“เป็นอะไรกับพี่เมฆ”
“จะเป็นอะไร ก็ไม่กินเส้นกันไง เรื่องปกติต้องถามทำไม”
“ไม่จริง”
“จริง”
“อย่าโกหกน้ำผิง พูดความจริงมา...เป็นอะไรกับพี่เมฆเขาถึงได้จ้องผิงอย่างกับคนกำลังน้อยใจเมีย”
“พะ พูดอะไรบ้า ๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไงบาส” ฉันวีนใส่ถึงตอนแรกน้ำเสียงจะมีพิรุธก็ตามแต่ถึงจะวีนใส่บาสก็ยังจ้องเหมือนเดิม
“พูด ความ จริง มา” บาสเน้นคำพูดทีละคำช้า ๆ ฉันก็ยิ่งแสดงสีหน้าโมโหออกไป
“เมาเหรอ? เมาก็กลับกันได้แล้ว” ฉันพูดจบก็หันหลังทันที
หมับ!
“อย่ามาหนี” บาสจับมือฉันไว้ไม่ยอมให้เดินไป พอหันกลับไปเพื่อบิดข้อมือให้เขาปล่อยบาสก็จับข้อมือฉันแน่นขึ้น
“บาส!”
“อย่าขึ้นเสียง อย่าโมโหกลบเกลื่อน” เขาดุแต่ฉันก็ไม่ยอมหยุด
“ปล่อย! เมาก็กลับอย่าพูดจาไร้สาระ!”
“เมาอะไร ผิงก็รู้ว่าเราไม่ได้ดื่มสักแก้ว หรือไม่รู้เพราะเอาแต่แกล้งนั่งทำหน้าตามีความสุข”
“แกล้งมีความสุขบ้าบออะไรล่ะ!” ยิ่งบาสพูดฉันก็ยิ่งโมโหมาก
