งานเลี้ยงเย็นนี้ครึกครื้น ดูไม่เหมือนงานแต่งงานเพราะว่าเจ้าของไร่ต้องการให้งานนี้เป็นของขวัญของเหล่าคนงานทุกคน พวกเขาตรากตรำทำงานหนักกันมาหลายปีแล้ว งานแต่งจึงเป็นเพียงพิธีการเริ่มต้น หลังจากนั้นก็เป็นช่วงเวลาความสุขของทุกคน พอได้ยืนอยู่ข้างๆ เขา แล้วก็มีหลายคนเดินเข้ามาอวยพร จู่ๆ ขอบตาของตาลหวานก็เห่อร้อนขึ้น
“เป็นอะไรครับ” สามีป้ายแดงโน้มใบหน้ามากระซิบถาม “ร้องไห้ทำไมฮึ”
เธอเงยหน้าชื้นน้ำตามอง “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับคำอวยพร รู้สึกดีใจจริงๆ ค่ะ”
“โธ่เด็กน้อยของฉัน” ท่อนแขนกำยำของเขาพาดอยู่บนไหล่ของเธอไว้หลวมๆ หลังจากปล่อยให้หลายคนเดินเข้ามาอวยพรให้รักกันยืนนาน ดินก็ค่อยๆ พาเจ้าสาวเดินห่างออกจากกลุ่มคนเหล่านั้น มายืนอยู่เงียบๆ ด้านหลังต้นไม้ ในจุดที่ไม่มีผู้คนผ่านมาเห็น พอได้ยืนอยู่ตรงหน้าเมียรักแล้วกวาดมองใบหน้าของเธอแล้ว เขาก็ต้องเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“เด็กดี ไม่ร้องนะครับ”
