3
1036 คำ
3
“กูพูดจริงทำจริงโว้ย มึงคลานสี่ขาออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงไม่ออกไปมึงเจอตีนเจอหมัดกูอีกชุดใหญ่แน่ แล้วอย่ามาระรานเพื่อนกูอีก ผัวชั่วๆ อย่างมึงไม่สมควรได้นิวเป็นเมีย”
อนัญญาถลกแขนเสื้อ ท่าทางอยากมีเรื่องกับคำรณเต็มที่ ไม่มีความกลัวอีกฝ่ายเลย
“มึง อีเปรี้ยว มึงกล้าชกกูเหรอ” คำรณแม้เจ็บแต่ก็ยังโมโหที่ตัวเองถูกชกหน้าและถูกถีบ
“เออสิวะ กูกล้าอยู่แล้ว มีมือมีตีนเท่ากับมึงทำไมกูจะไม่กล้าทำ กูไม่ใช่นิวนะเว้ยที่กลัวมึงน่ะ กูคือเปรี้ยว คนที่มึงต้องกลัว...อึก” อนัญญาปล่อยหมัดใส่ที่เดิมบนหน้าคำรณอีกครั้ง จรรยายิ้มเมื่อเห็นเลือดสามีออกจากจมูก
“กลับไปได้แล้วโด่ง ถ้าไม่กลับมึงได้เจอเปรี้ยวอัดหน้าเละแน่” จรรยาบอกด้วยความหวังดี
“อีนิว มึงกล้าไล่กูเหรอ มึงกลับกับกูเดี๋ยวนี้เลย” คำรณเจ็บดั้งจมูกมาก มีทีท่าหวาดกลัวอนัญญา เพื่อนสนิทภรรยาคนนี้ร้ายมาก ร้ายทั้งปากและการตบตีชกต่อย เขาได้ยินกิตติศัพท์แต่ไม่เคยเจอกับตัว มาประสบก็วันนี้เอง แต่ความที่จรรยาเป็นแหล่งรายได้หลักของตน หากไม่มีจรรยาก็ไม่มีเงินจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน และบางทีก็ได้เงินไปดื่มเหล้าและเล่นการพนัน เขาจึงต้องพาจรรยากลับบ้านตนให้ได้ “ถ้ามึงไม่กลับกับกูล่ะก็ กูจะไปจัดการพ่อแม่กับน้องสาวมึงถึงบ้านเลยคอยดู”
จรรยาทำหน้าตกใจ ข้อนี้ที่หล่อนกลัวเพราะคำรณเคยไปอาระวาดพังข้าวของที่บ้านบิดามารดาสามครั้ง และทำท่าจะทำร้ายน้องสาววัยสิบห้าปีของหล่อนด้วย จรรยาเคยคิดแจ้งตำรวจจับสามี แต่ได้เพียงแค่คิดเพราะตั้งใจจะทำครั้งใด สายหยุดมารดาของคำรณมาอ้อนวอนขอร้องไม่ให้ไปแจ้งความทุกครั้ง สายหยุดเป็นคนดีแต่มีลูกเลวและที่สำคัญสายหยุดดีกับตนมาก ส่งผลให้จรรยาปล่อยให้สามีข่มขู่เช่นนี้เรื่อยมา
“อย่านะ ฉันกะ...” จรรยาอ่อนตามเคย ทว่าครั้งนี้อนัญญาไม่ยอม
“อย่ากลับไปกับมัน กลับไปแกได้เป็นกระสอบทรายแน่” เจ้าของบ้านห้ามเสียงดัง “ส่วนมึง อยากทำอะไรก็เชิญ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า ถ้ามึงทำตามที่พูดล่ะก็ กูจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย แล้วถ้ามึงทำลายข้าวของกูก็จะแจ้งอีกข้อหานึงด้วย คราวนี้มึงได้ไปนอนกร่างในคุกแน่”
“มึงมาเกี่ยวอะไรด้วย เป็นคนนอกอย่าเสือก” คำรณสวนกลับ
“ก็กูจะเสือก มึงจะทำไมกู” อนัญญาเท้าเอวพูด “มึงออกไปจากบ้านกูเลยนะ ถ้ามึงไม่ออกไปกูจะเอาไม้กวาดไล่ตีมึงให้เหมือนหมาเลย”
ไม่พูดเปล่า คนพูดวิ่งไปหยิบไม้กวาดในครัวแล้วไล่ตีคำรณ คำรณต้องวิ่งหนีไม้กวาดในมือเจ้าของบ้านที่หวดใส่ตนไม่ยั้ง
“โอ๊ยๆๆ อีเปรี้ยวกูเจ็บนะ” คำรณร้องไปวิ่งหนีไป
“เออ กูตีให้มึงเจ็บไง ไปออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้” อนัญญาไล่ตีคำรณมาถึงหน้าบ้าน
“ฝากไว้ก่อนเถอะอีเปรี้ยว กูเอาคืนมึงแน่” พูดจบก็รีบวิ่งหนีทันที
“กูไม่รับฝากนาน มึงรีบมาเอาคืนนะ ไม่งั้นกูคิดดอกมึงแน่” อนัญญาตะโกนไล้หลังคำรณที่วิ่งหาจุกตูด ท่ามกลางสายตาเพื่อนบ้านที่มองมาหลายคน
“เปรี้ยว แกไม่น่าทำแบบนี้เลย มันจะอาฆาตแกนะ” จรรยาไม่ได้ห่วงสามีแต่เป็นห่วงเพื่อนมากกว่า
“คนอย่างมันจะทำอะไรได้ เก่งก็แต่กับแกนั่นแหละ มันก็เห่าไม่มีทางกัดใครหรอก” อนัญญาพูดอย่างรู้นิสัยผัวเพื่อน “แกมาอยู่กับฉันที่นี่ ขืนกลับไปอยู่กับมันรับรอง มันซ้อมแกน่วมแน่”
“ฉันกลัวแกเดือดร้อน มันต้องมาตามฉันที่นี่แน่นอน”
จรรยารู้นิสัยสามีดี จรรยาไม่เคยคิดว่า คำรณนิสัยจะเปลี่ยนหลังแต่งงาน หล่อนคบกับคำรณสามปีก่อนตกลงปลงใจแต่งงานกัน หลังจากใช้ชีวิตคู่ได้เพียงสามเดือน คำรณก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนละคน ทุบตีทำร้ายตน ดื่มเหล้าหนัก เล่นการพนัน เอาเงินเก็บมาใช้จนหมด เมื่อหมดก็เอาข้าวของในบ้านไปขาย ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง
และเมื่อถูกทำร้ายร่างกายบ่อยๆ จรรยาทนไม่ได้ขอเลิกหลายครั้ง ทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้ ผลออกมาคือ จรรยาถูกซ้อมหนักมาก หน้าตาบวมปูด เนื้อตัวเขียวช้ำจนต้องหยุดทำงานหลายวัน จรรยาจึงทำตัวนิ่งๆ รอโอกาสหนีคำรณไปให้ไกลๆ แต่ก็ห่วงทางบ้าน เรื่องหล่อนกับคำรณจึงดูเหมือนไม่ไปไหน และถูกมองว่าจรรยารักคำรณมากถึงอยู่ด้วยและยินดีถูกซ้อม ซึ่งความเป็นจริงไม่ใช่เลย หนึ่งปีที่เป็นผัวเมียกันมา หล่อนได้รับความทุกข์มากกว่าความสุข ความรักที่มีให้หมดลงไปเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ไม่มีหลงเหลืออีกแล้ว
“ก็ให้มันตามมาสิ ฉันจัดการมันเอง คนอย่างมันต้องเจออย่างฉัน” อนัญญาไม่มีความเกรงกลัวคำรณแม้แต่น้อย “ฉันว่าแกรีบเอาเงินไปให้แม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันไปด้วย เผื่อไอ้หมาบ้าไปเห่าที่บ้านแก ฉันจะได้จัดการมัน”
“อืม ขอบใจนะ”
จรรยาอุ่นใจที่มีเพื่อนดีอย่างอนัญญา ที่แม้ว่าตัวเองก็ลำบากเลี้ยงดูหลานชายทั้งสองคน และอภิญญาที่ป่วยมานานแรมปี ดูแลจนกระทั่งนาทีสุดท้ายของอภิญญาหมดลง ทว่าอนัญญาก็ยังช่วยเหลือตนมาโดยตลอด สองเพื่อนรักพากันเดินไปยังหน้าปากซอยบ้าน เพื่อนั่งรถประจำทางไปยังบ้านบิดามารดาของจรรยา
- ผู้เขียน
