บทที่ 10
1168 คำ
งานเลี้ยงต้อนรับการสำเร็จการศึกษาจากเมืองผู้ดีของนารินดาได้เริ่มขึ้นแล้ว แขกเหรื่อที่เดินทางมาร่วมงานเลี้ยงล้วนเป็นคนในวงการมืด มีทั้งที่รักใคร่ พะเน้าพะนอมิสเตอร์ฮาเวิร์ดเพราะหวังผลประโยชน์ในภายภาคหน้า และมีทั้งเพื่อนรักที่เป็นดั่งงูพิษคอยแว้งกัดเจ้าพ่อผู้นี้ในตลอดเวลา
แอนเดอร์สันคือศัตรูในคราบของมิตรสหาย เขาเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงพร้อมกับของขวัญราคาแพง ที่นำมาให้กับนารินดา
“ลุงดีใจด้วยนะหนูนาเดีย ในที่สุดก็เรียนจบสักที”
คำอวยพรที่ฟังดูแปร่งๆ หู สำหรับมิสเตอร์ฮาเวิร์ดและเอ็มม่า ไม่ได้สะกิดให้นารินดารู้สึกด้วยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวรับของขวัญมาถือไว้ พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ
“ขอบคุณมากค่ะ คุณอา”
“ขอบคุณที่มาร่วมงานเลี้ยงนะแอนเดอร์สัน”
มิสเตอร์ฮาเวิร์ดเอ่ยขอบคุณตามมารยาท แม้จะไม่ค่อยชอบหน้าแอนเดอร์สันมากสักเท่าไร แต่ก็จำต้องเชิญอีกฝ่ายมาร่วมงานเลี้ยงด้วย
นารินดาไม่ได้สนใจอยู่ต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเลี้ยง แม้แต่บรรดาเพื่อนๆ ของเธอเอง หญิงสาวยังเดินเข้าไปทักทายแค่ไม่กี่คำ หญิงสาวกวาดสายตามองหานิโคลัส เผื่อว่าอีกฝ่ายจะมาทำหน้าที่เป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเธอ แต่เมื่อมั่นใจแล้วว่า นิโคลัสคงไม่โผล่มาในงานเลี้ยงอย่างแน่นอน ก็อดเสียใจไม่ได้
“คุณจะไม่มาร่วมแสดงความยินดีกับฉันเลยหรือ...นิค”
นารินดาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ อยากให้สายลมพัดพาถ้อยคำของเธอไปถึงนิโคลัส คนที่อยู่ใกล้แค่เพียงไม่กี่สัมผัสถึง ทว่ากลับดูเหมือนอยู่ไกลคนละฝากฝั่ง
เมื่อไม่มีอารมณ์จะอยู่ต้อนรับแขก หญิงสาวก็หลบมานั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อรอเวลางานเลี้ยงเลิกรา และเธอจะได้ทำตามที่ใจต้องการสักที
นิโคลัสรำคาญเสียงเพลงที่ดังมาจากงานเลี้ยง ซึ่งทำให้เขานอนไม่หลับ จนต้องออกมานั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงม้านั่งหินอ่อนด้านหน้าอาคารห้องพักของตนเอง
ชายหนุ่มกวาดสายตามามองรอบๆ ตัว ตอนนี้บอร์ดี้การ์ดทุกคนออกไปทำงานตามหน้าที่ ที่ตนเองได้รับมอบหมาย คงมีเขาแค่เพียงคนเดียว ละทิ้งหน้าที่แล้วมานั่งเงียบนึกถึงเรื่องของนารินดา
“นาเดีย คุณไม่เข้าใจในความรัก และคุณไม่ได้รักผม สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณมันคือความหลงเพียงเท่านั้น”
นิโคลัสเอ่ยออกมาด้วยความหนักใจ ไม่ได้นึกดีใจแม้แต่น้อยที่มีลูกสาวของมหาเศรษฐีมาหลงรักตนเอง เพราะรู้ว่านารินดานำความยุ่งยากมาให้ตัวเขาเสมอ
และก่อนจะมีเวลาคิดเรื่องของนารินดาอีกต่อไป นิโคลัสก็ได้ยินเสียงเดินมาข้างหลังตัวเขา มือใหญ่เอื้อมไปแตะปืนพกในทันทีที่หันขวับไปมองเจ้าของเสียงฝีเท้าคู่นี้
“เฮ้ย! ใจเย็นๆ นิโลคัส”
แอนเดอร์สันรีบตะโกนร้องห้ามเสียงหลง เมื่อเห็นปลายกระบอกปืนเล็งมายังตัวเขาพร้อมๆ กับการหันมามองของนิโคลัส
“คุณแอนเดอร์สัน” นิโคลัสเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเก็บปืนไว้ตามเดิม “คุณมาที่นี่ทำไมครับ คุณควรอยู่ในงานเลี้ยงถึงจะถูก”
แอนเดอร์สันเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อน พลางกวาดสายตามองรอบๆ บริเวณ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีคนนอกเข้ามาได้ยินการสนทนา ก็เอ่ยบอกถึงวัตถุประสงค์ของตนเองในทันที
“ผมไม่ได้สนใจงานเลี้ยงของลูกสาวฮาเวิร์ด แต่ผมต้องการมาพบคุณโดยเฉพาะ”
“มาผมพบทำไม”
นิโคลัสเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง แม้พอจะรู้อะไรบางอย่างมาจากไมเคิลนานหลายเดือนแล้ว แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ยังคงเอ่ยถามแอนเดอร์สันออกไปเช่นนั้น
“นั่งลงก่อนสินิโคลัส เราอาจจะต้องพูดกันนานหน่อย”
แอนเดอร์สันชี้ไปยังเก้าอี้หินอ่อนตรงข้ามตนเอง พอนิโคลัสยอมทรุดกายลงนั่ง ก็เอ่ยบอกบอร์ดี้การ์ดมือฉกาจโดยไม่ต้องอ้อมค้อม
“ผมต้องการให้คุณไปทำงานกับผม”
นิโคลัสยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้แปลกใจสักเท่าไร “หมายถึงทำงานแบบชั่วคราว รับจ๊อบพิเศษจากคุณยังงั้นหรือครับ”
“เปล่า ผมต้องการซื้อตัวคุณไปอยู่กับผม” แอนเดอร์สันบอกถึงความต้องการของตนเอง
“ผมรู้ว่าคุณเป็นมือหนึ่ง ทำงานไม่เคยมีคำว่าพลาด มือปืนหลายคน แค่ได้ยินชื่อของคุณก็รู้สึกขยาดไปตามๆ กัน ผมอยากให้คุณไปเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับผม”
แอนเดอร์สันหยุดพูดไปชั่วขณะ พร้อมกับหยิบสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กรอกตัวเลขแปดหลักลงไป ก่อนจะเลื่อนกระดาษเช็คไปตรงหน้า และยื่นข้อเสนอที่น่า
สนใจอีกหลายเท่าให้กับนิโคลัส
“หากคุณยอมตกลงไปทำงานกับผม วันนี้คุณรับเงินโบนัสไปใช้เล่นก่อน หากคุณไปอยู่กับผมเมื่อไร บ้าน รถ หรือทุกอย่างที่คุณต้องการ ผมจะจัดหามาให้เป็นของคุณในทันที”
นิโคลัสเหลือบสายตามองกระดาษแผ่นบางๆ ทว่ามีมูลค่ามหาศาล สามารถทำให้เขาสุขสบายไปเกือบทั้งชาติ ด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะเอ่ยถามแอนเดอร์สันต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตามแบบฉบับของตนเอง
“ทำไมต้องเป็นผมด้วย มีนักฆ่าหลายคนที่มือดีกว่าผม และพร้อมกระโจนไปทำงานกับคุณในทันทีที่คุณยื่นข้อเสนอให้”
“ผมไม่สนใจคนพวกนั้น คุณคือมือดีที่สุดที่ผมต้องการตัวในขณะนี้” แอนเดอร์สันย้ำถึงความต้องการเดิมของตนเอง
“ผมไม่คิดว่าคุณต้องการผมแค่เพียงเพราะว่าผมเป็นมือดี มือหนึ่งตามที่คุณพูดมา”
นิโคลัสย้อนเสียงแข็งอย่างรู้เท่าทันมาเฟียเฒ่าผู้นี้ จากนั้นก็เอ่ยถามต่อเพราะรำคาญการนั่งต่อปากต่อคำกับแอนเดอร์สัน
“บอกเหตุผลที่แท้จริงมาดีกว่าครับ ว่าทำไมคุณต้องการซื้อตัวผม”
“แน่ใจว่าได้ยินแล้วคุณจะไม่เอาปืนมายิงหัวกะโหลกผม”
“นั่นก็ขึ้นอยู่กับคำตอบที่จะได้ยิน” นิโคลัสตอบอย่างเย็นชา
แอนเดอร์สันมองสบตากับดวงตาคมกริบของนิโคลัสอย่างช่างใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเสี่ยงตอบออกมา หากไม่ลองก็ไม่รู้คำตอบ
“ผมต้องการโค่นเจ้านายของคุณ”
“ด้วยวิธีไหน ฆ่าให้ตาย หรือลอบกัดทีละเล็กทีละน้อยเหมือนที่ทำอยู่ทุกวันนี้”
นิโคลัสเอ่ยต่อท้าย รู้ว่าแอนเดอร์สันทำอะไรกับเจ้านายของเขา ทว่าเพียงแค่ไม่พูดออกมาก็เท่านั้นเอง
- ผู้เขียน
