“เอ่อ…ขอโทษค่ะท่านประธานใหญ่ ขะ ขออนุญาตออกไปทำงานต่อค่ะ”
“ทำไมมือเย็นขนาดนี้ล่ะ กลัวเหรอ”
ค่อยๆ จับมือบางออกจากประตู ก่อนจะดันร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้า เห็นดวงหน้าหวานที่ซีดลงแล้วก็อดจะสงสารไม่ได้
“เปล่าค่ะ ขออนุญาตไปทำงานต่อค่ะ” บอกเขาอีกครั้ง เมื่อลองดึงมือน้อยออกจากมือหนา แต่ก็ไม่หลุดออกมาอย่างใจคิด
“ทำไมฮันนี่ต้องทำเหมือนกลัวผมด้วยล่ะครับ รู้มั้ยว่าผมไม่ชอบที่ฮันนี่เปลี่ยนไป”
มือใหญ่ยกขึ้นเกลี่ยเส้นผมสลวยออกไปทัดที่ใบหูเล็กให้อย่างแผ่วเบา สร้างความตระหนกปนตื่นเต้นให้แก่คนตัวเล็กมากยิ่งขึ้น หัวใจของเธอเต้นถี่รัวเสียจนกลัวว่ามันจะหยุดไปเสียดื้อๆ
“แต่ว่าท่านเป็นท่านประธานใหญ่จริงๆ นี่คะ”
เสียงหวานสั่นเครืออย่างห้ามไม่ได้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกของเธอตอนนี้มันคืออะไร มันซาบซ่าน วาบหวาม และหวาดหวั่น โดยเฉพาะเมื่อยามที่เขาเกลี่ยไล้ปลายนิ้วไปตามแก้มนิ่มอย่างถือวิสาสะ พร้อมทั้งจ้องตากล
