INTRO
467 คำ
บ้านกลางกรุง
"ที่รักจ๋า~"
"เฮ้อ.." หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายกับเสียงเรียกน่ารำคาญนี้ ตั้งแต่เช้ากระทั่งตอนนี้เที่ยงแล้ว เธอยังไม่ได้เขียนงานเลยสักตัว เพราะมัวแต่คอยทำนู่นทำนี่ให้ใครบางคน ไม่รู้ว่าซ้อมเป็นง่อยหรือเปล่าถึงได้ขยันเรียกใช้ทั้งวัน
ครืนน
เสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นทำให้เกิดเสียงดัง หญิงสาวออกจากห้องไปดูยังด้านนอกด้วยใบหน้าหงุดหงิด ทันทีที่ถึงห้องนั่งเล่นก็พบกับแฟนหนุ่มนั่งส่งยิ้มมาให้ แววตาเรียบนิ่งขยับมองไปมาก่อนจะไปสะดุดหมอนที่วางอยู่ไม่ไกล
"ที่รัก~ เค้าหิวข้าว" น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยบอกแฟนสาวขณะนั่งถือจอยเกม หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเลี่ยงไปอีกทาง ทว่าทางที่เธอไปดันไม่ใช่ห้องครัว
"ที่รักจะไปไหน" ขมวดคิ้วสงสัย
"จะหุบปากได้ยัง" มือเล็กเอื้อมหยิบหมอนมาถือไว้พร้อมตวัดสายตาไปมองแฟนหนุ่มเป็นเชิงตั้งคำถาม
"ก็เค้าหิวข้าว"
"แล้วที่วางอยู่บนโต๊ะคืออะไร" ทั้งของคาวของหวานวางเรียงรายกันอยู่เต็มโต๊ะ แต่เขากลับเอาแต่เรียกเธอไม่จบไม่สิ้นสักที ใครบ้างจะไม่หงุดหงิด คนกำลังทำงานแทนที่จะได้ทำอย่างสงบสุข กลับต้องมาทนฟังเสียงน่ารำคาญแบบนี้ทั้งวัน ไม่ใช่ว่าเธอรำคาญเสียงของแฟน แต่เพราะมันบ่อยเกินไป อยากให้เธอสนใจก็ช่วยดูเวลาหน่อยได้ไหม เธอเป็นคนแบ่งเวลาได้ชัดเจนอยู่แล้ว งานของเธอจะมีเวลาของมัน เมื่อไหร่ที่ถึงเวลาเลิกเธอจะหยุดทุกอย่างแล้วเอาเวลาตรงนั้นยกให้แฟนทั้งหมด แต่ทำไมแฟนเธอถึงยังไม่พอใจอีกละ
"เค้าแค่อยากให้ที่รักมานั่งด้วย"
"เป็นอะไร" เธอมั่นใจว่าอีกคนกำลังมีปัญหาแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาแต่ก่อกวนเธอแบบนี้หรอก หญิงสาวเดินไปหยุดตรงหน้าแฟนหนุ่ม พร้อมกับสบตาเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบจากอีกคน
"อย่าทิ้งเค้า สัญญาได้ไหมว่าจะอยู่ตรงนี้กับเขา" ทำไมความกลัวถึงกลับมาเล่นงานเขาอีกแล้วล่ะ ทั้งที่เธอก็ไม่เคยทำเหมือนจะไปจากเขาเลยสักครั้งเดียว เพราะอะไรกัน..
"คิดอะไรแบบนั้น" ดึงชายหนุ่มมากอด เธอลูบปลอบอย่างอ่อนโยน
"ช่วยตอบเค้าหน่อยได้ไหมว่าเราจะอยู่ด้วยกัน"
"เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่ว่าจะหันมาเมื่อไหร่เมย์ก็จะอยู่ตรงนี้ อยู่กับที่รัก"
"สัญญาแล้วนะ"
"อืม"
- ผู้เขียน
