พัชรพงศ์ค่อยๆ วางร่างอ้อนแอ้นหุ่นทรงน่าฟัดลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบา ลำตัวขาวผ่องและใบหน้าซีดเซียวยังคงมีหยาดน้ำเกาะอยู่พร่างพราว
มือเรียวกร้านค่อยๆ ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดซับให้คนไม่ได้สติอย่างระมัดระวัง น่าแปลกที่เขาต้องพยายามหักห้ามใจกับความนวลเนียนที่สามารถมองเห็นได้จะๆ ก็เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนจะได้โกหกว่าไม่รู้สึกอะไรในยามได้เห็นผู้หญิงเปลือยเปล่า
แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายฉวยโอกาสอีกเช่นเดียวกัน ที่จะกระทำการใดๆ ให้คนในอ้อนแขนต้องเสียหาย ที่จำต้องจับเนื้อต้องตัวเธออยู่ก็เพราะความจำเป็นทั้งนั้น
พัชรพงศ์บอกตัวเองแบบนั้น พร้อมทั้งพยายามระงับความตื่นเต้นจนขนลุกซู่ อยู่ๆ เขาเป็นบ้าอะไร ทำไมรู้สึกมีอารมณ์ยามได้จับต้องยัยคนนี้ ไม่เคยเลยที่คนอย่างเขาจะนึกพิศวาสผู้หญิงคนไหน นอกเสียจาก…เธอคนนั้น คนที่เขารักมาก แม้ว่าเธอจะไม่เคยรับรู้เลยก็ตาม
ชายหนุ่มจับร่างอ่อนปวกเปียกที่ถูกเขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวจนเสร็
