“แกเรียกฉันว่าอะไรนะ” จินนี่มองเธอด้วยสายตาเอาเรื่อง
“เห็บที่เกาะเหมือนปลิงดูดเลือดไง แถมยังไร้ยางอายด้วย” เกวลินยิ้มหวาน
“แก ! นังสารเลว” จินนี่ฟาดมือลงบนแก้มของเกวลินอย่างแรง
“เกว !” ปานวาดและเจไดอุทานอย่างตกใจ แม้แต่ลูกค้ารายอื่น ๆ ก็ยังตกใจเมื่อเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างหันมาสนใจยังโต๊ะของพวกเขา
“นอกจากไม่มียางอายแล้วยังไร้มารยาทอีก วันนี้ฉันจะสั่งสอนบทเรียนให้เธอเอง !” เกวลินตะคอกพร้อมกับตบหน้าจินนี่กลับด้วยความโกรธ
“เกว !” เจไดร้องห้าม แต่เกวลินไม่สนใจ
“แกคิดว่าไม่มีใครแตะต้องแกได้เพียงเพราะว่าแกมากับคุณพยัคฆ์งั้นเหรอ คิดผิดคิดใหม่ได้นะ” เกวลินกัดฟันพูดแล้วยกมือขึ้นเพื่อตบจินนี่อีกครั้ง ทว่ากลับมีคนจับแขนเธอไว้ก่อน
“เธอจะทำอะไร” เสียงเย็นชาดังขึ้นมาขณะจับมือเธอแน่น ท่ามกลางความตึงเครียดเมื่อพยัคฆ์ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน
“คุณพยัคฆ์คะ เธอตบฉันค่ะ” จินนี่รีบฟ้อง พยาย
