ที่นอนข้างกายอ้างว้างอีกแล้ว... ขวัญชีวาลืมตาขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆ ทอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ความอดสูกระแทกกระทั้นเข้าสู่หัวใจอย่างต่อเนื่องราวกับระลอกคลื่น มันนำพาความเจ็บร้าวแสนทรมานให้พุ่งเข้าใส่หัวใจอย่างไม่ปรานี
วินซ์ไม่เคยยอมให้หล่อนตื่นขึ้นมาพร้อมๆ กับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทุกครั้ง... ทุกครั้งที่หล่อนลืมตาขึ้นหลังจากหลับใหลไปเพราะความอ่อนเพลียก็พบกับความว่างเปล่าเสมอ อ้อมแขนที่รัดรึงรอบกายให้คลายหนาวในความฝันนั้นมันไม่เคยเป็นจริงเลยสักครั้ง ความเจ็บปวดระคนน้อยใจค่อยๆ ยึดพื้นที่หัวใจทีละนิดจนในที่สุดก็เต็มเอี๊ยดไร้ที่ว่าง
หญิงสาวค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่ง และก็อดเหลือบตามองไปยังที่นอนข้างกายไม่ได้ ร่องรอยของเขาแทบไม่หลงเหลือให้หล่อนเห็นเลยสักนิด มีแค่ความยุ่งเหยิงและความเจ็บระบมในบางส่วนของร่างกายเท่านั้นที่พอจะยืนยันว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายชั่วโมงก่อนมันไม่ใช่ความฝัน สงค
