ทะลุมิติมาเป็นภรรยาสุดร้าย ในปี1979

บทที่ 7 หวังให้เธอเป็นแบบนี้ตลอดไปนะ หนิงเหมยจู

หนิงเหมยจูอยากให้ตงซีเฉินมีความหวังขึ้นมา เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่หาย แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้นานกว่านี้คงไม่ดีแน่ๆ

"ลำบากเธอหรือเปล่า มันต้องใช้เงินไม่ใช่เหรอ" ถ้าต้องซื้อรถเข็นมาให้เขานั่งคงต้องใช้เงินไม่น้อย อีกอย่างผู้หญิงคนนี้บอกเองว่าจะพาเขาไปโรงพยาบาลไปรักษา เรื่องนี้ก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน

"ใช้เงินแล้วยังไง ก่อนหน้านี้พี่ทำงานได้เงินมา พี่ก็ให้ฉัน ไม่ต้องห่วงหรอกฉันยังพอมีเก็บอยู่ พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน รอให้พี่หายก่อนแล้วค่อยมาช่วยกันทำงาน อย่าลืมว่าเสี่ยวลู่สี่ขวบกว่าแล้วเทอมหน้าต้องเข้าโรงเรียนเรายังจะต้องใช้เงินอีกเยอะ

แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นสิ่งแรกที่เราต้องทำหลังจากพาพี่ไปหาหมอแล้วคือสร้างบ้านใหม่ หน้าหนาวใกล้จะมาถึงอีกไม่นาน วันดีคืนดีหลังคาถล่มลงมาทับตายพอดี พี่ไม่ต้องกลัวพี่ได้ช่วยฉันทำงานแน่ๆ ต่อให้พี่ต้องนั่งรถเข็นฉันก็จะใช้งานพี่ ตกลงไหม รอก่อนนะ ไปทำความสะอาดห้องเดี๋ยวมา" หนิงเหมยจูพูดจบจึงหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าไปทำความสะอาดห้องให้สามีที่มีเสี่ยวลู่ตัวน้อยรออยู่

สองแม่ลูกช่วยกันทำความสะอาดด้วยเสียงหัวเราะ ทำให้คนเป็นพ่ออย่างตงซีเฉินอบอุ่นในหัวใจ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยินเสียงลูกสาวหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้ แต่พอเห็นสภาพของลูกสาวตัวน้อยทำให้ตงซีเฉินหลุดยิ้มออกมา

"พ่ออย่าหัวเราะหนูสิ หนูช่วยแม่ทำความสะอาดตัวหนูเลยเลอะไปด้วยไง ห้องพ่อฝุ่นเยอะ” เพราะห้องพ่อสกปรกเธอจึงมอมแมมไปด้วย เธอไม่ผิดเสียหน่อยห้องพ่อนั่นแหละผิด

"พ่อแค่ยิ้มเองเสี่ยวลู่ พ่อไม่ได้หัวเราะหนู พ่อแค่สงสัยทำไมสภาพแม่กับลูกต่างกันอย่างนี้"

"แม่ขา แม่ดูพ่อสิ ล้อเลียนหนู ก็หนูตัวเล็กนี่ จะให้หนูทำยังไงล่ะคะ ห้องพ่อนั่นแหละผิด ฝุ่นเยอะ" เด็กน้อยเสี่ยวลู่ยืนกอดอกงอนพ่อตัวเอง

"พี่ซีเฉินอย่าแกล้งลูกสิ งอนตัวกลมแล้วนะนั่น" หนิงเหมยจูห้ามปรามคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีให้หยุดแกล้งลูก

"เอาล่ะ พี่ไปอาบน้ำไหมเดี๋ยวฉันอุ้มไป เสี่ยวลู่รอก่อนนะลูกแม่พาพ่อไปอาบน้ำก่อนเสร็จแล้วเราอาบน้ำพร้อมกัน" หนิงเหมยจูบอกลูกสาวก่อนจะอุ้มสามีไปที่ห้องน้ำด้านหลังบ้าน เธอเองเอาเก้าอี้ไม้ไปวางไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

"เอ้า ไม่ถอดเสื้อออกแล้วพี่จะอาบน้ำยังไง หรือว่าต้องถอดให้ พี่นี่ก็นะต้องให้บอกทุกอย่าง" หนิงเหมยจูส่ายหัวก่อนจะไปหาเตรียมสบู่และผ้าเช็ดตัว เมื่อกลับมาเธอเห็นสามีที่ดูจะขี้อายถอดเสื้อนั่งกอดอกตัวคู้รออยู่ สงสัยกลัวเธอจะปล้ำล่ะมั้ง

หนิงเหมยจูเอาน้ำราดตัวอาบน้ำให้สามี เธอถูสบู่ทั้งหน้าทั้งหลัง จงไปถึงขาและเท้าโดยไม่คิดที่จะรังเกียจ ตงซีเฉินมองการกระทำของคนเป็นภรรยาไม่วางตา เขารู้สึกว่าหนิงเหมยจูไม่มีความรังเกียจที่ต้องอาบน้ำให้เขาเลยสักนิดเดียว จนเธอหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วส่งสบู่ให้เขาพร้อมกับพูดเบาๆ แต่ขณะที่พูดนั้นแก้มเธอขึ้นริ้วสีแดงทั่วใบหน้าและลำคอ เพราะหนิงเหมยจูเป็นคนขาวทำให้เขาเห็นได้ชัด

"ตรงนั้นพี่ทำความสะอาดเองนะ เสร็จแล้วเรียกด้วย"

ตอนแรกตงซีเฉินไม่เข้าใจแต่พอนึกได้ว่าเธอหมายถึงอะไรเขาก็หลุดหัวเราะออกมา จากนั้นจึงทำความสะอาดในร่มผ้าด้วยตัวเอง ก่อนจะเรียกบอกเธอว่าเสร็จแล้ว หนิงเหมยจูจึงเอาน้ำรดตัวทำความสะอาดให้จนเสร็จ ก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ห่อตัวสามีอุ้มเดินเข้ามาในบ้าน ตงซีเฉินทั้งฉุนทั้งขำ พลางคิดในใจว่าสงสัยคงจะคิดว่าเขาเป็นลูกชายแน่ๆ เมื่อจัดการสามีเสร็จแล้ว หนิงเหมยจูจึงมาจัดการอาบน้ำให้ลูกสาวตัวน้อยด้วยอีกคน

"เสี่ยวลู่ หนูอยู่กับพ่อก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่เอากระดาษกับดินสอมาให้ แม่เคยซื้อไว้ ให้พ่อสอนหัดเขียนตัวอักษร ปีหน้าหนูต้องเข้าโรงเรียน เข้าใจไหม แม่ขอทำความสะอาดบ้านก่อน จะได้รีบทำมื้อเย็นให้กิน" หนิงเหมยจูเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองก่อนจะหยิบสมุดและดินสอออกมาจากมิติ ก่อนจะเดินกลับไปหาสองพ่อลูกที่ห้อง จากนั้นจึงได้ทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่ พลางคิดในใจว่าทั้งปีหนิงเหมยจูคนเก่าเคยได้ทำความสะอาดบ้างหรือเปล่า

"เห้อ เสร็จเสียที เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย พรุ่งนี้เข้าอำเภอแล้วจะเอาของกลับมายังไง ใช่แล้วมันมีเกวียนรับจ้างนี่นะ แต่เอามาแค่รถเข็นและอาหารก็พอ เดี๋ยวสร้างบ้านใหม่ลำบากหาที่เก็บอีก"

หนิงเหมยจูบ่นคนเดียวจากนั้นเดินไปล้างตัวก่อนจะไปทำมื้อเย็น เธอใช้ไก่ตัวที่ตายเพราะเอาไปฟาดพี่ใหญ่ของบ้านตงมาทำอาหาร เย็นนี้จึงมีอาหารที่ดูดีขึ้น เธอทำต้มไก่ปรุงรสนิดหน่อยจะใส่ผักก็ไม่ได้เพราะบ้านนี้ไม่มี อยากจะทำแปลงผักไว้เหมือนกัน แต่คงรอให้บ้านเสร็จก่อน แล้วก็มีไก่ทอดให้เด็กน้อยอีกหลายชิ้น เธอต้องการขุนให้พ่อลูกสองคนอ้วนกว่านี้

เมื่อทำอาหารเสร็จจึงเดินเข้ามาในห้องนอนของสามี แต่ภาพที่เห็นคือทั้งครูทั้งนักเรียนต่างพากันนอนหลับหัวนี่จุ่มใส่กัน สร้างความน่าเอ็นดูให้กับหนิงเหมยจูมาก แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ปลุก เพราะนี่ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องกินมื้อเย็น เธอจึงเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ทั้งสองคน จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป

ทันทีที่หนิงเหมยจูเดินออกไปแล้ว ตงซีเฉินจึงลืมตาขึ้นมามองแผ่นหลังของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาจนลับตาไป เขาคิดในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนิงเหมยจูกันแน่ บางทีอาจจะเพราะเธอสลบไปหลายวันจนเห็นความตายตรงหน้า เลยคิดที่จะเปลี่ยนตัวเอง เขาหวังให้เธอเป็นแบบนี้ไปตลอด อย่ากลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกเลย เพราะไม่อย่างนั้นคนที่เสียใจที่สุดคงจะเป็นเสี่ยวลู่ลูกสาวตัวน้อยที่ดูเหมือนเธอจะรักแม่เหมยจูคนนี้หมดหัวใจ

เมื่อใกล้จะได้เวลามื้อเย็นหนิงเหมยจูจึงเดินเข้ามาดูสองพ่อลูกอีกครั้ง ตอนนี้เด็กน้อยนั่งยิ้มแป้นพูดคุยกับพ่อตัวเองด้วยเสียงหัวเราะ หนิงเหมยจูยืนมองอยู่สักพักจึงเอ่ยเรียกด้วยความเอ็นดู

"เสี่ยวลู่คนเก่ง อาหารเย็นเสร็จแล้ว ไปล้างหน้าล้างมือก่อนลูก แม่จะได้อุ้มพ่อออกไป"

"ค่ะแม่ พ่อแม่รีบตามออกมานะคะ ท้องน้อยๆ ของหนูหิวจนร้องเสียงดังแล้ว" ตงลู่จิงหรือเสี่ยวลู่ตัวน้อยบอกแม่ด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับเอามือน้อยๆ ลูบท้องให้ดูว่าเธอนั้นหิวจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวลู่ตัวน้อยของแม่รีบไปล้างมือแล้วล้างหน้าเลยค่ะ ไม่อย่างนั้นท้องน้อยๆ ของลูกจะประท้วงจนร้องเสียงดังกว่านี้แน่นอน ใช่ไหหมพี่ซีเฉิน" หนิงเหมยจูหยอกล้อลูกสาวด้วยเสียงหัวเราะ ก่อนจะหันมาถามความคิดเห็นของคนเป็นพ่ออย่างตงซีเฉิน

"ครับ" ตงซีเฉินตอบได้เพียงแค่นั้นก่อนจะแอบยิ้มมุมปาก เขารู้สึกว่าวันนี้บ้านเริ่มที่จะเป็นบ้านขึ้นมาแล้ว สำหรับเขาอยากเก็บบรรยากาศแบบนี้ไว้ตลอดไป ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้รักได้ชอบภรรยาอย่างหนิงเหมยจู แต่เพื่อความสุขของลูกสาวเขาก็พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่หากเธอยังคงเป็นแบบนี้ไปตลอด โดยที่ตงซีเฉินไม่รู้เลยว่าหนิงเหมยจูคนนี้เริ่มที่จะเข้าไปอยู่ในใจของตัวเองทีละน้อย และในวันข้างหน้าเมื่อภรรยาคนนี้สั่งให้ไปทางซ้ายเขานั้นไม่มีทางที่จะไปทางขวาเด็ดขาด

เมื่อลูกสาวตัวน้อยวิ่งออกไปแล้ว หนิงเหมยจูจึงช้อนตัวสามีอุ้มเหมือนเดิมออกมาที่โต๊ะอาหารถึงแม้ว่ามันจะเก่า แต่กับอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กน้อยทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่อมยิ้มตาม แตกต่างจากบ้านตงที่ตอนนี้ทุกคนได้แต่เจ็บแค้นกับการกระทำของหนิงเหมยจูในวันนี้

********************