มณีนฤนาท

บทที่ 3 เห็นเรื่องราว

"ก็โยนทิ้งไปแล้วนิ มันมาอยู่นี่ได้ไง แต่ช่างเถอะ พรุ้งนี้เดี๋ยวเอาไปทิ้งใหม่"ฟ้ามณีพึมพำคนเดียว แล้วล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า

เวลาล่วงเลยมาจวบจนเที่ยงคืน ฟ้ามณีหลับสนิทไปแล้ว เธอรู้สึกตัวก็พบว่าเธอไปยืนที่ใต้ทะเล แล้วเห็นพญานาคสองตน ว่ายน้ำมา ตอนแรกฟ้ามณีตกใจ ว่าพญานาคสองตนนั้นจะเห็นเธอ แต่แล้วทั้งสองตนก็มาหยุดตรงหน้าเธอ ทั้งคู่กลายร่างเป็นมนุษย์ชายและหญิง

ตนที่กลายเป็นผู้หญิง ใบหน้าเหมือนเธอไม่มีผิดเพี้ยน สวมชุด จะว่าไทยก็ไม่ใช่ จะว่าสไบก็ไม่เชิง เป็นผ้าถุงเลื่อมสวย มีเสื้อเกาะบริเวณอกสีชมพู แล้วมีผ้าคล้ายๆผ้าชีฟองสีชมพูบริเวรไหล่ไล่ยาวลงถึงพื้น ส่วนตนที่เป็นผู้ชาย หล่อ หน้าตาออกไปทางฝรั่งโซนผู้ชายอิตตาลี่ ร่างกายกำยำ นุ่งโจงกระเบนสีเข้ม คล้องสร้อยสังวาลย์ทองคาดลงมาหนึ่งฝั่ง ไม่ใส่เสื้อ "หูยย พยานาคเขาหล่อกันขนาดนี่เลยเหรอ เอ๊ะ แต่หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน แต่นึกไม่ออก" ฟ้ามณีคิดในใจ แต่ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น พยานาคทั้งสองตนตรงหน้าสนทนากัน

"น้องหยาดมณีขอพี่ชื่นใจเถิด" พ่อหนุ่มหน้าอิตตาลี่ ขอกันอย่างนี้เลย ฟ้ามณีได้แต่คิดในใจ

"อืม ท่านพี่นครา อย่าค่ะ" แม่สาวที่หน้าเหมือนฟ้ามณี ห้ามพอเป็นพิธี ฟ้ามณีเริ่มถ้วนคำ "เดี๋ยวนะ หยาดมณี กับนครางั้นเหรอ นี่มัน" ยังไม่ทันที่ฟ้ามณีจะคิดต่อ

พยานาคทั้งสองตน ชายหญิงก็กลายร่างเป็นพยานาค พ่อหนุ่มอิตตาลี่กลายเป็นพยานาคสีดำเกล็ดสีทองดูสง่างาม ดุดัน และน่าเกรงขาม ส่วนหยาดมณี กลายร่างเป็นพยานาคสีชมพูมีริ้วขาวทองสวยงามมาก

แล้วทั้งคู่ก็พันกันเป็นวงกลมแนวดิ่ง สอดประสานไปมา วนกายลงข้างล่างทะเล ไปเรื่อยๆ ลึกลงไป ลึกลงไป แต่ทว่าถึงแม้จะพันกายกันลงไปลึงลงแค่ไหน ฟ้ามาณี ที่อยู่ที่เดิมกลับมองเห็นชัดเหมือนตามลงไปด้วย ชัดทั้งภาพและความรู้สึก สักพัก ทั้งคู่คลายออกจากกัน แล้วกลับร่างเป็นมนุษย์ดั่งเดิม แล้วแวกว่ายสายน้ำหยอกล้อกันขึ้นมา และยังคงหยุด ตรงหน้าฟ้ามณี มีพยานาคสีดำสนิทอีกตนวายน้ำมา แล้วหยุดกลายร่างเป็นมนุษย์หุ่นบางแต่ยังคงไว้ซึ้งความกำยำ สวมโจงกระเบนสีดำสนิท กายมนุษย์ผิวสองสี ไม่สวมเสื้อ สวมสังวาลย์สีเงินคาดบ่าหนึ่งฝัง ประนบมือนพไหว้ พยานาคสองตนตรงหน้า

"องค์ชายนครา มีพยาครุฑบินวนก่อกวน เรามาสักพักแล้วพระเจ้าข้า" นาคตนนั้นรายงาน

"งั้นรึ มนต์ตรา งั้นเจ้าไปส่งชายาเราที่วังแล้วเราจะมุ่งหน้าไปก่อน เจ้าก็จงอยู่เฝ้าน้องหยาดมณีเสียที่นั้นเลย แล้วเจ้าจงตามนิลพัตร์ให้ตามเราไป" พยานาคตนที่ชื่อนคราพูดแค่นั้นแล้วก็แวกว่ายสายน้ำไป อย่างรวดเร็ว

เฮือกกก !!!!

ฟ้ามณีสะดุงตื่น เธอหอบหายใจ

"ฝันบ้า ฝันบออะไร หยาดมณีกับนครา คราวนี้ มีมนต์ตรา กับนิลพัตร์มาอีกด้วย มันเรื่องอะไรหนักหนา ไหนบอกจะไม่มาเข้าฝันแล้วไง ผิดสัจจะ" ฟ้ามณีบ่นคนเดียวกลางดึก

"ก็เจ้าได้ดวงแก้วมณีแล้ว แต่เจ้ากลับทำแช่เฉือน โยนทิ้ง เจ้าโกงก่อนหนาน้องพี่" ฟ้ามณีหันมองตามเสียง

"อะ อะ อะ องค์นครา" ฟ้ามณีพูดอย่างอึ้งๆภาพชัด เสียงชัด เต็มๆตา

"ใช่ พี่เอง เจอกันเสียทีหนา น้องหญิงหยาดมณีของพี่" องค์นคราตอบฟ้ามณี

"ใช่ หยาดมณีเธอเป็นของคุณ แต่ฉันชื่อฟ้ามณี ไม่ใช่ของคุณ แล้วพูดภาษาอะไร ขัดกับหน้าตาอิตตาลี่แบบนี้ เสื้อก็ไม่รู้จักใส่ สิ้นภพจบชาติกันแล้วอะ จะมาตามอะไรหนักหนา" ฟ้ามณีเธอโวยวายอย่างเหลือทน เจอตัวต้นเรื่องสักที ชอบมาส่งเสียงเรียกในฝันอยู่นั่น

"อันว่าสายใย พี่ตัดมิขาดหรอกหนา เจ้าหนีพี่มา เรายังมิเข้าใจกันเลย" พ่อหนุ่มหน้าอิตตาลี่กล่าวอย่างตัดพ้อ

"ฉันไม่เข้าใจคุณหรอกค่ะ สิ้นสุดกันไปแล้ว ฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น และไม่อยากจะจำสักเท่าไหร่ด้วย" ฟ้ามณีกล่าวอย่างหงุดหงิด

"ให้พี่พิสูจน์ได้หรือไม่ พี่ขอให้เจ้าได้รู้เรื่องราวทุกอย่าง หากถึงตอนนั้น เจ้ามิมีเยื่อใยให้พี่จริงๆ พี่จักปล่อยเจ้า จะขอตามดูแล แต่มิปรากฎกาย มาให้รบกวนจิตใจ"

องค์นครา ต่อรองกับหญิงอันเป็นที่รัก ถึงแม้นข้ามภพข้ามชาติมาแล้วแต่ทว่า พระองค์ก็ยังคงรัก และเมตตา มิเสื่อมคลาย

"ถ้าฟ้ารู้เรื่องราว แล้วตัดสินใจยังไง คุณก็จะยอมรับใช่มั้ย" ฟ้ามณีถามองค์นครา

"ใช่ ถ้าเจ้ายังคงยืนยันในคำเดิมที่จะทำตามที่กล่าว" องค์นครา ตอบฟ้ามณี

"ได้ งั้นฟ้าตกลง คุณไปได้แล้ว" ฟ้ามณีไล่องค์นครา

"ไม่ พี่จะอยู่กับเจ้า"องค์นคราตอบฟ้ามณี

"ได้ไงคะ คุณเป็นผู้ชาย จะมาอยู่ได้อย่างไง" ฟ้ามณีเริ่มโวยวาย

"พี่อยู่คุ้มครองเจ้ามานานแล้ว หากพี่คิดจะทำอะไร พี่ทำไปนานแล้ว"องค์นครา ตอบกลับฟ้ามณีแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ถ้าไปข้างนอก คุณจะมาตามฉันแบบนี้ไม่ได้นะคะ " ฟ้ามณี ยังคงโวยวาย

"พี่มีวิธี เจ้าสวมสิ่งนี้" องค์นครา ส่งดวงแก้วมณีสีแดงลูกนั้น ที่ตอนนี้ ขึ้นตัวเรื่อนด้วยเครื่องเงิน แล้วคล้องสร้อยเงินเรียบร้อย

"สวมทำมัย เออเป็นท่านนี่ก็ดีเนอะ เสกได้ดังใจ" ฟ้ามณีพูดกับองค์นครา

"ก็สวมเพื่อให้เราสถิตในดวงแก้วมณีนี่ หรือน้องพี่ อยากให้พี่เดินตาม เช่นนั้นก็ย่อมได้" องค์นครา ตอบฟ้ามณี

"ไม่ต้อง สวมก็สวม" ฟ้ามณี รีบรับดวงแก้วมณีสีแดงที่เธอเคยโยนทิ้งไปแล้วขึ้นมาสวม

"ส่วนตอนอยู่กันลำพัง พี่จะปรากฎกายเช่นนี้" องค์นคราบอกแก่ฟ้ามณี

"ใส่เสื้อผ้าให้มันดีกว่านี้ได้มั้ย" ฟ้ามณีบ่นองค์นครา

"แบบนี้ไม่ดีอย่างไร"องค์นคราถามฟ้ามณีอย่างสงสัยใคร่รู้

"เห้อ มันอาจจะดีในที่ของคุณ แต่สำหรับที่นี่ มันแปลก แปลกมากๆ หน้าตาฝรั่งจ๋า แต่พูดจาไทยโบราณ แถมนุ่งโจงกระเบน สวมสังวาลย์ ใครเห็นก็ว่าบ้าแน่ๆ"

ฟ้ามณี อธิบายยืดยาว

"มิต้องกลัวใคราเห็นหรอกน้องพี่ คนที่จะได้เห็นคือคนที่มีสายใยสัมพันธ์กันหรือคนที่พี่อนุญาตให้เห็นเท่านั้น" องค์นคราตอบฟ้ามณีอย่างภาคภูมิใจ

"ก็นั้นแหละ แต่งตัวใหม่ค่ะ คุณทำได้ ขนาดเนรมิตรสร้อยเงินให้ฉัน คุณยังทำได้เลย" ฟ้ามณีออกคำสั่ง

"แล้วเจ้าต้องการเช่นไร" องค์นครา ถามด้วยความซื่อ

"ก็ไหนบอกว่า อยู่มาด้วยตั้งนานแล้ว ไม่เคยเห็นผู้ชายเข้าแต่งตัวกันหรือไง" ฟ้ามณี ตั้งขอสงสัย

เพียงไม่นาน องค์นครา ก็เนรมิตชุด เป็นกางเกง เหนือเข่า สีน้ำเงิน แล้วก็เสื้อยืดสีขาว

"เป็นอย่างไรบ้าง " องค์นคราถามฟ้ามณี

"อืม เทสดีเหมือนกันนะนี่" ฟ้ามณีบอก

"เทส คืออันใด" องค์นคราเอ่ยถามออกมา

"ก็หมายถึง แต่งตัวดี ความชอบส่วนตัวดี อะไรแบบนี้ไง" ฟ้ามณีตอบองค์นครา แล้วเดินเอามือไป แตะๆตัวองค์นครา

"จับได้ด้วย" ฟ้ามณีพึงพำ

"ได้สิก็พี่อนุญาตให้เจ้าจับ" องค์นคราบอกฟ้ามณี

"เรามาตกลงกันค่ะ คุณช่วยพูดให้เหมือนมนุษย์ได้มัย อย่าพูดภาษาโบราณ มันดูแปลก"

"ได้สิ แต่ว่าฟ้ามณีต้องเรียกเราว่าพี่ แล้วพี่จะเรียกฟ้ามณีว่าน้อง" องค์นคราต่อรอง

"เดี๋ยวนะ พยานาคเขาก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันเหรอนี้" ฟ้ามณีถามอย่างอึ้งๆ

"มันก็มีเหมือนกันหมดนั่นแหละ ว่าไงน้องตกลงมั้ย" องค์นคราถามย้ำ

"ได้ค่ะ เออ พี่นครา" พ่อหนุ่มหน้าอิตตาลี่ยิ้มกว้าง

"ดีมากน้องฟ้ามณี" ฟ้ามณีมองพี่นคราตรงหน้าเธอตอนนี้ แล้วก้มดูเวลาที่โทรศัพท์ โชว์เวลาตี 2

"ฟ้าต้องนอนแล้วพรุ้งนี้มีเรียน พี่จะนอนก็เอาหมอนข้างมากั้นนะ"

"พี่ไม่นอนหรอก เดี๋ยวพี่บำเพ็ญสมาธิเอา" ฟ้ามณีมองอย่างสงสัย

"ก็ถ้าพี่นอน น้องอาจตกใจหากตื่นก่อน เพราะพี่จะกลับคืนร่างกายสังขารพญานาค " พี่อธิบายน้องโดยละเอียด

ฟ้ามณีพยักหน้า แล้วล้มตัวลงนอน ลึกๆ ทำมัยเธอเองรู้สึกถึงความอุ่นใจ อย่างบอกไม่ถูก

ฟ้ามณีหลับไปในที่สุด องค์นครานั่งมอง ฟ้ามณีหลับอย่างที่เขาชอบทำ

เช้า

ฟ้ามณีตื่นมา ก็ต้องตกใจ เจอพี่ ในชุดกุ๊กทำอาหาร ยืนถือโจ๊กรอ

"ทะ ทำอะไร "ฟ้ามณีถามอึ้งๆ

"ก็ชุดเชฟไง รอเสริฟอาหาร มนุษย์เขาแต่งแบบนี้กันไม่ใช่เหรอ หรือพี่เข้าใจผิด" องค์นครา ถามฟ้ามณี

"ไม่ผิด ฟ้าแค่ตกใจนิดนึง ไปอาบน้ำก่อนนะ" ฟ้ามณีบอกพี่แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เธออาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำ

เจอโต๊ะกินข้าว

"พี่เอาโต๊ะมาเลยเหรอ"ฟ้ามณีถามอึ้งๆ

"ใช่น้องจะได้ไม่ต้องนั่งพื้นแล้วบ่นปวดขา เหมือนทุกครั้ง" พ่อหนุ่มหน้าอิตตาลี่เปย์ฉ่ำ

ฟ้ามณีนั่งลงที่โต๊ะ มองโจ๊ก ในชาม

"ทำมัยมีชามเดียว พี่ไม่กินเหรอคะ" ฟ้ามณีถามอย่างสงสัย

"พี่อิ่มทิพย์ อิ่มบุญบารมี"

"เหรอคะ แปลกเนอะ ความรู้ใหม่เลย " ฟ้ามณีบอกพี่

"กินสิ ระวังร้อน" พี่นคราบอกให้ฟ้ามณีกินโจ๊ก

ฟ้ามณีกินโจ๊กอย่างอร่อย เธอเงยหน้ายิ้มกับพี่หลายรอบมากๆ

"เอาอีกมั้ย"

"พอแล้วคะ แค่นี้เกือบกินไม่หมดแหนะ" ฟ้ามณีกินอิ่มจะเอาจานไปล้างแต่พี่เนรมิต ให้เรียบร้อย เธอมองอย่างอึ้งๆ เรื่องเหลือเชื่อนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ

ตอนนี้องค์นคราเปลี่ยนชุด เป็นชุดนักศึกษา ฟ้ามณีมองอย่างตะลึง "หล่อเกินไปแล้วพ่อคุณ" ฟ้ามณีได้แต่คิดในใจ

"เดี๋ยวพี่เดินข้ามสะพานลอยเป็นเพื่อน แบบนี้กลมกลืนพอมั้ย เดี๋ยวน้องเข้าเรียน พี่ก็จะอยู่ในลูกแก้ว"

"เออ แล้วคนอื่นจะเห็นพี่มั้ย" ฟ้ามณีถามอย่างอยากรู้

"เห็นสิ พี่ตั้งใจให้เห็น"

"แล้วถ้ามีคนถามจะตอบยังไง" ฟ้ามณีถามพี่

"อยากให้พี่เป็นอะไร ก็ตอบออกไปแบบนั้นแหละ พี่เป็นให้ได้ทุกอย่างเลย"

ฟ้ามณีหัวเราะออกมากับโชคชะตา ก็แปลกๆดี ฟ้ามณีออกจากประตูห้องพัก แล้วเดินเพื่อไปมหาวิทยาลัยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

พ่อหนุ่มหน้าอิตตาลี่ในชุดนักศึกษา เดินตามน้องไม่ห่าง เมื่อฟ้ามณีกับนคราข้ามสะพานลอย ทุกคคนต่างหันมอง ไม่ได้มองฟ้ามณีนะ

แต่มองความหล่อของพ่อหนุ่มหน้าอิตตาลี ที่เดินตามหลัง

"ยัยฟ้า แกมากับใคร" เพื่อนร่วมคณะคนนึง ถามเมื่อเจอฟ้ามณี ฟ้ามณียืนนิ่ง

"ว่าไงละ หล่อมาก" เพื่อนถามย้ำ

"เออ พี่เขามาตามจีบฉันอะ เพิ่งรู้จักกันไม่นาน "ฟ้ามณีตอบเพื่อน

"หูยย หล่ออะ ฝรั่งเหรอ" เพื่อนถามต่อ

"ไม่จ๊ะ พี่เขาชื่อพี่นครา" ฟ้ามณีตอบเพื่อน

"สวัสดีครับ " พี่กล่าวทักเพื่อนน้องตามมารยาท

"สวัสดีค่ะ หล่อมากเลย" เพื่อนฟ้ามณีทักทายแล้วเดินไป

"เสน่ห์แรงจริงๆนะ" ฟ้ามณีหันมองแล้วค้อนควับ

"อ่าวพี่แค่พูดว่าสวัสดีเองนะ" นครากล่าวเสียงอ่อย

"ช่างเถอค่ะ ไปตึกเรียนกัน " ฟ้ามณีพูดจบแล้วเดินนำพี่