23
“ขอบคุณค่ะพี่ไก่ที่หางานให้ ถ้าพี่ไก่ไม่หางานให้ เปรี้ยวคงไม่ได้งานนี้”
“ฉันชอบเด็กเก่ามากกว่า พวกเด็กใหม่มันหัวหมอ เรื่องเยอะ โก่งค่าตัวอีกต่างหาก คงคิดล่ะมั้งว่าตัวเองเป็นนางฟ้านางสวรรค์” พี่ไก่บ่นอุบ
“น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าน่ะพี่ไก่ พี่กับเขาก็ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน นึกถึงเงินไว้สิพี่ เงิน เงิน เงิน” อนัญญาพูดปลอบ
“ก็นึกถึงไงล่ะถึงได้อดทน ไม่ด่าพวกมันน่ะ”
หัวคิวพริตตี้ในสังกัดแม้ว่าจะได้ไม่มาก แต่วันหนึ่งรวมๆ กันแล้วก็ได้เป็นหมื่น ยิ่งตนมีเด็กในสังกัดร่วมห้าสิบคน เงินเข้ากระเป๋าจึงไม่ใช่น้อย แต่ไม่ใช่ว่าไก่จะนั่งรอหักค่าหัวคิวอย่างเดียว สาวประเภทสองที่โลดแล่นในวงการมาเกือบยี่สิบปีก็ต้องวิ่งหางานให้เด็กๆ เช่นกัน ไม่หางานก็ไม่มีเงิน
“เอาจริงๆ นะพี่ไก่ ถึงพี่จะปากมากชอบทำเสียงแว๊ดๆ แต่พี่ก็ดีว่าเอเย่นคนอื่นนะ ได้ข่าวมาว่า หักหัวคิวโหดด้วย งานก็ไม่ค่อยหาให้”
“นี่แกชมฉันหรือว่าว
