หลายวันต่อมา... อลันก็พาหล่อนกับอเล็กซานเดอร์บินข้ามขอบฟ้ามายังฟลอเรนต์โดยเครื่องบินเช่าเหมาลำส่วนตัว
อเล็กซานเดอร์ตื่นเต้นกับการโดยสารเครื่องบินมาก เพราะเป็นครั้งแรกของลูกชายที่ได้มองเห็นก้อนเมฆในระยะใกล้ชิดแบบนี้
รอยยิ้มสดใสของอเล็กซานเดอร์ทำให้อารมณ์หมองเศร้าที่กำลังกัดกินหัวใจอยู่อยู่ในตอนนี้ลดลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แค่อเล็กซานเดอร์มีความสุข มีรอยยิ้มสดใสแบบนี้ หล่อนก็พร้อมที่จะอดทน พร้อมที่จะต่อสู้กับความโหดร้ายที่อลันเตรียมเอาไว้ต้อนรับแล้วล่ะ
“แม่ครับ...”
จู่ๆ อเล็กซานเดอร์ที่นั่งอยู่บนตักของผู้เป็นบิดาก็วิ่งมาหาหล่อน พร้อมกับถือขนมปังสีส้มชิ้นเล็กๆ มายื่นให้
“พ่อให้ผมเอาขนมมาให้ครับ”
พิมรักอดที่จะช้อนตามองเลยไปยังอลันไม่ได้ แต่ก็เห็นว่าเขาไม่แม้แต่จะชายตามองมาที่ตัวเองเลย ความเศร้าหมองกัดกินหัวใจอีกครั้ง
“ขอบใจจ้ะ”
หล่อนยื่นมือไปรับขนมจากมือเล็กของลูกชาย และก็อดเอ่ยขึ้นด้วย
