หมออบเชย และหมอเรณู กำลังเตรียมตัวเพื่อที่จะไปที่ศูนย์อพยพ เป็นการไปสำรวจพื้นที่การทำงาน เอาจริงๆไม่ต้องสำรวจก็ได้ เพราะหมออบเชยไปเป็นประจำอยู่แล้ว เรณูเองสมัยเด็กๆก็ไปออกบ่อย แต่ทั้งสองคนมีจุดประสงค์บางอย่าง
“ยายแน่ใจนะครับว่าไม่ต้องการคนขับรถ”เขตชัยเป็นห่วงยายกับน้องสาว
“ไม่ต้องห่วง ยายไปประจำ คนที่นั่นรู้จักยาย เขตอยู่ที่นี่ดูและเพื่อนไป มีอะไรก็ถามตาจูนกับยายแสงนะ”
“ครับยาย แล้วจะกลับกันกี่โมงครับ”
“น่าจะบ่ายๆโน้นแหละ มีอะไรก็โทรหายาย”
“เดินทางปลอดภัยนะครับคุณยาย คุณหมอขวัญ”อินทนนท์ ออกมาส่งยายหลายที่รถ แต่ยังอยู่ในเขตรั้วบ้าน สูงและหนาทึบ คนภายนอกไม่มีทางเห็นแน่นอนว่าคนในบ้านกำลังทำอะไรอยู่
“ขอบใจนะทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่ต้องห่วงนะพรรณราย เย็นๆเจอกัน”เรณูพูดกับหญิงต่างเมืองด้วยคำพูดที่อ่อนโยน
อินทนนท์มองตามรถจิ๊ปสีเขียวคันใหญ่ของหมออบเชย ที่มีเรณูขับออกไปจนลับสายตา ผู้หญิงบ
