มณีนฤนาท

บทที่ 14 แผ่นหลังที่คุ้นเคย

น้ำมนต์ขับรถมาส่งฟ้ามณีที่หอของเธอ

"ขอบใจนะน้ำมนต์ ที่มาส่งเรา ขอบใจมากๆ"ฟ้ามณีบอกน้ำมนต์

"เราเต็มใจมากดวงมณี มีอะไรโทรมาได้เสมอนะ เรายินดีช่วยเหลือ" น้ำมนต์บอกเพื่อนรัก

"ได้เลย เราไปนะ ไว้เจอกัน"ฟ้ามณีบอกน้ำมนต์แล้วลงจากรถ ขึ้นห้องพัก

เธอค่อยๆเดินขึ้นมาช้าๆ จนถึงห้องพักของเธอ ฟ้ามณีเบิดประตูเข้าห้องของเธอ เธอเองค่อยๆว่างกระเป๋า แล้วแยกผ้าไว้ในตะกร้าเพื่อรอซัก ฟ้ามณีมองไปรอบๆห้อง มีภาพจำของพี่นคราให้ทุกๆมุมห้อง เธอคิดว่าเธอเข้าใจสัจธรรมขึ้นมามากแล้ว แต่พอกลับมาที่ห้องของเธอ ที่มีภาพจำขององค์นคราในทุกๆมุน เธอก็คิดถึงพี่นคราอยู่ดี

ฟ้ามณีเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างช้าๆ เธออดเป็นห่วงพี่นคราไม่ได้ ความคิดในหัวของเธอตอนนีก็คือ

พี่ท่านทุกข์หรือมีสุข จะเป็นอย่างไรบ้าง เป็นความคิดที่วนเวียนในหัวอยู่อย่างนั้น

ฟ้ามณีอาบน้ำเสร็จ ก็มาแต่งตัว แล้วมานั่งตรงเตียงนอน

ชีวิตคนเรานี่ก็แบบนี้ ตอนที่พี่นคราตามเรา เราก็อยากที่จะหลีกหนี แต่ดูตอนนี้สิ อยากเจอกันเพียงใด เรากลับไม่ได้เจอ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ มีแต่ความดีเท่านั้นแหละ ที่คงทนและแน่นอน ฟ้ามณีคิดกับตัวเองอยู่อย่างนั้น จนเธอล้มตัวลงนอน แล้วหลับไป

ฟ้ามณีรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก เธอนั้นลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด ปรับสายตาอยู่พักใหญ่จนเธอมองเห็นในความมืดนั้น

และเธอก็หันมองไปรอบๆอย่างเคยชิน เธอมองไปรอบๆห้องไม่มีอะไร จนกวาดสายตาไปตรงระเบียงที่เธอเคยนั่งดูดวงจันทร์ดวงดาวกับพี่อยู่บ่อยครั้ง ฟ้ามณีมองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย ร่างกายและหุ่นกำยำนี้ ที่เธอคุ้นตา เครื่องนุ่งทรงนี้ คือเครื่องทรงที่เธอพบเจอพี่ในคราแรกที่พบกับ เมื่อครั้งอยู่ภพนาค ฟ้ามณียิ้มทั้งน้ำตา พี่ท่านกลับมาแล้ว

เธอก้าวขาลงจากเตียงแล้วเดินไปตรงระเบียงนั้น ประจวบเหมาะกับที่ร่างที่เธอจะเดินไปหา หันมาราวกับรู้

"พี่นครา กลับมาแล้ว ฟ้าคิดถึงพี่" ฟ้ามณีพรั่งพลูคำพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่ท่านอย่างลืมตัว

"พี่กลับมาแล้ว ขอเจ้าจงอยู่อย่างสุขใจ อย่าได้มีทุกข์ใดๆกล่ำกลายให้ขุ่นข้องแลหมองใจ"องค์นคราสวมกอดและเช็ดน้ำตาอย่างปลอบโยน

ฟ้ามณีรู้สึกว่าเธอโหยหาอ้อมกอดนี้มาเนินนาน นานจนเหลือจะนับ อ้อมกอดที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่เธออบอุ่นใจ อ้อมกอดที่เธอไม่ต้องกลัวในสิ่งใด

"พี่อย่าหายไปไหน อย่าทิ้งน้องไปอีกได้มั้ย" ฟ้ามณียังคงพูดทั้งน้ำตา

"พี่ไม่เคยทิ้งน้อง พี่ไม่เคยหายไปไหน น้องวางใจเถิด" องค์นครายังคงเช็ดน้ำตาให้ฟ้ามณีอยู่อย่างนั้น

องค์นคราเช็ดน้ำตาปลอบฟ้ามณีจนนิ่งแล้วพาเธอออกมานั่งที่ระเบียงห้อง ที่วันนี้ดูเหมือนท้องฟ้าจะงดงามเพราะพระจันทร์นั้น สุกสกาวสว่างเต็มดวง

"มันเกิดอะไรขึ้นคะ ฟ้าไม่เข้าใจ"ฟ้ามณียังคงถามองค์นคราอย่างสงสัย

"พี่มีหน้าที่ที่ต้องดูแล มีหน้าที่ที่ต้องทำ มีหน้าที่ที่ต้องปกป้อง มีหลายคนที่พี่ดูแลและคุ้มครอง พี่สามารถคุ้มครองหลายคนได้พร้อมๆกันด้วยการส่งจิตญาณของพี่ ไม่ได้มาอยู่ด้วยเช่นนี้ พี่ก็อยู่ในมิติของพี่ แต่ทว่านี้พี่มาอยู่กับเจ้าเลย เลยเกิดการเสียสมดุล พี่แค่กลับไปปรับสมดุลในมิติของตัวเองก็เพียงเท่านั้น ทุกสิ่งที่เจ้าคิด ทำ หรือพูด พี่รับรู้ได้ทั้งหมด บุญที่เจ้าน้อมถวายต่อพี่ พี่ได้รับทั้งนั้น เจ้าโตขึ้นมากฟ้ามณี"องค์นคราบอกฟ้ามณีอย่างภูมิใจ

"แล้วต้องแก้ยังไงคะ ที่จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก"ฟ้ามณีถามอย่างเป็นห่วง

"พี่ต้องกลับมิติบ่อยขึ้น หรือถ้าเป็นไปได้ ต้องกลับไปทุกวันนั้นหละ" องค์นคราตอบฟ้ามณีเสียงเรียบ

ฟ้ามณีเกาะแขนองค์นคราแล้วเอนหัวซบที่ไหล่ของพี่ เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้เพราะฐิทิของเธอเองในอดีต แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีฐิทินั้นแล้ว เธออุ่นใจทุกครั้งที่เจอพี่และมีพี่อยู่ข้างๆ

"ฟ้าว่าพี่กลับทุกวันก็ได้นะคะ ดีกว่าให้พี่หายไปแบบนี้ ฟ้าว่าฟ้าโอเค"ฟ้ามณีอ้อนองค์นครา

"น้องเป็นห่วงพี่เหรอ" องค์นคราถามฟ้ามณี แล้วอมยิ้ม

"ค่ะ ห่วง ห่วงมากๆ พี่ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ"ฟ้ามณีตอบองค์นครา แล้วนั่งมองดวงจันทร์อยู่อย่างนั้น

นิลภัทรและมนตราเฝ้าดูเจ้านายทั้งสองอย่างสุขใจ

"หากพระนางไม่ด่วนตัดสินใจในครานั้น ตอนนี้คงไม่ต้องกังวนกันแบบนี้" มนตราพูดกับนิลภัทร

"เราไม่เป็นพระนางท่าน เรามิรู้หรอก เรื่องในครานั้น ใครก็ยากจะเข้าใจได้ องค์นคราท่านก็ทรงชะล่าใจเกินไป นึกแต่ว่าพระนางท่านจักเข้าใจในการปกครองและทรงงานเลยต้องพลัดพรากกันเช่นนี้"นิลภัทรตอบเพื่อน

"ก็นั่นนะสิ ครานี้คนละภพกันแล้วมันจะไปจบลงตรงที่ใด ข้าละลุ้นกับพระนางและองค์นครายิ่งนัก"มนตราพูดออกมา

"เราก็คงต้องรอดูกันต่อไป ว่าท่านทั้งสองจะลงเอ่ยกันที่ตรงไหน"นิลภัทรตอบออกมา

แล้วทั้งมนตราและนิลภัทรก็นั่งมองเจ้านายทั้งสองด้วยรอยยิ้มของความสุขใจอยู่อย่างนั้น