เกลียวรักคลื่นปรารถนา

ตอนที่ 9

ตอนที่ 9

แม้คุณก้องเกียรติจะสนับสนุนให้เขากับเข็มเพชรรักกัน แต่ท่านก็ไม่ยอมให้ชื่อเสียงลูกสาวเสื่อมเสียชื่อเสียงเด็ดขาด และจะไม่ยอมให้ใครมาลูบคมได้ แม้ว่าคนนั้นจะเป็นเขาก็ตาม

“ครับ เอาไงก็เอากัน ผมต้องทำตามคำสั่งของนายอยู่แล้วนี่” คริสเตียโนรับคำอย่างนึกสนุกเหมือนกัน ถ้าได้ดัดนิสัยยัยหน้าสวยแต่ไร้สมองอย่างเข็มเพชร ให้รู้จักเห็นอกเห็นใจและเข้าใจคนอื่นเข้าบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ใจต้องการอะไรก็ต้องเอาให้ได้ ไม่สนใจว่าคนอื่นเขาจะเดือดร้อนยุ่งยากหรือรำคาญใจแค่ไหน

อีกอย่าง ยังไงซะยายเข็มเพชรก็หน้าตาใช่ว่าจะขี้เหร่ซะเมื่อไหร่ ใบหน้ารูปไข่ปากนิดจมูกหน่อยตาดำเวลาโกรธจะเปล่งกายแวววาวแก้มขาวอมชมพูระเรื่อ ปากอวบอิ่มสีชมพู ยามที่ต่อล้อต่อเถียงกันมันขยับขึ้นลงก็น่ามองเหมือนกันนี่น่า ยามที่เธอเรียกเขาว่าไอ้ฝรั่งขี้นก บางครั้งเขาอยากที่จะกดปากตัวเองลงบนปากอวบอิ่มสีชมพูอยากดูดกลืนความหวานให้ชื่นฉ่ำหนำใจ

“แน่ใจหรือคริสที่พูดมานะ ฉันว่านายเองก็สนใจยัยเข็มเพชรอยู่เหมือนกัน เพียงแค่คราวนี้ยายนั่นไม่ได้สนใจนายเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น นายเลยแกล้งทำเป็นไม่สนใจและหาเรื่องก่อกวนไม่ใช่หรือไงกัน” อันโตนิโอ้พูดยิ้มๆ ปกตินิสัยคริสเตียโนจะไม่เคยหาเรื่องผู้หญิงคนไหนเลยยกเว้นเข็มเพชร เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่พอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาและมีเสน่ห์ของเพื่อนรักกึ่งบอร์ดีการ์ดก็จะวิ่งเข้าใส่ทุกราย

คริสเตียโนยกมือจับศีรษะอย่างเขิน ใบหน้าขาวร้อนผ่าวขึ้นมากับน้ำเสียงรู้ทันของผู้เป็นนาย

อันโตนิโอ้ปรายตามองคริสเตียโนอย่างหนักใจ สายตาคนเป็นเพื่อนราวกับว่ากำลังตกอยู่ในห้วงรัก เขาก็รู้แล้วว่าคราวนี้คงห้ามได้ยาก ได้แต่คิดอย่างหนักใจไม่รู้ว่าจะโยนเนื้อเข้าปากเสือหรือเปล่า

สิมิลันเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวใส่ตู้ผ้าที่ทางรีสอร์ทจัดไว้ให้ เธอจองห้องพักแบบสองห้องมีประตูเชื่อมต่อถึงกันแต่ล่ะห้องจะพักได้สองคน เธอและโซดาเลือกที่จะพักทางฝั่งตะวันออกส่วนขวัญชนกและคุณพรทิพย์พักฝั่งตะวันตก ทั้งคู่ขอตัวไปพักผ่อนตั้งแต่มาถึง

โซดาคลานขึ้นนั่งบนเตียง “แม่จ๋า ลุงไปไหน” เด็กหญิงถามหาอันโตนิโอ้จนสิมิลันหันมองหน้าลูกอย่างแปลกใจ ภาพใบหน้าเปื้อนยิ้มแก้มและปากสีชมพูระเรื่อยามถามถึงชายหนุ่ม และการที่ลูกสาวไม่เคยให้ความสนิทสนมกับคนแปลกหน้า ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายด้วยล่ะก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

แต่ทำไม......

แค่เจอผู้ชายคนนั้นไม่เท่าไหร่ เพียงแค่ไม่เห็นหน้าโซดาถึงกับต้องเรียกหา เขามีอะไรดีหรือไงกัน สิมิลันได้แต่ครุ่นคิดในสมองเต็มไปด้วยภาพผู้ชายตัวโต ใบหน้าสายตาและรอยยิ้มอันอบอุ่นที่มันยังติดตาตรึงอยู่ในหัวใจไม่ยอมลบเลือน แล้วยังจะต้องกังวลกับสายตาขวัญชนกที่มองไปอีกเล่า สายตาที่บอกให้รู้ว่าน้องสาวกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ สร้างหวาดกลัว หวาดระแวงและกังวลใจแก่สิมิลันเป็นอย่างมาก

เขาเข้ามาใกล้เธอและครอบครัวเพราะต้องการอะไรกันแน่?

หรือจะเป็นเพราะสนใจเธอ มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่อไม่ได้เธอสวยเลิศเลอ หรือน่าสนใจสักหน่อย แถมยังมีลูกติดอีก หรือว่าจะเป็นยายขวัญใช่ต้องเป็นยายขวัญแน่ ไม่ได้การล่ะ เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่เช่นนั้นจะต้องมีเรื่องและปัญหาตามมาอีกไม่รู้จบเป็นแน่

เสียงแจ๋วๆ ของโซดาค่อยซาลงจนเงียบหายไปเลย สิมิลันหันมองพบลูกสาวตัวน้อยนอนเอนราบกับเตียงนอน ทั้งที่ยังอยู่ในชุดเดินทาง สองแขนสองขากางใบหน้าซบกับหมอน ดอกกล้วยไม้สองสามดอกตั้งอยู่ใกล้กับหมวกสานใบโต หน้าอกสะท้อนขึ้นลงพร้อมเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอ

“เหนื่อยมากเลยใช่ไหมลูกรักของแม่” สิมิลันหอมแก้มโซดาพร้อมจัดท่านอนให้สบายที่สุดดึงสายกระติกน้ำออกจากกาย ถอดชุดเดินทางออกจากกายเล็กป้อม ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กที่วางอยู่ในห้องน้ำซับน้ำหมาดๆ เช็ดตามตัวเด็กหญิง ก่อนจะหยิบแป้งเด็กในกระเป๋ามาโรยตัวให้ มือเรียวจับขาเล็กป้อมใส่กางเกงขาสั้นและเสื้อใส่ยืดตัวใหญ่ให้ก่อนจะดึงผ้าห่มนวมผืนโตห่มให้

ถึงแม้อากาศจะออกไปทางร้อน แต่เมื่อลมทะเลพัดมามันกลับหอบเอาลมเย็นๆ กลับมาด้วย เสียงน้ำและลมทะเลพัดกระทบโขดหินเหมือนกับมันคือเสียงเพลงขับกล่อมในโซดานอนหลับไปพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

สิมิลันก้มหอมแก้มลูกสาวตัวน้อยก่อนจะเดินออกไปยืนรับลมเย็นที่ระเบียงห้องพัก มองเกลียวคลื่นน้อยๆ ที่สาดซัดเข้าฝั่ง นักท่องเที่ยวหลายคนเดินทอดน่องชมความสวยงามของตัวเกาะ หาดทรายสีขาวน้ำทะเลสีฟ้าสดใส แสงแดงส่องกระทบพื้นน้ำและพื้นทรายเป็นเหมือนกับรุ้งหลากสีสัน บ้านพักจำนวนไม่มากทุกหลังจะปลูกสร้างไว้ตามเนินเขาตามสภาพภูมิประเทศของเกาะและจะอยู่ท่ามกลางแมกไม้อันร่มรื่น

หญิงสาวสูดเอาอากาศอันบริสุทธิ์เข้าปอด “ฮืม...สดชื่นจังเลย นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่เคยได้มาเที่ยวแบบนี้”

ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ บริเวณอย่างสบายอกสบายใจ แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดหยุดตรงร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินทอดน่องไปตามชายหาดสีขาว และราวกับว่าเขาเองก็รับสัญญาณได้ สายตาคมหันมองพร้อมกับรอยยิ้มและมือใหญ่ที่โบกสะบัดทักทาย

สิมิลันส่งค้อนวงโตก่อนจะเดินกลับเข้าห้องพักอย่างเสียอารมณ์ ทำไมหนีอีตาบ้านั่นไม่พ้นสักทีนะ หญิงสาวเอนตัวลงนอนบนเตียงสองมือช้อนใต้ศีรษะมองเพดานห้อง ดอกไม้ป่าที่ออกดอกส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไปทั่วห้องช่วยทำให้รู้สึกผ่อนคลายหายจากอาการเมื่อยล้าและเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไปได้เยอะเหมือนกัน

“พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันดีจ้ะโซดา ไปในที่แม่ไม่ต้องเจอกับอีตาลุงของหนูนะคนดี” นิ้วเรียวเขี่ยขนตายาวงอนของโซดาที่นอนตะแคงโอบแขนป้อมรอบตัวเธอ ใบหน้าสวยยิ้มกว้างจนเห็นไรฟัน

“แม่รักหนูนะจ้ะคนเก่งของแม่” สิมิลันหอมแก้มโซดาก่อนจะหลับตาลงเช่นกัน

อันโตนิโอ้เดินฮัมเพลงรักภาษาอังกฤษสาวเท้าไปเรื่อยๆ บนหาดทรายสีขาวละเอียด หญิงสาวหลายคนทั้งไทยและเทศส่งยิ้มเชิญชวนชะม้ายชายตาให้เขารับไมตรี บ้างเดินเข้ามาจับไม้จับมือ แต่เขาไม่สนใจนัยน์ตายังคงเห็นภาพความน่ารักสวยสดใสของสิมิลันและโซดา

“คุณเอครับ ผมว่าตัวยุ่งของเรากำลังเดินทางมาแล้วนะครับ” คริสเตียโนเดินมาบอกผู้เป็นนายหลังจากที่วางโทรศัพท์จากคุณก้องเกียรติที่โทรมาฝากฝังให้ช่วยดูแลเข็มเพชร

“นายติดต่อเรื่องห้องพักไว้ให้เธอหรือยังล่ะ”

“นี่ละครับปัญหาใหญ่และเร่งด่วน เพราะว่าห้องพักทุกแห่งทุกห้องเต็มหมดเลยครับ” อันโตนิโอ้เหลียวหลังกลับมามอง สีหน้ายุ่งยากครุ่นคิด คิ้วขมวดเข้าหากัน

“นายจะทำไงต่อล่ะคริส ให้แม่สาวตัวยุ่งพักห้องเดียวกับพวกเราหรือไง”

“โธ่!...คุณเอ พูดแบบนั้นได้ยังไงกันครับ ยังไงลูกเขาก็มีพ่อมีแม่นะครับ อีกอย่างถ้าให้ยายนั่นมาพักห้องเดียวกับพวกเรามีหวังผมว่าคุณเอกับผมไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ครับ ไหนจะต้องคอยระวังตัวไม่ให้ยายนั่นแอบย่องขึ้นเตียงปล้ำคุณเอ แล้วไหนจะเสียงแว๊ดๆ แจ๊ดๆ จนน่าเวียนหัวนั่นอีก แค่คิดผมยังหนาวแทนคุณเอเลยนะครับนี่”

อันโตนิโอ้หัวเราะกลั้วคอให้กับเสียงคริสเตียโนที่เลียนแบบน้ำเสียงเข็มเพชรได้จนเกือบจะเหมือนเจ้าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าเขา “แล้วนายจะทำไงต่อละไปคริส เรื่องนี้ฉันให้นายเป็นคนจัดการแล้วนี่ นายจะมาถามฉันได้ไง”