สายฟ้าแลบแปลบปลาบ ก่อนผ่าเปรี้ยงลงด้านหลังปราสาทเป็นสายสีทองตัดกับสีดำสนิทของท้องฟ้า โอ... ฉากแบบนี้มันคุ้นตาบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นในหนังผีจำพวกแฟรงเกนสไตน์ เหอๆ คงไม่มีวิญญาณออกมาต้อนรับฉันหรอกนะ แค่คิดก็บรื๋อออ
โฮ่ง! แฮ่...
สุนัขตัวโตขนยาวรุงรังปิดหน้าเห่ากรรโชกฉันจากด้านในรั้วบ้าน โดยที่ฉันไม่ทันเห็นว่ามันอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่ทำให้ฉันสะดุ้งโหยง คงเป็นสัมผัสเย็นเฉียบที่แตะลงตรงไหล่มากกว่า!
“กรี๊ดดดด”
ฉันกรีดร้องลั่นและหลับหูหลับตาเอากระเป๋าในมือฟาดๆๆ ไปยังเจ้าของมือด้านหลังแบบไม่มียั้ง!
“โอ้ย! ยัยบ้า! หยุดนะ!!”
เสียงทุ้มห้าวนั่นทำให้ฉันชะงัก! รู้สึก... แปลกๆ กับเสียงนั้นยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก แต่... แต่ทำไมไม่รู้ฉันถึงยังหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองตรงหน้า
“เธอเป็นใคร! มาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง!”
เอ๋? ฉันค่อยลืมตามองไปโดยรอบ และพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางห้องโถงในปราสาทแล้ว แถม
