“พี่ก้องคะ” คนที่กำลังเดินกุมมือภรรยาอยู่หันมาส่งยิ้มให้เมื่อถูกเรียก ก่อนที่ก้องภพจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆ คนตัวเล็กโผเข้ามากอด
“เป็นอะไรครับอิง ทำไมวันนี้ทำตัวแปลกๆ กับพี่จัง” เขาถามพร้อมกอดตอบเธออย่างแนบแน่น จู่ๆ ก็รู้สึกใจหายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้มันเป็นอ้อมกอดสุดท้ายทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันถึงวันที่ใช่ด้วย!
“อิงแค่อยากกอดเฉยๆค่ะ ขออิงกอดพี่ก้องแบบนี้สักพักนะคะ”
“กอดนานแค่ไหนก็ได้ครับ พี่ยังอยู่ให้อิงได้กอดอีกนานเลย” แต่เธอคงไม่อยู่นานไปมากกว่านี้อีกแล้ว หลังจากค่ำคืนนี้ผ่านไปเธอกับเขาก็จะกลายเป็นเพียงเส้นขนานกันทันที เพราะฉะนั้นอ้อมกอดนี้มันจึงไม่ต่างอะไรจากกอดสุดท้าย ที่เธอจะกอดเขาได้ในฐานะภรรยา
“อิงรักพี่ก้องนะคะ…” ทั้งๆ ที่อยากจะเอ่ยอะไรมากกว่านี้แต่สุดท้ายก็พูดได้เพียงแค่คำๆ นี้ คำที่ก้องภพได้ฟังจนมันกลายเ
