EP 01 ปลายเล็บใครก็ห้ามแตะ
780 คำ
คาสิโนย่านใจกลางเมือง
ตุบ ตุบ เสียงของชายหนุ่มที่กำลังต่อยกระสอบทรายซ้อมมือเหมือนทุกวันในยิมที่อยู่ด้านบนของคาสิโนที่เขาเป็นเจ้าของ
"นายครับ"
"มีอะไร?!" ครามถามด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาไม่ชอบให้ใครแทรกขึ้นระหว่างที่เจ้าตัวกำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่างนึงอยู่ โดยเฉพาะการออกกำลังกาย
"คุณนัทมาแล้วครับ!" ครามหยุดนิ่งก่อนจะถอมนวมออกและเดินไปหยิบขวดน้ำที่ตั้งอยู่ด้านข้างขึ้นมาดื่ม
ฮึก ซ่าาา หลังจากที่ดื่มน้ำพอแล้วส่วนที่เหลือเขาก็ราดลงไปบนตัวเพื่อให้คลายร้อน
"มึงไปบอกให้มันรอก่อน กูยังออกกำลังกายไม่เสร็จ!" การ์ดก้มหน้ารับ พร้อมกับทำหน้างงที่เจ้านายหนุ่มไม่ได้เลิกทำกิจกรรมและออกไปพบลูกค้าอย่างที่ควรเป็น
"แล้วถ้า.."
"ถ้ามันอยากร่วมธุรกิจกับกูก็ต้องรอให้ได้ ถ้ามันรอไม่ไหวบอกให้ไสหัวกลับไป!" พูดจบเขาก็หันกลับไปต่อยกระสอบทรายต่อโดยไม่สนใจอีก การ์ดคนนั้นเพียงแค่ก้มหน้ารับและเดินกลับไปบอกให้นัทนั่งรอตามที่ครามบอก
ผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมง
หลังจากออกกำลังกายเรียบร้อยครามก็เข้าไปอาบน้ำในห้องส่วนตัวของเขา ที่คาสิโนนี้เปรียบเหมือนบ้านเพราะมันมีทุกอย่างครบ และส่วนมากชายหนุ่มก็มักเลือกที่จะนอนที่นี่อีกด้วย มันสดวกในการทำงานมากกว่า
พลั่ก!! ครามเปิดประตูเข้าไปในออฟฟิศของตนก่อนจะมองไปเจอบุคคลที่นั่งรอเพื่อเจรจาธุรกิจกับเขา
"สวัสดีครับคุณคราม"
"ไม่คิดว่าจะมีปัญญานั่งรอ" เขาพูดไปตามความคิดเพราะคิดว่านัทคงกลับไปตั้งนานแล้ว ซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่ นัทยังคงนั่งรอ ด้วยความที่อยากร่วมธุรกิจกับเจ้าของคาสิโนชื่อดัง
"แหม่ คุณครามก็ว่าไป ผมรอคุณได้อยู่แล้ว" แม้ในใจจะหงุดหงิดที่ต้องรอนานมากแค่ไหน แต่นัทก็ไม่กล้าจะโวยวายหรือพูดอะไรออกไป เจ้าพ่อเงินกู้พ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของคาสิโนของเขาทำเอาชื่อเสียงของชายหนุ่มไม่ธรรมดาเลยในวงการ
ปึง! ปืนคู่ใจของเขาถูกวางลงบนโต๊ะต่อหน้านัท เพราะครามคิดแล้ว หากคุยไม่รู้เรื่องหรือไม่ลงตัว นัทจะไม่มีวันได้ออกไปจากห้องนี้ทั้งที่ยังหายใจ
"มีอะไรก็พูด อย่าอ้อม!"
"ผมอยากร่วมธุรกิจกับคุณ" นัทเองก็ไม่อ้อมค้อมเพราะนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการมากจริง ๆ การที่ได้มาเจรจาธุรกิจกับครามมันถือเป็นบุญของเขามากแล้ว
เพราะอีกไม่รู้กี่ร้อยคนที่อยากมีวันนี้ วันที่ได้คุยกับคราม แม้จะไม่รู้ว่าการมาจะได้หรือไม่ได้ แต่ทุกคนก็อยากจะลอง
"บอกเหตุผลที่กูจะต้องยอมหน่อย!"
"ผมขอแค่ 70/30" นัทพูดอย่างไม่คิดเพราะว่า 30 % ของกำไรในธุรกิจครามมันมากพอแล้วสำหรับเขา
"กูยังไม่พอใจ!" ครามยกยิ้มที่มุมปาก เรื่องอะไรเขาจะต้องเสียเปรียบให้คนพวกนี้ แม้ว่าส่วนแบ่งเขาจะมากแล้วยังไง ในเมื่อชื่อของครามมันเป็นตัวนำพารายได้
"คุณต้องการเท่าไหร่?" นัทเริ่มถามอย่างไม่พอใจแต่ก็เก็บสีหน้าไว้อย่างดี
"ไม่ต้องการ"
"หมายความว่าไง?" เขายังคงถามย้ำเพราะไม่รู้ว่าครามสื่ออะไร
"หมายความว่า ไม่ต้องการร่วมธุรกิจกับมึง!"
"ไอเฟรม!!" ชายหนุ่มเอ่ยเรียกการ์ดคนสนิท
"ครับนาย!"
"ส่งแขก!" ยังไม่ทันที่นัทจะได้พูดอะไรขึ้น เฟรมก็ลากเขาออกไปเพราะรู้ว่าหากช้าจะทำให้เจ้านายหนุ่มอารมณ์เสีย
"นายครับ" การ์ดอีกคนเดินสวนเข้ามา
"มีอะไร?!"
"คุณเซย์อยู่กับผู้ชายคนนึงที่คาเฟ่ครับ" เขารายงานให้ผู้เป็นนายทราบเมื่อตอนนี้ชายหนุ่มให้ลูกน้องคอยตามดูเซย์ ผู้หญิงที่เขากำลังสนใจในตอนนี้
"จับตาดูมันไว้ก่อน"
"แค่ให้ดูยังไม่ให้ทำอะไรหรอครับ?" ลูกน้องยังคงถามต่อเพราะปกติครามไม่เคยตามใคร และหากเขาตามก็น่าจะสำคัญพอ แต่กลับกันกับความคิดของหลายคน ครามไม่เคยให้ทำอะไรเพียงแค่ให้ตามเท่านั้น
"ไม่ต้องทำ เธอยังไม่ใช่ของกู!"
"แล้วถ้า..."
"ถ้าเธอเป็นของกูเมื่อไหร่ แม้แต่ปลายเล็บใครก็ห้ามแตะ!"
"!!!"
- ผู้เขียน
