กว่าจะทำใจกลับมาบ้านได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แผ่นดินนั่งอยู่ในโรงแรมหลายชั่วโมง ซึ่งเขาใช้สิทธิ์ลาพักร้อนพอดีทำให้ไม่ต้อง รีบร้อนไปทำงาน
[แล้วมึงจะเอาไงต่อวะ แบบนี้มึงติดคุกหัวโตแน่ มึงไปพลาดอีท่าไหนวะ]
“หลายท่าเลย”
[ไอ้ฉิบหาย ยังจะมาพูดเล่นอีก] เสียงของคนเป็นเพื่อนดังลอดออกมาจากโทรศัพท์
“ไม่ได้พูดเล่น จริง ๆ จะว่าพรากก็ไม่ได้ กูก็รู้ว่ากำลังทำอะไร แต่ไม่คิดว่ามันจะเหมาะเจาะขนาดนั้น ใครจะไปคิดว่าอยู่ ๆ พ่อของเด็กนั่นจะโผล่มาวะ” ว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ยกมือขึ้นเสยผมด้วยท่าทีหงุดหงิดสุด ๆ
[จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกว่ะ มึงพูดเหมือนโจรอะ โจรแม่งขโมยของทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผิด จากนั้นก็โดนจับเพราะไม่คิดว่าตำรวจจะอยู่แถวนั้น มึงมันบ้ามากไอ้ดิน]
“เหี้.ย...อย่าซ้ำเติมได้ป่ะวะ”
[ก็มึงไม่รู้สึกผิดเลยไง ไม่ให้กูซ้ำเติมได้ไง]
“กูรู้เหอะน่า แต่มึง...มันชั่ววูบจริง ๆ กูไม่ได้ตั้งใจไม่ได้วางแผนมาก่อน แล
