เธออธิบายพร้อมทั้งหยิบข้าวของที่จะต้องใช้ทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว จนเขาทึ่ง
“ อุ่นกะถูกได้ยังไง คนตั้งยี่สิบคน ว่าต้องใช้อะไรยังไงเท่าไร ”
“ ตอนอยู่ที่บ้านอุ่นไปทำกับข้าวตามงานวัด งานบุญบ่อย ๆ ค่ะ ”
“ เขาจ้างเหรอ ”
“ ไม่หรอกค่ะ ไปช่วยกันเฉย ๆ สังคมบ้านนอกจะเป็นแบบนี้ เวลามีอะไรก็ไปช่วยกัน เงินทองไม่สำคัญหรอกค่ะ ”
เธอตอบยิ้ม ๆ ยังคงเดินนำหยิบจับของใส่ลงในรถเข็นอย่างเพลิดเพลิน ชายหนุ่มเองก็จับจ้องเธอไม่วางตาเช่นกัน
พึ่งจะรู้ว่าผู้หญิงใส ๆ ไม่ปรุงแต่ง แต่งตัวเรียบง่ายไม่โดดเด่น ก็ดึงดูดสายตาได้เหมือนกัน
มองแล้วเย็น มองได้เรื่อย ๆ มองแล้วอิ่มอกอิ่มใจ
ที่สำคัญที่สุดคือ หัวใจ เธอมีหัวใจงดงาม มีน้ำอกน้ำใจต่อผู้อื่นอยู่เสมอ
คิดได้ดังนั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็ยิ้มด้วยใจเบิกบานอยู่เพียงลำพังโดยบอกไม
