บทที่ 16
แม้จะละอายใจแต่ก็หักห้ามความปรารถนาแน่นอกไม่ได้ และเขาก็เลือกที่จะเดินหน้ากระทำตามที่หัวใจต้องการ แทนที่จะหยุดเพราะความปรานี ใช่...เขาหยุดไม่ได้ และก็ไม่คิดจะหยุดด้วย ชายหนุ่มกัดฟันแน่นขณะเริ่มต้นเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า
“คุณมันคนบ้า...”
แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมาทันที หญิงสาวพยายามผลักดันให้เขาออกไปจากกายแต่ยิ่งทำก็เหมือนยิ่งยั่วให้คนตัวโตดำดิ่งลงไปในเหวแห่งความปรารถนามากขึ้นทุกขณะ
“ออกฤทธิ์ออกเดชแบบนี้แสดงว่าไม่เจ็บแล้วใช่ไหม”
คำถามของเขาทำให้ขวัญชีวารู้สึกตัวอีกครั้ง จริงสินะ หล่อนไม่ได้รู้สึกเจ็บปานจะถูกฉีกออกไปเป็นชิ้นๆ อีกแล้วทั้งๆ ที่เขาก็ยังคงแนบสนิทไม่ห่างไปไหน จะมีก็เพียงความรู้สึกอึดอัดและร้อนวูบวาบแปลกประหลาดเท่านั้น
“งั้นเรามาต่อกัน...”
“อย่านะ...”
“อย่าช้าใช่ไหมทูนหัว”
และจากการเคลื่อนไหวเชื่องช้าที่โหมโรงอยู่ก่อนแล้วก็เปลี่ยนแปลงเป็นเร่งร้อนเอาแต่ใจในทันที ข
