“ตื่งยัง ตื่งได้ยัง ตื่งได้แย้วมั้ง ตื่งเหอะ” คลื่นเฝ้ารอการตื่นขึ้นมาของคนเป็นปู่ ชนิดเกาะติดขอบเตียง
“เสียงเด็กที่ไหน” น้ำเสียงแหบแห้งค่อย ๆ เปล่งออกมา คล้ายรำคาญเสียงใสที่มาปลุกให้ตื่น
“ตื่งแย้ว คุงปู่ตื่งแย้ว” เด็กน้อยยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่การรอคอยของตนได้สิ้นสุดลงแล้ว แม้ทุกคนจะดีใจที่ชลธีตื่นขึ้นมา แต่ก็ยังไม่เข้าไปห้อมล้อม ด้วยอยากรู้ว่าเมื่อคนป่วยลืมตาขึ้นมาเห็นคลื่นจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“ใคร” ชลธีกะพริบตาถี่ขึ้นปรับสายตารับแสงที่จ้าขึ้นจากความมืดของการหลับใหลอันยาวนาน
“คลื่นฮับ คลื่นหยางชายฉุดหย่อของคุงปู่ไงฮับ” คลื่นกระตือรือร้นที่จะแนะนำตัวเองกับคนเป็นปู่ ปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างระมัดระวัง ยื่นหน้าไปใกล้เพื่อให้เห็นตนชัด ๆ ใบหน้ายิ้มระรื่นตลอดเวลา
“หลาน ?” ชลธีเพ่งมองใบหน้าของเด็กชายตัวน้อย ภาพตรงหน้ายังคงพร่ามัว ไม่แน่ใจว่าเสียงที่ตนได้ยินจะใช่อย่างที่เขาคิดหรือไม่
