เทียนพิศวาส

บทที่ ๖ ข้อตกลง(๒)

“หรือไม่เอาคะ กลับไปเริ่มต้นกันใหม่ไหม แค่จับมือ ห้ามกอด ห้ามจูบ”

“ไม่ๆ เราสองคนจะกลับไปจุดเริ่มทำไมเล่า ในเมื่อผ่านกันมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไปให้สุดๆ เถอะ”

“โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็เป็นไปตามนี้ เทียนกลับก่อนนะคะ”

“จะกลับแล้วหรือ...” เมธัสรีบอ้อมมาขวางทาง พลางใช้สายตาหื่นกระหายมองเรือนร่างบอบบางอย่างสำรวจตรวจตรา “ไหนๆ ก็มาแล้ว อีกอย่างฉันก็จำภาพคืนนั้นไม่ค่อยได้ เรามา...ทบทวนความจำกันสักหน่อยดีไหม แบบว่าครั้งนั้นฉันเมา ฉันก็เลยอยาก...ทำทั้งๆ ที่ยังมีสติเต็มร้อยดูบ้าง เผื่อว่าภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะเด่นชัด”

วันวิสามองหน้าเขาแล้วส่ายหน้าไปมา เธอจะให้เขาจดจำได้อย่างไร ในเมื่อระหว่างที่เขาเข้ามาในตัวเธอ เขากลับเรียกชื่อผู้หญิงอีกคนไม่หยุด ความจริงแล้ว เขาอาจจะคิดว่าเธอเป็นคนรักที่หนีไปก็ได้ ถึงพยายามเหนี่ยวรั้งเธอไว้ด้วยปากและมือ

“ไม่ได้จริงๆ หรือ”

“ยังไม่ได้ค่ะ” เธอกลั้นใจปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสีหน้าละห้อยของเขาก็อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ “เอาไว้วันพรุ่งนี้ เทียนจะหาเวลามาอยู่ด้วย พ่อเลี้ยงก็เลือกสถานที่ด้วยตัวเองก็แล้วกันนะคะ เทียนจะเตรียมตัวมาให้พร้อม ทางพ่อเลี้ยงก็ควรเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเช่นกัน”

“ตกลง” เมธัสยิ้มหน้าบาน เขารู้สึกว่าตัวเองกลายร่างจากหนุ่มสามสิบห้ามาเป็นเพียงนักรักมอปลายอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น วินาทีที่ได้ยินคำตอบรับจากวันวิสา หัวใจกับร่างกายของเขาก็พลันกระชุ่มกระชวยอย่างประหลาด ราวกับว่าเธอเป็นเสมือนยาชุบชีวิตที่แห้งแล้งของเขาอย่างไรอย่างนั้น

“ฉันเดินไปส่งนะ” เขายิ้มกว้างบอก แล้วลอบจับมือของวันวิสามากุมไว้แน่น

หญิงสาวหันไปมองรอบตัวเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็ปล่อยให้เขาจับมือไปเงียบๆ ไม่มีโวยวาย หรือเขินอายให้เห็น แต่เธอรู้ดีว่าในวินาทีที่เดินเคียงข้างไปกับพ่อเลี้ยงเมธ หัวใจดวงกระจ้อยร่อยของเธอมันเต้นอย่างคึกคักแค่ไหน ทว่าเรื่องอะไรเธอจะสารภาพความรู้สึกออกไปจนหมดเปลือกแล้วยอมสยบยอมเป็นของเล่นเขาล่ะ สู้ทำให้เขามาอยู่ในกำมือไม่ดีกว่าหรือ อย่างน้อยๆ เวลาที่ผู้หญิงคนนั้นกลับมา เธอจะได้ไม่กลายเป็นคนถูกทอดทิ้ง แต่กลับเป็นคนที่ทำให้เขาทิ้งผู้หญิงคนนั้นแล้วก็ไม่มีวันกลับไปหาอีก

จนมาถึงแปลงมะลิซึ่งปลูกเป็นพุ่มทอดยาวอยู่รอบๆ บ้านนั่นแหละ หญิงสาวถึงได้ดึงมือกลับแล้วเขย่งปลายเท้าจูบปลายคางของพ่อเลี้ยงเบาๆ

“พบกันพรุ่งนี้นะคะ เทียนจะใส่กระโปรงยาวกรอมข้อเท้า แล้วก็ไม่ใส่กางเกงชั้นใน”

“เทียน...” เมธัสเรียกปากสั่นคอสั่นไปหมด แค่ได้ยินคำพูดราบเรียบที่หลุดออกจากปากอิ่มหวานของวันวิสา หัวใจของเขาก็พลันเต้นโครมคราม “เทียน...จะทำแบบนั้นจริงๆ หรือ”

“ค่ะ ฉะนั้นคืนนี้ พ่อเลี้ยงกลับไปซักกางเกงในตัวนั้น ตากให้แห้ง แล้วพรุ่งนี้นำติดตัวมาด้วยนะคะ หลังจากมีเซ็กส์กันแล้ว พ่อเลี้ยงค่อยใส่คืนให้เทียน”

“เทียน...” ตอนนี้ดวงตาของพ่อเลี้ยงเมธเป็นประกายวิบวับยิ่งกว่าแสงดาวบนท้องฟ้าเสียอีก

หญิงสาวจึงยิ้มหวานๆ ให้แล้วโบกมือลา “เทียนขึ้นบ้านก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะ...พ่อเลี้ยงเมธของเทียน”

ทำปากจูจุ๊บให้เขาเล็กน้อยแล้วหมุนกายจากไป ปล่อยให้เมธัสยืนชะงักงันอยู่กับที่ จนกระทั่งสายลมเย็นเยียบพัดมาวูบหนึ่งนั่นแหละ ถึงทำให้ชายหนุ่มกลับคืนสติแล้วรีบพุ่งกลับบ้านด้วยความรีบร้อน

หลังจากนั้นก็รื้อค้นหากางเกงชั้นในสีชมพูลายหมีของวันวิสาแล้วนำไปซักในห้องน้ำอย่างทะนุถนอม ตลอดเวลาที่ลงมือซักก็เอาแต่ฮึมฮัมร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี แถมยังใช้เวลาในการซักผ้าชิ้นเดียวไปเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว

เมื่อตากซับในไว้ในที่ไกลหูไกลตาคนอื่นเรียบร้อย ก็เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดว่าพรุ่งนี้จะพาวันวิสาไปหาความสุขที่ไหนดี ในปางไม้แห่งนี้นอกจากบ้านของเขาแล้วยังจะมีที่ไหนบ้างที่คนไม่พลุกพล่าน แล้วสถานที่แห่งนั้นต้องไร้ฝุ่นผงที่เป็นอันตรายต่อร่างกายของวันวิสาด้วย แต่ทั่วทั้งปางไม้ ก็มีแต่โรงเก็บไม้กับบ้านพักคนงาน ไอ้สถานที่เงียบๆ ชวนให้ทำเรื่องเข้าจังหวะกลับยังมองไม่เห็นเลยสักนิด

“ใต้ต้นไม้...ไม่ได้ๆ” พ่อเลี้ยงส่ายหน้าไปมา “ในลำธาร...ไม่ได้อีก เดี๋ยวหนูเทียนป่วย หรือว่าจะเป็นบ้านนี้ ถ้าหนูเทียนไม่ชอบเล่า ในรถดีไหม ไปจอดที่ไกลๆ แล้วเข้าจังหวะในนั้นก็ไม่เลว”

ทว่ายิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้ว่าควรเลือกสถานที่แห่งไหนดี จึงได้แต่เดินไปเดินมาคล้ายคนวิตกกังวล กระทั่งความมืดมิดเริ่มคลี่คลุมไปทั่วปางไม้ นำพาความเงียบสงัดมาเยือนนั่นแหละ พ่อเลี้ยงเมธถึงกระโดดลงจากบ้านแล้วไปหาคนที่จะให้คำตอบกับตัวเองได้