“แม่ไม่เท่าไรหรอกยัยพรร ฉันกลัวว่าไอ้คนข้างตัวแม่ตะวัน น่าจะเต้นมากกว่านะสิ เมื่อไอ้หมอนั่นมันกำลังจ้องจะงาบตะวันตาเป็นมัน” ระหว่างทาง สามสาวพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเธอทั้งหมดทิ้งเบนจามินนอนหลับสนิทบนห้องชุดในคอนโด และอับเปหิตัวเองออกมา หลังภารกิจจบลง...
“ไม่มีอะไรให้กลัวแล้วล่ะ มาเกินครึ่งทางแล้วนี่ ที่เหลือก็รอดูว่าหมอนั่นจะเอาไงกับแก”
“หวังว่าเขาคงมีความเป็นลูกผู้ชายพอ ตะวันแค่ต้องการเกราะ ตะวันยินดีจะหลีกทางให้หากเขามีคนของตัวเองอยู่ข้างๆ”
“ฉันรู้นะว่าแกแอบชอบเขา...ถ้าเป็นคนอื่นแกคงไม่ยอม”
“อืม...ต่อไปนี้เขาคงเกลียดตะวันแล้วล่ะ เกลียดจนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า เมื่อเราทำเรื่องร้ายๆ เกินกว่าที่จะให้อภัย”
“เรื่องแค่นี้...ทำให้เขาเกลียดแก แกก็ตัดใจเถอะ ยังมีเวลาอีกเยอะในอนาคต ที่แกจะหาคนที่ดีพอเข้ามาในชีวิต”
“ก็คงอย่างนั้นแหละ...ตะวันทำใจไว้แล้ว...”
รถยนต์คันเล็กๆ แต่ราคาไม่
