บทที่ 11
1156 คำ
คราวนี้แอนเดอร์สันถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่านิโคลัสจะล่วงรู้ในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่
“คุณรู้ได้ยังไง”
“ผมไม่ได้ตาบอด หูหนวกนี่ครับคุณแอนเดอร์สัน”
เมื่อนิโคลัสล่วงรู้ว่าเขาทำอะไรกับมิสเตอร์ฮาเวิร์ด แต่เขาก็ยังมีลมหายใจอยู่ นั่นก็แสดงว่านิโคลัสยังใจเย็นมากพอที่จะไม่ฆ่าเขาทิ้ง จึงกล้าเอ่ยถามในประโยคต่อมา
“คุณตกลงจะไปทำงานกับผมไหม นิโคลัส”
นิโคลัสนิ่งเงียบไปนานหลายนาที ก่อนจะเอ่ยตอบออกมา “แล้วผมจะเก็บไว้พิจารณาอีกที”
“ไม่เป็นไร นิโคลัส หากคุณพร้อมเมื่อไร ก็ไปหาผมที่บ้านได้เลย ผมยินดีต้อนรับคุณเสมอ”
คำตอบที่ได้รับจากนิโคลัส แม้จะไม่ใช่การตอบรับ แต่ก็ไม่ใช่การปฏิเสธซะทีเดียว เพราะฉะนั้นแอนเดอร์สันก็ยังมีความหวังอยู่ว่าจะได้มือปืนมือฉกาจคนนี้มาร่วมงานด้วย
“หมดธุระของผมแล้ว ผมกลับก่อน หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันในเร็ววันนี้”
แอนเดอร์สันลุกขึ้นยืน กำลังจะเดินออกจากบริเวณดังกล่าว แต่ก็ถูกนิโคลัสเรียกไว้เสียก่อน
“กรุณาเอาเช็คของคุณไปด้วยคุณแอนเดอร์สัน”
แอนเดอร์สันมองเช็คซึ่งยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะหินอ่อน ก่อนจะเอ่ยตอบว่า
“เก็บไว้ซะนิโคลัส ผมเชื่อว่าสักวันคุณต้องมีโอกาสได้ใช้เงินพวกนี้”
แอนเดอร์สันเดินจากไปนานแล้ว แต่นิโคลัสยังจ้องมองกระดาษเช็คราวกับไม่เคยเห็น จำนวนเงินแปดหลัก เป็นเงินจำนวนไม่น้อย มันสามารถทำให้เขาตั้งตัวได้โดยไม่ต้องอยู่เป็นทาสของคนในตระกูลโฮลตันส์ แต่! เพราะคำว่า ‘บุญคุณ’ คำเดียว ที่ทำให้เขาตัดสินใจไปทำงานกับแอนเดอร์สันไม่ลง
มือใหญ่คว้ากระดาษเช็คมาถือไว้ ทำท่าจะฉีกทิ้ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เมื่อนึกถึงคำพูดของแอนเดอร์สันว่าสักวันเขาจะต้องมีโอกาสได้ใช้เงินจำนวนนี้
ในที่สุด เวลาที่นารินดารอคอยก็เดินทางมาถึง งานเลี้ยงเลิกราในเวลายี่สิบสี่นาฬิกา ซึ่งเป็นไปตามความต้องการของหญิงสาว ที่บอกกับบิดาและเอ็มม่าว่าเหนื่อยจากการเดินทาง ต้องการไปพักผ่อน บรรดาแขกเหรื่อจึงทยอยเดินทางกลับก่อนเวลางานเลี้ยงจะเลิกด้วยซ้ำไป เพราะนอกจากงานเลี้ยงจะไม่สนุกแล้ว คนที่เป็นเจ้าภาพอย่างนารินดาไม่ยอมออกมาต้อนรับแขกด้วย
เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนอีกครั้ง นารินดาก็นั่งมองขวดยาที่ถืออยู่ในมือ ช่างใจอยู่นานหลายนาที ก่อนจะตัดสินใจใช้ยาในที่สุด
หลังจากใช้ยาเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหลบออกมาจากห้องนอน ตรงไปยังอาคารที่พักของนิโคลัสอย่างระมัดระวังไม่ให้ใครเห็น ขณะเดียวกันก็ต้องกัดฟันแน่น เพื่อต่อสู้กับฤทธิ์ยา ซึ่งเริ่มออกฤทธิ์สร้างความปั่นป่วนเกิดขึ้นในตัวเธอ
“ขอให้เขาอยู่ห้องด้วยเถอะ”
นารินดาพึมพำเสียงแหบแห้ง ใบหน้างามแดงซ่าน เกิดอาการร้อนรุ่มไปทั้งตัว ขณะก้าวเดินขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังห้องนอนของนิโคลัสที่อยู่ชั้นสองสุดทางเดิน หญิง
สาวรู้สึกว่าระยะทางเพียงแค่นี้มันช่างยาวไกลจนเกือบเดินลากเท้าไปไม่ถึง
ก๊อก...ก๊อก...
นารินดาเคาะประตูห้องเบาๆ ก่อนจะเอนกายพิงผนังทางเดิน หายใจหอบรัวเร็ว เพราะฤทธิ์ยาที่ออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เสียดสีกับเรือนร่างจนเธอรู้สึกอยากถอดออกให้รู้แล้วรู้รอดไป
นิโคลัสกำลังจะเข้านอน แต่พอได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ก็เลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ ใครมาหาเขาในเวลาจวนจะตีหนึ่งแล้ว หรือว่าเป็นลุงไมเคิล
ร่างใหญ่ล่ำสันมีกางเกงนอนขาสั้นติดตัวเท่านั้น ได้เดินตรงไปเปิดประตูห้องออกกว้าง ทว่าไม่เห็นมีใครยืนอยู่หน้าประตู ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง ทำท่าจะปิดประตูลง แต่แล้ว...ก็ได้ยินเสียงครางเรียกชื่อเขาแผ่วเบามาจากทางด้านซ้ายมือ
“นิค...นิโคลัส...ช่วยนาเดียด้วย...”
นารินดาไม่เคยรู้เลยว่ายาที่เธอใช้นั้นจะมีผลรุนแรงถึงเพียงนี้ ตอนนี้ตัวเธอร้อนรุ่มไปหมด ความต้องการในเพลิงสวาทส่งให้เธอปวดร้าวแล่นมารวมกันอยู่ตรงเรือนร่างของความเป็นอิสตรีเพศ อยากปลดปล่อยอารมณ์รักจนกายสั่นสะเทิ้มราวกับกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“นาเดีย...”
นิโคลัสเรียกคนที่ยืนพิงผนังทางเดินเสียงดัง ไม่เชื่อสายตาว่าจะเห็นนารินดามาหาเขาในยามวิกาลเช่นนี้ และด้วยยังไม่เห็นอาการของหญิงสาวจึงตะคอกถามไปว่า
“คุณมาทำไมอะไรที่นี่”
นารินดาก้าวเท้าช้าๆ มาหยุดยืนหน้านิโคลัส ครางเสียงสั่นพร่า พร้อมกับยื่นมือเล็กไปจับต้นแขนของคนตรงหน้าไว้ด้วย
“นิค...ช่วยนาเดียวด้วย...ทรมานเหลือเกิน...”
นิโคลัสสะบัดมือหนี ก้าวถอยหลังราวกับต้องของร้อนก็ไม่ป่าน ดวงตาคมกริบจ้องมองนารินดาเขม็ง ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ
“คุณเป็นอะไรไปนาเดีย”
“ฉัน...ฉัน...ต้องการคุณ...ร้อนเหลือเกิน...”
นารินดาครางกระเส่า เริ่มปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ดเมื่อยาออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว พร้อมกันนั้นก็เดินเข้าหาร่างใหญ่ล่ำสัน พยายามจะสวมกอดนิโคลัสให้ได้
“เป็นบ้าหรือยังไงนาเดีย” นิโคลัสตะคอกเสียงดังลั่น ผลักร่างบางระหงให้ถอยออกห่าง
“นิค...จูบฉัน...ช่วยฉันด้วย ฉันปวดร้าวไปทั้งตัวแล้ว”
เพราะฤทธิ์ยาที่ริลองเล่นกับมัน จึงทำให้นารินดาต้องครวญครางกระเส่า เร่ตัวเข้าหานิโคลัสอย่างไม่อาย
เมื่อเริ่มเห็นอาการผิดสังเกตของนารินดา ที่ทำตัวไม่ต่างจากผู้หญิงร้อนรัก นิโคลัสก็จ้องมองเขม็ง และพอเห็นหญิงสาวสะบัดเสื้อตัวนอกออกทั้งๆ ที่ยังยืนอยู่หน้าห้องของเขาก็คำรามลั่นไม่ต่างจากราชสีห์โกรธจัด
“บัดซบ! นาเดีย คุณใช้ยาปลุกเซ็ก!”
“นิค...ได้โปรดช่วยฉันด้วย”
หากแม้รู้สักนิดว่ายาปลุกเซ็กจะออกฤทธิ์รุนแรง ส่งให้เธอปวดร้าว ร้อนรุ่มต้องการการปลดปล่อยที่รุนแรงถึงเพียงนี้ สาบานได้ว่าเธอจะไม่ใช้มันเด็ดขาด
แต่ตอนนี้เธอแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากเว้าวอนร้องขอให้นิโคลัสช่วยปลดปล่อยความทรมานจากฤทธิ์ยาให้หมดไปจากตัวเธอ
- ผู้เขียน
