"ลุง..."
คำพูดหยุดชะงักลง ดวงตากลมสวยเบิกกว้างเมื่ออีกฝ่ายพนมมือขึ้น แล้วไหว้เด็กสาว ทั้งที่มือยังสั่นระริก
"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจให้ทำให้เจ็บตัว"
"ลุงอย่าไหว้ เดี๋ยวหนูอายุสั้น!" เมรัยรีบดันมือที่กำลังพนมอยู่ให้ลดลงต่ำ ทว่ารังสิมันต์กลับส่ายหน้า แล้วคลานเข่าเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นก็ก้มหัวลงไหว้แนบตัก
"เกินไปแล้วนะลุง อย่าไหว้หนู ซี้ด!" จะห้ามแต่มือยังพันผ้าก๊อตอยู่ ถึงจะไม่ได้เย็บ แต่ก็รู้สึกแสบสันอยู่ดี
"ผัวขอโทษ ผัวขอโทษ ผัวขอโทษ ผัวขอโทษ"
เขาพูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาร้อยกว่ารอบ ทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากตักสวย ทำเอาคนที่ได้เห็น ได้ฟัง ถึงกับโกรธไม่ลง จริงอยู่ที่เขาจูบไม่ดูเวล่ำเวลา ทว่าถ้าเธอมีสติกว่านี้ มีดก็คงไม่เฉือนเข้ามือตัวเอง
"หนูเข้าใจแล้ว หยุดขอโทษเถอะ"
ฝ่ามือบอบบางวางลงบนหมวกไหมพรมของชายหนุ่ม แล้วลูบปลอบขวัญอย่างแผ่วเบา ให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้โกรธเขา
"จะ เจ็บมากใช่ไหม.
