สถานะคนเคยรัก

ฝันร้าย

เฮือก!

พรึ่บ

ดวงตาคมหลับสนิทเบิกโพลงตื่นจากฝันร้าย อีกแล้วสินะ.. เป็นแบบนี้ทุกคืน นี่ก็ผ่านมาจะสามเดือนแล้ว ทำไมเขายังเอาแต่คิดถึงผู้หญิงใจร้ายคนนั้นอยู่อีก ร่างสูงขยับตัวลุกนั่งพิงหัวเตียง มือหนาเลื่อนขึ้นขยี้หัวตัวเองแรง ๆ เท้าหนักเหวี่ยงลงจากเตียงก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ

ไม่นานก็ออกมาด้วยสภาพใบหน้าเปียกชุ่ม เจ้าของความสูง 189 เซนติเมตรเดินออกจากห้องนอนไปหยุดที่หน้าตู้เย็นในห้องครัวบริเวณชั้นล่างของบ้าน

บ้านหลังนี้เขาอยู่มาตั้งแต่เด็ก อยู่กับคุณย่าและคนใช้ เมื่อถึงคราวที่ท่านต้องจากโลกนี้ไป บ้านหลังนี้จึงตกเป็นของเขาโดยปริยาย เป็นบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย มีทั้งสุข ทุกข์ เศร้า ปะปนกันไป แต่สิ่งที่เขาเจ็บปวดมากที่สุดคือ.. คนที่เรารักทั้งสองต่างก็ทิ้งไปให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว หนึ่งคนจากตาย อีกคนจากลาที่มาพร้อมกับความทรงจำแสนเจ็บปวด ทั้งบ้านมีแค่เขากับแม่บ้านสี่คนเท่านั้น ทุกคนจะอยู่เรือนเล็กหลังบ้าน เมื่อถึงเวลาก็จะเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนเขาหากวันไหนไม่ได้ออกไปข้างนอกไม่อยู่ห้องตัวเองก็จะไปนอนห้องคุณย่า ชายหนุ่มสั่งให้คนเข้าไปทำงานสะอาดทุกวัน ของทุกอย่างในห้องยังคงตั้งอยู่ที่เดิม ไม่มีใครขยับหนีไปไหน กลิ่นอายในห้องก็ยังเหมือนเดิมราวกับว่าย่าของเขายังคงมีชีวิตอยู่

"หมดแล้วเหรอวะ" เสียงทุ้มบ่นอุบเมื่อเปิดตู้เย็นดูเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ตนซื้อมาแช่ไว้ ทว่าตอนนี้กลับหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักขวด เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ จะให้คนออกไปซื้อมันก็ใช่เรื่อง เวลานี้มันดึกมากแล้ว แต่ทำไมเขายังเดินไปเดินมาอยู่อีกล่ะ ควรเป็นเวลาพักผ่อนไม่ใช่เหรอ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจหมุนตัวกลับขึ้นห้องไป

เพลิงกัลป์ ลูกชายคนโตของตระกูลที่ร่ำรวย ขอไม่เอ่ยว่าครอบครัวทำเกี่ยวกับอะไร เขาเป็นทายาทคนโตที่ควรได้สืบทอดธุรกิจที่บ้านใช่ไหม แต่สำหรับครอบครัวเพลิงกัลป์แล้ว.. เขามันก็แค่ลูกเกลียดลูกชังที่พ่อแม่ไม่ต้องการ แม่ของเพลิงกัลป์เคยกินยาขับลูกออกขณะตั้งครรภ์ได้ห้าเดือน เด็กคนนั้นก็คือเขาเอง พอย่าที่รู้เรื่องก็รีบส่งแม่ของเขาไปโรงพยาบาลทันที ดีที่ตอนนั้นตัวเขาไม่เป็นอะไรมาก แต่หลังจากที่เพลิงกัลป์ลืมตาดูโลก บนร่างกายของเขาก็ได้มีร่องรอยของการพยายามฆ่าอยู่หลายครั้งติดมาด้วย ด้านหลังบริเวณช่วงเอวเพลิงกัลป์จะมีรอยแผลเป็น หมอบอกว่าเกิดจากการที่แม่เขาพยายามกินยาเอาเขาออก ส่งผลให้เด็กได้รับผลกระทบเล็กน้อย ดีที่ไม่ถึงขั้นเสียชีวิต พอเขาหย่านมแม่ได้ไม่กี่วันย่าก็ไปรับมาเลี้ยงดู ไม่ให้พ่อกับแม่มาแตะต้องตัวเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ครอบครัวเพลิงกัลป์ต้องการมาตลอด ทั้งพ่อและแม่ไม่มีใครต้องการลูกชายคนนี้ ทั้งสองคิดว่าตั้งแต่มีเพลิงกัลป์ชีวิตของตนก็ตกต่ำจนไม่เหลืออะไร หากแท้จริงแล้วมันจากการกระทำของคนพวกนั้นเอง ช่วงนั้นทั้งคู่ติดการพนันหนักถึงขั้นที่ว่าขายบ้านสวนที่ราชบุรีทิ้ง ย่ารู้เรื่องก็รีบไปซื้อคืนทันที โดยไม่บอกลูกชายตัวเอง นั่นก็คือพ่อเพลิงกัลป์ ท่านซื้อโดยการใส่ชื่อหลานชายเพียงคนเดียวของท่าน สมบัติทุกอย่างที่เป็นของท่านมีเพียงเพลิงกัลป์เท่านั้นที่ได้ไป ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ คอนโดที่ท่านสร้างให้คนเช่าอยู่ ยังไม่นับโรงงานเย็บผ้าที่ใหญ่ที่สุดในตัวจังหวัดราชบุรีอีก พ่อเพลิงกัลป์ที่เป็นลูกชายแท้ ๆ ยังไม่ได้อะไรจากท่านสักอย่าง ทุกอย่างที่ท่านทำล้วนมีเหตุผลมากพอ รู้ว่าใครจะดูแลสิ่งเหล่านี้ต่อจากตัวเองได้ และแน่นอนว่าคนนั้นคือเพลิงกัลป์ ไม่ใช่ลูกระยำแบบนั้น..

"วันนี้ผมขอนอนด้วยนะครับ" เพลิงกัลป์พูดเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนย่าตัวเอง เท้าหนักเดินไปหยุดบริเวณปลายเตียงก่อนจะหย่อนก้นนั่งลง

"...." ดวงตาคมมองไปรอบ ๆ ห้อง ดอกไม้สดในแจกันส่งกลิ่นพร้อมคละคลุ้งไปทั่วห้องนอน ทำให้รู้สึกเบาสบายสมอง

"บนนั้นมันดีมากเลยใช่ไหมย่าถึงไปนาน"

"...."

"ผมเองก็อยากไปเหมือนกัน.."

"....."

"สักวันเราจะได้เจอกันนะครับ"

"...."

"รอผมก่อนนะ.."

เช้าวันต่อมา

ตึก

ตึก

"เช้านี้มีอะไรทานครับป้าสวย" ร่างสูงถามขณะก้าวลงบันได วันนี้เขาไม่ได้ออกไปไหน ว่าจะเข้าไปสิงสถิตอยู่ในห้องสมุดบนชั้นสาม บ้านเขามีทั้งหมดสามชั้น ไม่รวมห้องใต้ดิน เขาเดินลงไปหยุดที่โต๊ะอาหารพลางมองอาหารบนโต๊ะ

"วันนี้ป้าทำโจ๊กค่ะ ช่วงนี้คุณหนูเพลิงต้องทานอาหารอ่อน ๆ ก่อนนะคะ" เพลิงกัลป์ไม่สบายมาสองสามวันแล้ว เขาไม่ยอมทานยาเลย ดื้อยิ่งกว่าเด็กเสียอีก แม่บ้านไม่มีใครกล้าดุหรือกล้าออกคำสั่งกับเขานอกจากป้าสวย แม่บ้านผู้อาวุโสของบ้าน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เพลิงกัลป์ไม่ดื้อใส่

พัทยา

"เมย์ลงมากินข้าวได้แล้วลูก" หญิงสาวปิดคอมทำงานแล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายให้หายปวดเมื่อย แววตาเรียบนิ่งทอดมองคลื่นทะเล สามเดือนแล้วสินะที่เธอได้อยู่กับตัวเอง ช่างเป็นสามเดือนที่เหนื่อยเหลือเกิน

"แม่ทำอะไรให้กินนะวันนี้" เราควรโฟกัสที่ปัจจุบันสิ อดีตก็คืออดีต ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เราต้องมีความสุขกับสิ่งที่เลือก อย่าจมปลักกับใครมากเกินไป เธอสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วเตรียมเดินออกจากห้อง ทว่า..

ครืน ครืน

เท้าที่กำลังก้าวหยุดชะงักแล้วก้มมองมือถือในมือตัวเอง เมื่อเห็นรายชื่อคนที่โทรเข้ามา รอยยิ้มหวานก็ปรากฏบนใบหน้าสวยทันที นิ้วเรียวกดรับสายอย่างไม่คิดลังเล

ติ๊ด!

"ว่าไงคะ"

(ทำอะไรอยู่เรา)

"กำลังจะลงไปกินข้าวค่ะ พี่ล่ะกินข้าวหรือยัง หรือกินเป็นแต่เหล้า"

(ขี้บ่นจังวะ)

"แล้วชอบทำให้บ่นทำไม"

(พี่มาเที่ยวเหนือ อยากได้อะไรไหม)

"ไม่ต้องเลยนะ ครั้งก่อนก็กินไม่ทัน" จนเธอต้องหอบเอาของที่อีกฝ่ายซื้อมาฝากไปแจกเพื่อนบ้าน ลำพังบ้านเธอทานไม่หมดแน่นอน เพราะมันเยอะมาก

(พี่อยากให้เมย์กินของอร่อย ๆ ไง)

"แต่มันเยอะไปพี่"

(พี่มีเงิน)

"ทำเป็นพูด ใครกันนะที่เครียดเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง"

(จำเรื่องดี ๆ บ้างเถอะ)

"ถ้าจะซื้อไม่ต้องซื้อเยอะนะคะ" เพราะรู้ว่าต่อให้ห้ามก็คงไม่ได้ คนอย่าง ดินแดน เสียอย่าง ไม่เคยทำอะไรธรรมดาอยู่แล้ว ขณะที่คุยกันก็เปิดประตูออกจากห้อง ทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่างก็พบกับพ่อแม่นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข

(พี่ไปละ ฝากบอกคิดถึงพ่อกับแม่ด้วยนะ)

"ได้ค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะ"

(โอเคครับ)

"พี่ดินแดนเหรอลูก" ทิวา เอ่ยถามลูกสาวเพียงคนเดียวของตน

"ใช่ค่ะ" ตอบสีหน้ายิ้มแย้มพลางนั่งลงฝั่งตรงข้ามแม่ตัวเอง ส่วนพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ

"ลูกสาวแด๊ดดูมีความสุขกว่าเมื่อก่อนมากเลย" เทเลอร์ พูดยิ้ม ๆ พักหลังมานี้ลูกสาวเขายิ้มบ่อยขึ้น เริ่มกลับมาพูดเยอะอีกครั้ง ส่วนหนึ่งก็มาจากดินแดนที่ช่วยลูกสาวให้หลุดพ้นจากความเศร้านั้น เขาคงต้องหาเวลานัดทานข้าวกับชายหนุ่มสักครั้งแล้วสิ

"เริ่มทานกันเถอะมันจะเย็นเอา"

เมทัล หรือ เมย์ ที่ทุกคนมักเรียกกัน หญิงสาววัย 28 ปี สูง 170 มีนิสัยไม่ชอบสุงสิงกับใคร ถ้าไม่สนิทจะไม่คุยด้วย แต่กับดินแดนมันมากกว่านั้น ทั้งสองสนิทและรู้จักกันมานาน เมทัลเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน พ่อของเธอเป็นคนสเปน ส่วนแม่เป็นคนไทย บ้านเกิดเธออยู่ที่พัทยา ก่อนหน้านั้นเมทัลอาศัยอยู่กับแฟนที่กรุงเทพ พอเลิกรากันเธอจึงตัดสินใจกลับมาอยู่บ้าน อีกอย่างเธอเองก็ไม่ค่อยชอบชีวิตในเมืองหลวงเท่าไหร่ มันค่อนข้างน่ารำคาญสำหรับเธอ เมทัลเป็นนักเขียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงระดับหนึ่ง แต่อาจยังไม่เป็นที่รู้จักในวงกว้าง ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ ในทุก ๆ วันเธอจะอยู่แต่หน้าคอม นั่งทำงานที่ตัวเองรัก พ่อกับแม่ของเธอไม่เคยห้ามหากสิ่งที่ลูกทำอยู่คือความสุขของตัวเอง พร้อมสนับสนุนเต็มที่ เมทัลขอให้พ่อกับแม่หยุดทำงาน เธอเอารายได้ส่วนหนึ่งมาจ่ายเงินเดือนทั้งสอง ซึ่งตอนแรกพ่อกับแม่เธอไม่เห็นด้วย แต่เมื่อเจอลูกสาวขอร้องอย่างหนักจึงตัดสินใจไม่ทำงานตามที่ลูกต้องการ ส่วนพ่อของเธออาจมีออกไปดูงานบ้าง เทเลอร์มีบริษัทที่ทำเกี่ยวกับไวน์เป็นของตัวเอง ในส่วนนี้เมทัลเข้าใจได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ขัดพ่อตัวเอง ขอแค่ให้ทำงานน้อยลง ไม่หนักเหมือนเมื่อก่อน เพราะทั้งสองอายุก็เริ่มเยอะมากแล้ว เมทัลอยากให้พวกท่านได้พักผ่อนบ้าง เพราะพ่อกับแม่เลี้ยงเธอมาเกือบจะสามสิบปีแล้ว จากนี้ขอเธอเป็นคนดูแลบ้าง

"แล้วเรื่องที่ลูกจะไปเที่ยวล่ะ"

"อีกสามเดือนเลยค่ะ"

"ไปญี่ปุ่นใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"

"หนูไม่ให้ใครมาทำอะไรได้แน่นอนค่ะ^^"

"เปล่า แม่กลัวเราไปเตะก้านคอเขามากกว่า"

"แม่อะ!"

"ฮ่าฮ่า" เทเลอร์ระเบิดหัวเราะเสียงดัง เพราะสิ่งที่ภรรยาพูดมานั้นคือเรื่องจริง เมทัลเก่งเรื่องป้องกันตัวมาก ไม่เคยกลัวอะไร แล้วที่มากไปกว่านั้น ลูกสาวเขาแม่นปืนจนเขาเองยังยอมแพ้ เมทัลเริ่มให้ความสนใจอยากยิงปืนตั้งแต่เด็ก แต่วัยนั้นเขาไม่สามารถให้ลูกจับของจริงได้ จึงซื้อปืนของเล่นแบบยิงเป้ามาให้ แล้วเมทัลดันชอบมาก ๆ เล่นทั้งวันไม่เบื่อ พอโตอายุถึงจึงส่งไปเรียนยิงปืน นั่นจึงเป็นจุดกำเนิดของหนูน้อยเมทัลนักแม่นปืน

"จริง ๆ เลยสองแม่ลูกคู่นี้"

ครอบครัวของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น เมทัลไม่เคยได้รับความรู้สึกแย่ ๆ จากครอบครัวเลยสักครั้ง ทั้งสองฟูมฟักเลี้ยงดูมาอย่างดี แค่เห็นน้ำตาลูกพ่อกับแม่ก็เจ็บปวดไม่ต่างจากลูกเลยสักนิด ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ให้ลูกพบเจอแต่ความสุข มีรอยยิ้มแบบนี้ไปนาน ๆ ก็เพียงพอแล้ว

"วันนี้แม่กับแด๊ดจะไปฮันนีมูน ฝากดูแลบ้านด้วยนะจ๊ะ" วันนี้สามีเธออยากย้อนวันวานสักหน่อย จึงชวนออกไปนั่งดื่มร้านที่ทำให้เราทั้งสองมาเจอกัน กระทั่งมีพยานรักอย่างเมทัล

"เที่ยวให้สนุกน้า~" ลูกสาวพูดประชดพ่อกับแม่ ที่ไม่ว่าจะอายุเยอะสักแค่ไหน แต่ความหวานไม่เคยเปลี่ยนไปเลย คนโสดเห็นแล้วอิจฉามากเลยค่ะ!