บทที่ 17
กำปั้นหนาหนักกระแทกเข้ากับกำแพงห้องน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อระบายอารมณ์คลั่งของผู้เป็นเจ้าของ จวบจนโลหิตสีแดงฉานไหลซึมออกมาตามข้อนิ้วเป็นทางยาวนั่นแหละ หนุ่มหล่อลากดินอย่างวินซ์ เอเมอร์ตันถึงได้หยุดการกระทำนั้นลง
“บ้าชะมัด!”
คำสบถที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากกระด้างสีสด ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินอมดำมืดลึกราวกับค่ำคืนเดือนดับ กรามแกร่งถูกขบเม้มกันจนเกิดสันนูนเป่งแทบปริแตก
ร่างเปลือยเปล่ากำยำที่สมบูรณ์แบบไปซะทุกสัดส่วนก้าวเข้าไปยืนใต้ฝักบัวขนาดใหญ่ ไม่นานสายน้ำจากฝักบัวก็ไหลราดรดลงมาบนศีรษะ ชะล้างทุกความเหนื่อยล้าไปจากกายจนหมดสิ้น มีแค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่มันไม่สามารถล้างให้หายไปจากสมองได้ นั่นก็คือความลุ่มหลงที่มีต่อแม่สาวที่ชื่อขวัญชีวา ซีร์ยานอฟนั่นเอง
“บ้าชะมัด!”
วินซ์สบถออกมาอีกครั้งอย่างดุเดือด แม่นั่นมีอะไรดีกัน ก็แค่ผู้หญิงต่ำๆ ผู้หญิงค้ำประกันที่เขามีหน้าที
