ครรภ์ของไท่จื่อเฟยเข้าสู่เดือนที่ 6 แล้ว หน้าท้องเริ่มเห็นชัดยิ่งขึ้น การพักผ่อนในแต่ละวันก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
“อืออ” ด้วยอากาศที่เริ่มเย็นทำให้นอนสบายจนไม่อยากตื่น หากแต่จิ้นฟางจิงก็มิอาจนอนขี้เกียจอยู่บนเตียงทั้งวันได้
“นอนพักอีกสักหน่อยดีหรือไม่” อ้อมกอดอุ่นกระชับแน่นขึ้น มือหนาตบลงบนแผ่นหลังบางเบาๆ เป็นการขับกล่อม
“วันนี้ไม่ต้องประชุมกับเหล่าขุนนางหรือเพคะ” เสียงหวานแฝงไปด้วยความง่วงงุนเอ่ยถามทั้งที่ดวงตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ
“หึหึ วันนี้เสด็จพ่อสั่งงดประชุมเช้า” ริมฝีปากหยักกดจุมพิตบนกระหม่อมคนตัวเล็กที่ซุกซบเขาดุจแมวน้อย
“เช่นนั้นวันนี้เสด็จพี่ก็อยู่ตำหนักทั้งวันเลยใช่รึไม่เพคะ” ดวงตาคู่สวยปรือตาขึ้นมองผู้เป็นพระสวามี
“พี่จะอยู่ดูแลเจ้าทั้งวัน” ไท่จื่อหนิงหวงเอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน
“น้องเริ่มหิวแล้วสิเพคะ เจ้าก้อนแป้งเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว” แรงดิ้นบางเบาทำให้คนตัวโตเอื้อมมือหนามาสัมผัสตรงหน
