แม่จ๋า! Help me!!!!
ฉันล้มฟุ่บ! ลงไปนอนกับพื้นทันทีที่คุณหมากระโดดลงมาจากหลังจากรถอย่างสวยงาม วินาทีนี้แม่คงกระโดดข้ามทวีปมาช่วยฉันไม่ได้ เพราะฉะนั้นต้องแกล้งตายเท่านั้น T^To และไม่น่าเชื่อว่าได้ผล! เสียงฝีเท้าของเจ้าหมาตัวใหญ่ปานสิงโตลดจังหวะก้าวมาหาฉันช้าลง ก่อนอุ้งเท้าโตๆ จะวางแปะ! ลงที่แก้มฉันเหมือนกำลังสำรวจว่าฉันตายจริงหรือไม่ -_-^ พอเท้านั้นยกออกจากหน้า ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมันเลียอะไรสักอย่าง เลยแอบหรี่ตามอง
“เครปนี่ของฉันนะ!!”
ฉันลุกพรวดขึ้นดึงของกินในมือหลบทันทีที่เห็นเจ้าหมาหยาบช้ากำลังขโมยเลียเครปของฉัน! หลังจากใช้เวลาเทียบเท่าความไวแสงในสมองคำนวณว่าความกลัวตายกับกลัวอดอะไรมีมากกว่า แล้วความหวงกินก็ชนะ! แต่เจ้าหมาขี้ขโมยไม่ยอมแพ้ มันพยายามกระโดดงับเครปในมือ ทำให้ฉันต้องวิ่งหลบไปรอบบ้าน T^T แล้วจบด้วยการกลิ้งแทร่ดๆๆ ไปหลบอยู่ใต้รถโฟล์กอันต่ำเตี้ยเรี่ยนรกของตัวเอง แต่คุ
