ตอนที่ 6 ความสุขในความทรงจำ
1205 คำ
สายลมพัดผืนน้ำกลายเป็นเกลียวคลื่นกระทบชายหาด แดดอ่อนสาดมาเป็นประกายระยับประดับท้องทะเล และใต้น้ำตื้นทำให้มองเห็นเปลือกหอยสีสวยซุกตัวอยู่ในผืนทรายใต้น้ำ
ดวงตาคู่สวยที่หวานหยาดเยิ้มไม่แพ้ดวงหน้าเล็กรูปไข่ ผมสีน้ำตาลเป็นลอนยาวสยายระกลางหลังพลิ้วไหวไปตามสายลมที่พัดผ่าน สองเท้าเปล่าของเธอเดินเหยียบย่ำไปบนเม็ดทรายละเอียด เมื่อเท้าสัมผัสกับผืนน้ำก็ปรากฏรอยยิ้มเปี่ยมสุข
“ว้าย !!!” ระรินร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ ตัวก็ลอยไปอยู่ในวงแขนของใครบางคนอย่างรวดเร็ว แขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่งอัตโนมัติ ด้วยกลัวว่าตัวเองจะตกลงไป ถึงแม้ว่าเบื้องล่างจะเป็นผืนทรายกับผืนน้ำ แต่ถ้าตกลงไปย่อมเจ็บไม่น้อย
“กลัวเหรอ” เสียงทุ้มขบขันระคนเอ็นดู
“คราม ยังมีหน้ามาถามอีก เล่นอะไรก็ไม่รู้ ปล่อยระรินเลยนะ” กำปั้นเล็กทุบอกกว้างด้วยความโมโหที่เขาทำให้เธอตกใจ
“ปล่อยเหรอ ? ได้สิ” ริมฝีปากของครามยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“คราม ! คราม !! ไม่เล่นแบบนี้นะ ระรินว่ายน้ำไม่เป็น” ครามอุ้มร่างเล็กเดินลงไปในทะเล และทำท่าคล้ายจะโยนเธอลงสู่ผืนน้ำ ยิ่งทำให้เธอกอดคอเขาไว้แน่น
“ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ก็ชอบมาทะเล”
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ถ้างั้นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นก็ต้องห้ามมาทะเลกันหมดสิ”
“ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว แต่มาทะเลคราวนี้ ครามจะทำให้ระรินว่ายน้ำเป็นให้ได้”
“ครามทำไม่ได้หรอก”
“พนันกันไหมล่ะ”
“ระรินไม่พนันกับครามหรอก ปล่อยระรินได้แล้ว”
“แน่ใจนะว่าจะให้ครามปล่อยตอนนี้” ดวงตาคู่คมเผยความเจ้าเล่ห์อีกครั้ง อยากกลั่นแกล้งคนในวงแขน
“คราม !! พาระรินกลับฝั่งก่อนสิ” แขนเรียวโอบกระชับคอแกร่งแน่น เมื่อคล้ายตัวจะหลุดลอยออกไป
“ฮ่า ๆ” ครามหัวเราะชอบใจ และยอมอุ้มคนตัวเล็กกลับขึ้นชายหาด
“เชน กริช จัดการครามให้ระรินเลย ครามแกล้งระริน จะโยนระรินลงน้ำ” ทันทีที่เท้าสัมผัสผืนทราย ระรินก็วิ่งไปหาเพื่อนอีกสองคนที่เดินใกล้เข้ามา ฟ้องให้ทั้งสองจัดการคนที่แกล้งเธอ
“อ้าวไอ้คราม มึงกล้าแกล้งระรินของพวกกูเหรอ” ได้ยินดังนั้น เชนกับกริชก็พุ่งตัวเข้าหาครามทันที คนหนึ่งสอดแขนเข้าใต้รักแร้แล้วจับยึดไว้ ส่วนอีกคนก็รวมขาทั้งสองข้าง
“เฮ้ย ๆ ฝากไว้ก่อนเถอะระริน” ครามถูกเชนกับกริชวิ่งพากลับไปยังผืนน้ำที่ก่อมวลเป็นเกลียวคลื่นซัดสาดกระทบชายหาด
“ไม่รับฝากหรอก สมน้ำหน้า อยากแกล้งระรินดีนัก” ระรินตะโกนกลับไปในจังหวะที่ร่างของครามลอยละลิ่วลงสู่ผืนน้ำ ส่งเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจ
ท่ามกลางแสงสีนวลจากดวงจันทร์ที่สาดส่องกระทบเหนือผิวน้ำของสระว่ายน้ำจนเกิดเป็นประกายสีเงินระยิบระยับ ชายหนุ่มใบหน้าอมทุกข์ กวัดแกว่งแก้วเครื่องดื่มสีอำพันในมือเบา ๆ
“ทำไมคืนนี้ถึงมานั่งดื่มคนเดียวที่นี่” น้ำเสียงแหบแห้งของชลธีเอ่ยถามลูกชายด้วยความประหลาดใจ ทั้งที่ในเวลานี้จะต้องอยู่ที่คลับ ครามที่กำลังอยู่กับห้วงความทรงจำแสนสุข จำต้องกลับสู่โลกความเป็นจริง
“คุณพ่อออกมาทำไมครับ คืนนี้น้ำค้างยิ่งแรงอยู่” ครามวางแก้วในมือ แล้วรีบลุกไปประคองคนเป็นพ่อให้มานั่งที่เตียงอาบแดด
“รู้ว่าน้ำค้างแรง ก็ยังมานั่งตากน้ำค้าง งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือมีใครมาพูดว่าอะไร” ด้วยความที่ครามอายุยังน้อย ได้ขึ้นเป็นประธาน Thales Group จึงหนีไม่พ้นคำสบประมาท
“ใครจะกล้ามาว่าลูกชายคุณพ่อให้ได้ยินล่ะครับ ถ้าลับหลังก็ว่าไปอย่าง”
“พ่อเชื่อ ว่าความสามารถของครามจะเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาของทุกคน เหมือนที่พ่อเห็น ครามเป็นคนพลิกฟื้น Chonlathee Transport ให้ฟื้นคืนชีพมาเป็น Thales Group อย่างวันนี้”
“ถ้าพ่อคิดแบบนั้น ทำไมยังให้ผมหมั้นกับพลอยอยู่อีกล่ะครับ”
“พ่อขอโทษที่เอาความล้มเหลวของพ่อในวันนั้นมาผูกมัดคราม”
“ช่างมันเถอะครับ ในเมื่อพ่อให้คำมั่นสัญญากับทางนั้นไปแล้ว”
“นี่อาชนะเทพก็ถาม ๆ มา ว่าเมื่อไรครามจะแต่งงานกับหนูพลอย”
“ครามเพิ่งจะยี่สิบหกเองนะครับ เพิ่งจะได้เข้าบริหาร Thales Group ครามไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นหรอกครับ ครามว่าคุณพ่อกลับขึ้นบ้านพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวอาการจะทรุดลงไปอีก” ไม่ใช่ครั้งแรกที่ครามบ่ายเบี่ยงเรื่องแต่งงาน ซึ่งชลธีก็ไม่เคยบังคับเร่งเร้า ราวกับแค่มาถ่ายทอดคำพูดจากฝ่ายนั้นมาบอกเท่านั้น
“ครามเองก็พักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้มีนัดกับหมอนะ” ครามรักษาโรคประจำตัวด้วยการรักษาแบบป้องกัน ซึ่งเป็นการรักษาที่ดีที่สุด เป็นการให้แฟกเตอร์ทดแทนทางหลอดเลือดดำสัปดาห์ละสองครั้ง ชีวิตของเขาจึงเข้าออกโรงพยาบาลจนเหมือนเป็นบ้านหลังที่สองไปแล้ว
“ผมจำได้ครับ พรุ่งนี้บ่ายคุณพ่อก็มีนัดกับหมอตรวจคลื่นหัวใจเหมือนกัน” ครามประคองคนเป็นพ่อเข้าบ้าน
“พ่อจำได้ ๆ แม่เขาย้ำกับพ่อทั้งวันเลยวันนี้ เดี๋ยวให้พิชิตพาไป” ชลาลัย อิทธิวิวัฒนกุล ผู้เป็นภรรยาคอยย้ำเตือนและดูแลสุขภาพของสามีกับลูกชายเป็นอย่างดีเสมอมา
โรงพยาบาล
“ระรินรีบไปสัมภาษณ์งานเถอะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงคลื่น แม่จะคอยดูให้เอง ขากลับก็เรียกแท็กซี่ไปส่งได้” ระรินพะว้าพะวัง เพราะคลื่นต้องมาให้แฟกเตอร์ทดแทนทางหลอดเลือดดำ ซึ่งเป็นการรักษาโรคประจำตัวแบบป้องกัน และเธอก็มีนัดสัมภาษณ์งานตอนเก้าโมง
“คลื่นไม่ดื้อกับคุงยายฮับ จะเชื่อฟังคุงยายฉุด ๆ”
“โอเคค่ะ งั้นคลื่นช่วยเติมกำลังใจให้แม่หน่อยสิคะ” ระรินย่อตัวนั่งยองต่อหน้าลูกชาย
“คลื่นเติมกำยังใจให้คุงแม่ฮับ” คลื่นยื่นหน้าไปใกล้คนเป็นแม่ ปลายจมูกสัมผัสกัน เติมเต็มกำลังใจ
ระรินคอยหันมองลูกชายที่ต้องเข้าห้องตรวจ ส่วนเธอก็ต้องรีบไปสัมภาษณ์งาน คลื่นโบกมือ และส่งมินิฮาร์ตให้คนเป็นแม่ เธอก็ส่งมินิฮาร์ตกลับไป เป็นกำลังใจให้กันและกัน
“วันนี้มีเพื่อนตัวน้อยด้วยนะคะ” คุณหมอบอกหลังจากครามนอนลงบนเตียงเพื่อเตรียมให้แฟกเตอร์ทดแทนทางหลอดเลือดดำ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองเตียงข้าง ๆ ที่คนเป็นหมอพูดถึง เด็กชายตัวน้อยส่งยิ้มพร้อมมือที่ทำมินิฮาร์ต ส่งกำลังใจมาให้เขา ในขณะที่พยาบาลค่อย ๆ เลื่อนผ้าม่านกางกั้น
- ผู้เขียน
