“คุณชายครับ...”
เสียงคุ้นหูแสนสุภาพของไรอันทำให้ร่างสมบูรณ์แบบที่กำลังยืนพักอยู่กับเสาหินอ่อนภายในสวนกว้างค่อยๆ หันกลับมา วินซ์จ้องมองคนสนิทนิ่งอยู่ชั่วอึดใจก็เลือกที่จะเดินไปทรุดตัวสั่งบนม้านั่งในศาลา จากนั้นจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่บอกความรู้สึก แต่ถึงจะไม่บอกถึงจะปิดซ่อนยังไงแต่ก็ไม่สามารถปกปิดมันต่อไรอันได้
“มีอะไรกับฉันหรือไรอัน”
“ผม... อยากให้คุณชายทบทวนคำสั่งใหม่น่ะครับ”
คิ้วเข้มของวินซ์เลยขึ้นสูง ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะตวัดมองหน้าคนสนิท ไรอันลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดกลัวเพราะแม้ว่าตอนนี้ท้องฟ้าจะมืดสลัวแค่ไหน แต่แสงไฟจากต้นเสารอบๆ สวนก็ทำให้เขาเห็นความอำมหิตในดวงตาของวินซ์ชัดเจน และนั่นก็ทำให้เขาแทบจะพูดไม่ออก
“คือว่าผม...”
“นายอยากให้ฉันทบทวนคำสั่งไหนกัน ไรอัน...” ความเลือดเย็นผุดพรายขึ้นมาเต็มกระแสเสียง มือหนาใหญ่ยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นเทกรอกลงคอจนเกลี้ยง จากนั้นก็กระแทกแก้
