บทที่11 แก้ขัด
“จิ๊! ถ้าลุกไหวจะบอกให้มาอุ้มไหม เป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนี้แท้ ๆ ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเลย ไอ้คนใจร้าย” เธอสะบัดหน้าหนีแล้วเริ่มบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนที่จะไม่สนใจผมแล้วค่อย ๆ ขยับตัวทีละน้อยเพื่อลงจากเตียง พอเห็นสภาพของเกลแล้วผมก็อดสงสารไม่ได้จนต้องเดินเข้าไปอุ้มเธอเข้าห้องน้ำ
“อาบน้ำแล้วแต่งตัวเร็ว ๆ ด้วย ฉันจะไปสนามแข่ง”
“นายไปก่อนได้เลย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วตอนออกไปฉันจะล็อกห้องให้เอง”
“เธอต้องไปกับฉันด้วย”
“นายเห็นสภาพฉันไหมวิน แค่เดินก็ยังลำบากจะให้ฉันไปที่สนามแข่งด้วยได้ยังไง” อบิเกลหัวเสียนิดหน่อยแม้เธอจะเดินได้แต่มันก็ยังขัด ๆ แสบ ๆ ที่ตรงจุดอ่อนไหวอยู่ดี
“มันเรื่องของเธอ ยังไงเธอก็ต้องไป”
“ไอ้วินบ้า เรื่องของฉันแต่นายเป็นคนทำไหมวะ” อบิเกลกระแทกเสียงบอกอย่างหัวเสีย “แล้วเรื่องของเราเมื่อไหร่มันจะจบลงสักทีวะวิน” เสียงแผ่วเบาเอ่ยถามใจลึก ๆ ก็กลัวคำตอบแต่อีกใจก็อย
