วินซ์นั่งหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาลที่มีต้นเหตุมาจากขวัญชีวา ทำไมเขาจะต้องรู้สึกแย่แบบนี้ และทำไมเขาจะต้องอาละวาดแบบนี้ด้วย ก็แค่ขวัญชีวาถูกมีดบาด ใช่...แผลมีดบาดนิดเดียวเอง แล้วทำไมเขาถึงต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมจะต้องรู้สึกราวกับถูกเฉือนหัวใจยังไงยังงั้นด้วยนะ แม้จะถามตัวเองซ้ำๆ เป็นพันๆ หมื่นๆ ครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบให้กับสมองได้ จนในที่สุดก็ต้องยอมแพ้และเลิกถามไปเอง
วินซ์เอนกายพิงกับพนักเก้าอี้อย่างอ่อนอ้า ดวงตาสีน้ำเงินอมดำเต็มไปด้วยความเครียดเคร่งที่ไม่สามารถดับได้ และขณะกำลังจะหลับตาลงเพื่อยุติความสับสนทั้งหลาย เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังแทรกขึ้นมา พร้อมๆ กับเสียงคุ้นหูของทิม สเป็คเตอร์ดังขึ้น
“ว่างหรือ ถึงได้โทรหาพี่”
“คิดถึงพี่ชายมันผิดตรงไหนล่ะครับ”
เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีของคนปลายสายทำให้วินซ
