หนูน้อยปะจระเข้ของจริงซะแล้ว<ต่อ>
1521 คำ
นี่มึงสลบจริงๆเหรอวะ? แม่งเอ้ย! แล้วน้องชายกุอ่ะ ใครจะรับผิดชอบ!!
รามสูรยืนสบทอย่างหงุดหงิดก่อนจะหยิบมือถือมากดโทรหาใครสักคน
" ไปตามตัวนังพิชชี่มาให้กุเดี๋ยวนี้!! " แล้วเปิดห้องใหม่ให้กุด้วย
หึ...! นังตัวดี!!!
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
" อื้มมม สบายจังงงง! " ขนมปัง เธอละเมอออกมาแบบคนไม่รู้ตัว
นุ๊ม...นุ่ม!! นิ๊ม...นิ่ม!!
นี่แม่ซื้อหมอนข้างมาเปลี่ยนให้ใหม่หรือไงนะ
งื้อออ! แม่จ๋าาา ขนมชอบหมอนใบนี้อ่ะ จุ๊ฟ!
ปากเล็กสัมผัสลงไปที่หมอนข้างใบใหม่อย่างเสน่หาก่อนจะนอนกกก่ายมันต่อ กอดดีแบบนี้มีหวังได้นอนตื่นสายทุกวันแน่เลย แต่ทว่า...!
เอ๋...! ใครมันมาดึงหมอนข้างออกไปเนี่ย แต่เดี๋ยวก่อน เหมือนมันจะขยับเองมากกว่านะ
" heeแม่!!" เธอร้องเสียงหลงด้วยความตกใจพร้อมกับถอยหลังกรูด้วยความเร็วจนแผ่นหลังชิดกับผนังห้องเป็นอันรู้ว่ามันไม่มีทางให้เธอไปต่อเพราะหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาเธอก็พบว่า หมอนใบใหม่ที่แสนนุ่มนิ่มที่เธอกอดก่ายและทาบริมฝีปากลงไปนั้น จริงๆแล้วมันคือ งูหลามสีเหลืองนวลขนาดเท่าขาเธอ ความยาวประมาณ 3เมตรเห็นจะได้
" อะ...ออกไปนะ ระ...เราเกิดปีหนูคงมะไม่ถูกกับแกหรอก" เธอพยายามต่อรองกับมันด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแต่ดูเหมือนว่างูตัวนี้จะยิ่งเข้าใกล้เธอมากขึ้น มันค่อยๆเลื้อยไปหาเธออย่างใจเย็นพอเข้าไปใกล้มันก็เริ่มอยากจะสัมผัสผู้มาเยือนใหม่อีกครั้ง มันจ้องหน้าเธอ
กุจะงาบหัวมึง!! ฮะฮ่าาา!
ตอนนี้เธอคิดในใจว่าไอ้งูนี่มันคงจะกำลังคิดกับเธอแบบนี้แน่ๆ
" ชะ...ช่วยดะด้วย!!! กะกุกลัวงู ฮื้อออ!" จากขาลามไปแขน เจ้าหลามสีเหลืองนวลมันพันเกี่ยวตัวเธอไว้แต่ก็เพียงแค่หลวมๆราวกับต้องการหยอกล้อแค่นั้น แต่ไม่ว่าจะรัดแบบหลวมหรือแบบแน่น ตอนนี้เธอก็กลัวจนแทบฉี่จะราด
" อะ...ออกไปนะ อะไอ้งูขี้โกง" เธอร้องเสียงหลวจนมันสร้างความรำคาญให้กับคนที่นอนอยู่อีกห้อง
" แหกปากทำไมนักหนาวะ! กุจะนอน!! " รามสูรเปิดประตูเข้ามาด้วยความหงุดหงิดเขาเองก็พึ่งเสร็จกิจกามกับผู้หญิงที่ให้ลูกน้องตามตัวมาให้ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาทีแต่เขาเปลี่ยนรอยหยักบนใบหน้าเป็นคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ราวกับเป็นคนละคน
"ขี้เล่นจังนะลูกกุ! " หญิงสาวหยุดร้องแล้วมองไปยังคนตัวสูงที่เข้ามาใหม่
ใช่...! ไอ้นักเลงหัวไม้ตัณหากลับคนนี้ไงที่คิดจะข่มเหงเธอ
เมื่อกี้มันเรียกไอ้งูสัมพันธ์ดีตัวนี้ว่าลูกงั้นเหรอ?
อิขนมอยากจะบ้าตาย!
" อะ...เอามะมันออกไป! " ร่างบางในท่าทางแข็งทื่อ เธอไม่กล้าแม้จะขยับตัวไปไหน
นี่ถ้ากุแกล้งตาย มึงจะออกไปจากตัวกุมั้ยห๊ะ!!
" มึงมันหยาบคาย! ลูกกุออกจะน่ารัก! มาหาป๊าสิ ปีโป้! " รามสูรนั่งยองๆลงตรงหน้า เจ้าของชื่อเมื่อกี้เลื้อยไปหาเขาอย่างรู้ความ
อะไรนะ! ไอ้นักเลงเถื่อนมันเรียกเจ้าเลื้อยสยองนี่ว่า...ปีโป้ เหรอ!!
" น่ารักจังลูกป๊า ไว้วันหลังจะเอาลูกหมูมาให้กินสักสองสามตัวนะ แต่ตอนนี้ไปเล่นกับของเล่นชิ้นนั้นของหนูซะสิ! " รอยยิ้มปนความเจ้าเล่ห์ของรามสูรทำให้เจ้าปีโป้ค่อยๆเลื้อยกลับเข้าไปหาเธออีกครั้งตามคำสั่ง รามสูรยืนมองอย่างพออกพอใจ
" มันคงชอบมึงน่ะ! " แล้วเขาก็หันหลังกลับออกไปจากห้องทันที
มะ...ไม่ต้องเข้ามาใกล้! กุกะกะเกลียดเด็ก!!!
เมื่อยิ่งเธอร้องโวยวาย งูหลามใหญ่ก็ยิ่งเข้าไปใกล้มากขึ้นทุกทีและดูว่ามันจะชอบเธอจริงๆนั่นแหละ!
รามสูร
" ได้เรื่องว่าไงบ้าง? " รามสูรถามเธียร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
" เป็นอย่างที่เสี่ยคิดเลยครับ ผู้ชายคนนี้ที่จริงรู้จักกันมานานแล้ว "
" หึ...! เมื่อไหร่จะเลิกมั่วสักทีวะ! กี่คนเขาถึงจะพอใจ!! " รามสูรกำหมัดแน่น! ดวงตาเกรี้ยวกราด ภายในใจนั้นก็แสนจะเจ็บปวด
" แล้ววันนี้เสี่ยจะเข้าบ่อนมั้ยครับ เมื่อกี้คุณเอเดนก็โทรมาถาม "
" ไม่ กุมีธุระ! " เขาพูดพรางขยำก้นบุหรี่ที่เหลือเพียงนิดหน่อยลงยังจานกระเบื้องขนาดเล็กก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อคลุมแบบดูดีมาใส่ เวลานี้เขาอยู่ในมาดของเสี่ยรามสูรเจ้าของคาสิโน
" เสี่ยจะออกไปข้างนอกเหรอครับ แล้ว...? " เธียร์เอ่ยถามผู้เป็นนายเพราะเขาต้องการรู้ว่าจะให้จัดการยังไงต่อกับคนที่อยู่ด้านใน
" พามันไปส่งบ้าน คราวนี้กุคงไปหลายวันหน่อย " ที่จริงคืนนี้เขามีไฟต์บินไปฮ่องกงเพื่อตกลงธุรกิจแต่มันก็ล่วงเลยเวลามาร่วมชั่วโมงแล้วเพราะเขามัวแต่สนใจของเล่นชิ้นใหม่ที่ไม่ได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้า
" จะดีเหรอครับ ผมว่า... เอ่อ ครับ! " เธียร์กำลังจะทักท้วงคำสั่งแต่แล้วเขาก็ต้องยอมทำแต่โดยดีเพราะแววตาที่รามสูรมองมานั้นมันกำลังเตือนว่าเขาไม่ควรจะขัดใจ
" กุสั่งอะไร มึงก็ทำตาม! กุไม่ชอบให้ใครขัดใจ มึงก็น่าจะรู้! " เขาเพียงแต่เตือนความจำเธียร์เท่านั้น ความจริงรามสูรรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงจะกังวลว่ามันอาจเป็นการปล่อยเสือเข้าป่า คนที่จอมพลส่งมาคราวนี้อาจก่อปัญหาในภายหน้าให้เขาก็ได้ เพียงแต่ตอนนี้เขากลับอยากจะปล่อยยัยเด็กขี้โวยวายนั้นไปก่อน คนอย่างรามสูร ถ้าต้องการใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก จะวันไหนมันก็ไม่ต่างกันหรอก
" ไปไหนมาทำไมพึ่งกลับเอาป่านนี้ " วัลภาเอ่ยทักลูกสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อตอนนี้มันเป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้วน่ะสิ
" โทษทีแม่ หนูไปบ้านหวานมันมาแล้วเผลอหลับน่ะ " เธอฝืนยิ้มแห้งๆไปให้ผู้เป็นแม่ หากเธอบอกความจริงว่าวันนี้ไปเจอเรื่องอะไรมาเธอก็กลัวว่าแม่จะเป็นห่วงยิ่งกว่านี้ ไหนๆไอ้นักเลงนั่นมันก็ยอมปล่อยตัวเธอกลับมาแล้วนิ
" คราวหลังจะไปไหน หัดโทรบอกบ้างนะ แม่เป็นห่วง " วัลภาพูดพรางกับลูบหัวลูกสาวเบาๆ เธอโล่งอกที่ลูกสาวสุดที่รักไม่ได้เกิดเรื่องอะไรร้ายแรงเพราะแค่ปัญหาที่เธอเจออยู่ตอนนี้มันก็หนักหนาเพียงพอแล้ว
" งั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ " ขนมปังพูดกับผู้เป็นแม่ด้วยเสียงเนือยๆก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที ตอนนี้เธอมาหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานเล็ก น้ำใสๆค่อยๆไหลอาบลงสองแก้ม เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าไอ้นักเลงเถื่อนคนนั้นจะยอมปล่อยเธอกลับมาง่ายๆแถมยังให้คนขับรถมาส่งพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่กับคล้ายตัวเก่าเหมือนเป็นตัวเดียวกันแบบนี้ เธอทิ้งตัวลงยังเตียงเล็กด้วยความเหนื่อยล้า แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาใครสักคน
" คุณให้ฉันไปที่บ้าๆแบบนั้นได้ไง! " เธอพยายามกดน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ "
" แปลว่าทำไม่สำเร็จสินะ! " จอมพลตอบกับมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแต่เขาแปลกใจนิดหน่อยที่เธอรอดกลับมาได้ ทั้งที่ปกติแล้วถ้าถูกจับได้ขนาดนี้คนอย่างรามสูรก็น่าจะต้องมีบทลงโทษที่สาสม!
" ผู้ชายคนนั้น ไม่ตายก็เหมือนตาย! " เธอกลั้นใจพูดออกมาเมื่อนึกย้อนไปถึงผู้ชายที่รามสูรจับตัวไปทรมาน
" ยังไงก็ไม่มีทางรอดหรอก! " ความจริงจอมพลรู้ชะตากรรมของผู้ชายคนนั้นอยู่ก่อนแล้ว
" แล้วเรื่องพ่อหนูล่ะ? " เธอทวงสัญญานั้นเพราะเธอยังแอบหวังว่าจอมพลจะช่วยให้พ่อเธอเดินออกมาจากเส้นทางนั้นได้ เธอไม่อยากให้พ่อทำผิดอีก ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม
" มึงทำพลาด! ยังจะเรียกร้องอะไรจากกุอีก! "
" หนูรู้ค่ะ! แต่หนูขอที่อยู่ของผู้หญิงคนนั้นได้มั้ย หนูขอร้อง! " เธอแค่อยากลองไปคุยกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นชู้กับพ่อ แม้มันจะเป็นความคิดโง่ๆแต่เธอก็อยากลองดู
" ได้ กุจะให้มึง! " เขาแสยะยิ้มออกมาทันที แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างจอมพลไม่เคยช่วยใครแบบไม่มีเงื่อนไขเพียงแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลานั้น
- ผู้เขียน
