ลูกตาของโซฟีแทบจะถลนออกมานอกเบ้าตาเมื่อเห็นขวัญชีวาเดินเข้ามาภายในห้องครัว ใบหน้าเรียบสนิทของหญิงสาวทำให้โซฟีอดสงสารไม่ได้
“คุณขวัญตื่นแต่เช้าเชียวนะคะ”
คนถูกทักยิ้มน้อยๆ ขณะเดินมาหยุดข้างๆ กายหล่อน โซฟียิ้มกว้างตอบ ก่อนจะถามขึ้นอีก
“แล้วคุณขวัญเข้ามาในครัวทำไมคะ รอข้างนอกดีกว่า ในนี้มันมีแต่กลิ่นอาหาร”
ความหวังดีของหล่อนไม่ได้ทำให้ใบหน้าของขวัญชีวามีรอยยิ้มขึ้นเลย
“ฉันมาช่วยน่ะจ้ะ”
“มาช่วย!”
โซฟีอุทานออกมาด้วยความตกใจ จนคนใช้คนอื่นๆ ที่กำลังง่วนอยู่กับการหั่นผักล้างเนื้อต้องหันมามอง ขวัญชีวาฝืนยิ้มออกมา พยายามอย่างที่สุดที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่สุดท้ายหางเสียงมันก็ยังสั่นเทาอยู่ดี
“ใช่จ้ะ คือ...ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะ...ทำทุกอย่างที่โซฟีทำ”
“คุณขวัญพูดใหม่อีกทีสิคะ หนูงงไปหมดแล้ว” ไม่รู้ว่าหูของหล่อนเฝื่อนหรือว่าขวัญชีวาพูดผิดกันแน่ โซฟีจึงตัดสิน
