“นั่งกินข้าวก่อนครับ”
“ผิงไม่กินบอกแล้วไง”
“น้องผิง”
“อย่ามาบังคับ”
“ไม่ได้บังคับ พี่แค่ห่วง” คำ
“แค่ไม่กินข้าวเย็นจะห่วงเพื่อ?”
“กลัวผอมไง กลัวเวลากอดแล้วไม่เต็มไม้เต็มมือเหมือนเมื่อคืน~”
“พี่เมฆ!” ฉันถลึงตาใส่เขาแต่พี่เมฆของคุณแม่ก็ยังยิ้มปนทะเล้น
นิสัยแย่ที่สุดเลย!
“แม่อารมณ์เสีย สงสัยเมนส์จะมาว่ะไอ้เหม็น”
“อะไร? ขี้เถ้าอยู่เหรอคะ” เขาก้มลงไปมองใต้โต๊ะเหมือนคุยกับขี้เถ้าไงคะเลยถาม ถามเสร็จก็ไม่รอคำตอบหรอกก้มลงไปมองทันทีเลยแล้วก็เจอกับไอ้ลูกหมาตัวโตที่นอนกึ่งนั่งเอาลิ้นห้อยออกมาทำหน้าตาบ๊องแบ๊วมองสบตาแม่พอดีเป๊ะ
“เถ้า~” วันนี้คิดถึงทั้งวันเลย ไม่คิดว่าจะอยู่ตรงนี้พอเจอขี้เถ้าที่ทำหน้าตาน่ารัก ๆ ปุ๊บน้ำผิงก็ลืมความหงุดหงิดที่พ่อขี้เถ้าสร้างไปเลย
“ไงครับ~ มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” ฉันรีบนั่งลงที่พื้นแล้วคุยกับไอ้ลูกหมาตัวโต แต่พอสายตาเห็นอะไรบางอย่างก็เลยเอามือฟาดลงไปเต็มแรง
เพี
