคารขนาดเล็ก ลัดเลาะตามข้างอาคารออกมานอกโรงเรียน จอดรถทิ้งไว้เส้นขาวแดงนานเกินไปตำรวจอาจมาล็อกล้อได้ พับผ่าเถอะ! สุดท้ายก็คลาดกับดรุณีจนได้ ภูดิศนั่งถอนหายใจในรถ รับแอร์เย็นๆ สายตาคู่คมยังคงมองเข้าไปในโรงเรียนเผื่อหล่อนจะกำลังเดินออกมา มีรถยนต์หนึ่งคันสวนทางออกไป เห็นว่ามันหรูดีจึงหันไปมอง และแล้วภูดิศก็ค้นพบว่าดรุณียังไม่ไปไหน ยังอยู่ในนั้น
ใครพาหล่อนมากันนะ! ภูดิศชักจะอารมณ์เสียรีบขับรถตามไป
.................
ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
