เพทุบายร้ายรัก

บทที่ 2 พ่อคนที่สอง (3)

“คุณเอารถมาไหมครับ” เขาถามต่อ เธอจึงพยักหน้าให้แทนคำตอบ

“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะพาคุณไปที่รถของคุณ แล้วขับไปโรงพยาบาลให้นะครับ เผื่อคุณหายดีแล้วคุณจะได้ขับรถกลับบ้านได้เลย”

ข้อเสนอของเขาไม่เลวเลย ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนดีจริง ๆ เธอจึงพยักหน้าให้เขาทันที จากนั้นก็มองกระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วบอกเขาว่า

“กุญแจ” พลอยพัดชาพูดอะไรหลายคำไม่ค่อยได้เพราะลิ้นคับปาก

“ผมขออนุญาตนะครับ” เขาหยิบกระเป๋าสะพายของเธอไปเปิดดูแล้วหยิบกุญแจรถขึ้นมา จากนั้นก็ช่วยพยุงร่างของเธอขึ้นแล้วประคองพาไปที่รถทันที

ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ เขาไม่มีท่าทางล่วงเกินอะไรเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่ต้องมีการแตะเนื้อต้องตัวเขาจะขออนุญาตเธอก่อนเสมอ แม้กระทั่งตอนที่เขาปรับเบาะเอนลงเพื่อให้เธอนอนสบายขึ้นตอนอยู่ในรถ เขาก็ยังขอโทษ และขออนุญาตก่อนทุกครั้ง

เมื่อถึงโรงพยาบาล พลอยพัดชาได้รับการช่วยเหลือและรักษาจากแพทย์ได้ทันเวลา หญิงสาวต้องแอดมิตทันทีเพื่อรอดูอาการ โดยมีชายหนุ่มช่วยแจ้งกับแพทย์แทนเธอด้วยว่าได้มีการฉีดยาหลอดดังกล่าวที่ต้นขาไปแล้ว

เขาอยู่เป็นเพื่อนพลอยพัดชาที่โรงพยาบาลจนกระทั่งเธอหลับไปเพราะฤทธิ์ยา หญิงสาวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนเช้าวันใหม่ เธอทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาแล้วก็รู้สึกเหมือนฝันไป อยากเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้งเพื่อขอบคุณจากปากในสภาพที่ตนเองปกติ ไม่ใช่หน้าบวมปากบึนแบบเมื่อคืน

แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์จะเป็นใจให้เพราะชายหนุ่มได้ทิ้งนามบัตรของเขาเอาไว้พร้อมเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวกับเคาน์เตอร์พยาบาล เผื่อว่ามีเรื่องฉุกเฉิน หรือเรื่องเกี่ยวกับค่ารักษาก็ให้ทางโรงพยาบาลติดต่อเขาได้ทันที

พยาบาลยังบอกอีกว่าเขานั่งเฝ้าเธออยู่เป็นชั่วโมงถึงได้ลากลับไป แต่เมื่อวานเขาขับรถของเธอมา ก็หมายความว่าตอนขากลับชายหนุ่มคงนั่งแท็กซี่กลับไปโรงแรมเป็นแน่

“พ่อเทพบุตรของฉัน”

พลอยพัดชายิ้มกริ่มเมื่อได้นามบัตรใบนั้นมา แต่พอเห็นชื่อและนามสกุลที่อยู่บนบัตรก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะเขานามสกุลเดียวกันกับลุงธเนศ เจ้าของโรงแรมที่เธอเพิ่งไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดเมื่อคืนที่ผ่านมา

โดยไม่รอช้าหญิงสาวจึงโทรศัพท์หาเขาทันทีเพื่อขอบคุณ

นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้พลอยพัดชาหลงรักธามมาอย่างยาวนาน เริ่มจากความประทับใจที่มีต่อชายหนุ่ม หลังจากได้รู้จักกันแล้วก็หลงใหลในความสุขุมนุ่มลึกของเขา ธามเป็นผู้ชายที่เน้นการกระทำมากกว่าคำพูด หลายครั้งที่เขาดุเธอราวกับเป็นพ่อคนที่สอง แต่เธอก็รู้ดีว่าเขาทำไปเพราะใส่ใจเธอต่างหาก แม้เขาจะใส่ใจเพราะเห็นว่าเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็เถอะ

ก็ได้! ในเมื่อเขาอยากให้เธอเป็นน้องสาวเธอก็จะเป็นให้ แต่ขอเวลาเธออีกหน่อยละกัน

“คุณดาครับ ผมดูรายงานล่าสุดที่คุณส่งมาแล้ว ผมคิดว่ามันผิดไปจากที่เราคุยกันไว้นี่ครับ”

ธามขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่สบอารมณ์ แผนงานขั้นแรกที่คุยกันไว้ก่อนหน้านั้นเขาโอเคแล้ว เพราะสเปกโครงสร้างของสวนน้ำดูแล้วปลอดภัยกับผู้มาใช้บริการ แต่แผนงานล่าสุดที่บริษัทของกนกลดาปรับแก้มาให้ดูนั้นลดสเปกหลายอย่างลง ทำให้เขาไม่พอใจมาก

“ผมเข้าใจครับว่าทางคุณต้องการลดค่าใช้จ่าย แต่แบบนี้มันมากเกินไป ที่เราจะสร้างคือสวนน้ำในโรงแรมนะครับ ถ้าความปลอดภัยมีไม่มากพอ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นจะทำยังไง”

ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปมาในห้องเพื่อฟังปลายสายพูดโต้ตอบกลับมา แต่คงไม่ใช่คำตอบที่เขาอยากฟังเท่าไรนัก สีหน้าจึงย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม

“ต่อให้มีคนใช้บริการแค่คนเดียว เราก็ต้องทำให้มันได้มาตรฐานครับ ผมไม่ต้องการเอาชื่อเสียงของโรงแรมผมไปเสี่ยง” เขาหยุดยืนแล้วมองถนนหนทางด้านนอกโรงแรม มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาทุบหน้าผากตัวเองเบา ๆ ราวกับต้องการบอกให้ตนใจเย็นลง

“เอาเป็นว่าผมไม่โอเคเลยครับ คุณจะให้ผมเข้าไปคุยที่บริษัทก็ได้นะ แต่ต้องเรียกบริษัทรับเหมามาคุยกันด้วย ผมจะพาวิศวกรทางฝั่งของผมเข้าไป” เขาเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง

“โอเคครับ คุณดาสะดวกเมื่อไรก็โทร. แจ้งผมละกัน ผมจะได้นัดกับคนของผม สวัสดีครับ”

หลังจากวางสายแล้ว ธามก็นั่งลงบนเก้าอี้พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาส่ายหน้าไปมาช้า ๆ เมื่อมองแผนงานที่ทางบริษัทของกนกลดาเสนอมาครั้งล่าสุด

“พวกทีมบริหารบ้าบอนี่ ไม่น่าดึงบริษัทนี้มาเอี่ยวด้วยเลย”

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ของทางกนกลดานั้น มีข้อพิพาทกับทางลูกค้าบ่อยเกี่ยวกับบ้านและคอนโดฯ ที่ไม่ได้คุณภาพ สาเหตุเพราะการปรับลดต้นทุนมากเกินไปจนทำให้หลายโครงการเกิดความเสียหายหลังจากที่ลูกบ้านเข้าอยู่อาศัยได้ไม่ถึงปี และทุกวันนี้ก็ยังมีคดีฟ้องร้องระหว่างลูกบ้านกับบริษัทเจ้าของโครงการอีกหลายคดีด้วย

ยังไม่ทันได้เริ่มสร้างก็มีกลิ่นทะแม่งเสียแล้ว

เสียงเคาะประตูสามครั้งอย่างเป็นจังหวะทำให้ธามเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตูทันทีเพราะรู้ดีว่าใครมาเคาะ เมื่อวานเขาไม่ได้อยู่ที่ออฟฟิศเนื่องจากต้องไปคุยธุระสำคัญกับทีมวิศวกรที่เขาอยากให้มาตรวจสอบแปลนโครงสร้างโรงแรมและสวนน้ำแห่งใหม่ จึงไม่เห็นหน้าพลอยพัดชามาตลอดสองวัน เพราะวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นวันหยุด เขาไม่ได้มาทำงาน ถ้าเดาไม่ผิดเมื่อวานหญิงสาวก็คงมาหาเขาเช่นเคยกระมัง แต่ดูเหมือนวันนี้เธอจะมาไม่ถูกจังหวะเสียแล้ว เพราะเขาอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก

หลังจากเขาอนุญาตแล้วประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มของพลอยพัดชาเช่นเคย

“ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันไหมคะพี่ธาม” น้ำเสียงของเธอดีขึ้นกว่าวันนั้นมากนัก แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงกับเธออยู่ดี