พยายามตัดใจ 2/2
1566 คำ
"ไปหาพี่เขากับแด๊ดไหม"
"แด๊ด.."
"ยูเคยบอกแด๊ดว่าไม่ได้อยากเลิกนี่ แล้วเพราะอะไรถึงเลิกล่ะ" เคารพทุกการตัดสินใจของลูกสาว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด สุดท้ายแล้วนั่นก็คือชีวิตของลูก หน้าที่ของพ่อแม่คือคอยให้กำลังใจ คอยแนะนำให้คำปรึกษาเท่านั้น บางอย่างก็ควรให้เขาได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง รสชาติของการเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้สวยหนูเสมอไป สุขทุกข์ปะปนกันไป นี่แหละรสชาติชีวิตคนเรา
"หนูขอเวลาหน่อยนะคะ" หากพร้อมแล้วสัญญาว่าจะบอกพวกท่านทันที ตอนนี้เธอยังไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น เธอเหนื่อย
"ได้สิ สำหรับยูแล้วแด๊ดมีเวลาให้ทั้งชีวิต"
"รักแด๊ดที่สุด"
"ไปหาพี่เขากับแด๊ดนะ"
"แต่.."
"ถ้าพี่เขาไม่ได้ผิดอะไร เราก็ไม่ควรหนีหายไปแบบนี้ แด๊ดไม่อยากให้พี่เขาคิดว่าตัวเองไม่เหลือใคร" สำหรับเทเลอร์แล้ว เพลิงกัลป์คือคนที่เขารักมาก รักไม่ต่างจากลูกสาวตัวเอง พวกเขาพบปะกันบ่อยสมัยทั้งคู่ยังเป็นแฟนกัน ในสายตาเทเลอร์เพลิงกัลป์เป็นผู้ชายที่อ่อนโยน คลั่งรักลูกสาวตนมาก ดูแลดียิ่งกว่าไข่ในหิน หันไปที่เมทัล ยิ่งกว่าผู้ชายในร่างหญิง เธอเก่ง หลายครั้งที่ปกป้องคนรักจากครอบครัวอีกฝ่ายได้ ถึงลูกจะออกตัวปกป้องผู้ชายจนเกินไป เทเลอร์กลับรู้สึกภูมิใจกับลูกสาวตัวเองมาก เขาชอบในความเก่งไม่กลัวใครของเธอจริง ๆ
"หนู อึก~"
"เราซื้อของไปเยี่ยมพี่เขาดีไหม" แม้จะเลิกรากันไป เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่ อีกอย่างลูกเขาก็ยังดูไม่ลืมเพลิงกัลป์ด้วย ทำแบบนี้คงพอมีโอกาสให้ทั้งคู่กลับมาคุยกันอีกครั้งก็ได้
สุดท้ายแล้วเมทัลก็ไม่สามารถต้านทานคำขอของผู้เป็นพ่อได้ หญิงสาวนั่งตัวเกร็งเงียบอยู่บนรถ ในขณะที่พ่อทำหน้าที่ขับรถพาเธอเดินทางไปกรุงเทพ ไปบ้านที่เธอคุ้นเคยและมีความสุขช่วงหนึ่งของชีวิตกับใครบางคน
เวลา 19:23
"ใครมา" ป้าสวยมองรถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดในบ้านด้วยความสงสัย
"ป้าสวย" ก่อนที่เสียงเจ้าของรถจะดังขึ้น พร้อมกับใครบางคนวิ่งมาหา
"คุณเมย์" ป้าสวยพึมพำเรียกชื่อคนมาใหม่ด้วยความตกใจปนดีใคร ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง หลังจากที่เลิกรากันไป เมทัลก็ไม่เคยมาเหยียบที่นี่อีกเลย
หมับ!
"คิดถึงจัง" โผกอดด้วยความคิดถึง
"คิดถึงเช่นกันค่ะ ไปไงมาไงถึงมานี่ได้ล่ะคะ" ป้าสวยถามเสียงสั่น ดีใจมาก ๆ ที่ได้เจอเมทัล
"เมย์แค่.."
"สวัสดีครับ" เทเลอร์แทรกขึ้นหลังจากยืนมองอยู่สักพัก ดูท่าลูกสาวเขาจะคิดถึงคนที่นี่มาก ๆ ไม่แปลกหรอก เพราะเมทัลก็อยู่บ้านหลังนี้นานเหมือนกัน คงจะสนิทกับทุกคนมากเลยสินะ
"อ้าวคุณเทเลอร์ สวัสดีค่ะ" แม่บ้านใหญ่หันไปยิ้มทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ตามธรรมเนียมไทย
"^^" เทลอร์ทำเพียงส่งยิ้มอ่อนให้ทุกคน ก่อนที่เขาจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านที่ตนเคยมาเที่ยวหาลูกสาวอยู่หลายครั้ง
"เชิญเข้าบ้านก่อนค่ะ"
"ค่ะ" แล้วทั้งสามก็พากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ตึก
ตึก
"ทุกคนที่นี่สบายดีนะคะ" เมทัลถามทันทีที่นั่งลงโซฟา ทุกคนยังอยู่กันครบ ไม่มีใครออกหรือหายไป จะมีก็แค่..เขาที่เธอยังไม่เห็นตั้งแต่มา
"สบายดีค่ะ แล้วคุณเมย์ล่ะ เป็นยังไงบ้าง"
"เมย์สบายดีค่ะ"
"จริงเหรอ~" เป็นเสียงของเทเลอร์ที่เอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อ
"แด๊ดอะ!" แห้วเสียงใส่จนผู้เป็นพ่อระเบิดหัวเราะออกมา ตามด้วยป้าสวย
"ฮ่าฮ่า"
"ว่าแต่เขาไปไหนเหรอคะ" พลางมองหาคนรักเก่า เขาหายไปไหน หรือเป็นเพราะเธอมาเขาจึงไม่ยอมออกจากห้อง เอาจริงนะ.. เธอเองก็ใช่ว่าไม่ละอายใจที่มานั่งอยู่ตรงนี้ ตัวเองเป็นคนบอกเลิกเขาแท้ ๆ กลับมานั่งหัวโด่อยู่ในบ้านของเขา เป็นใครจะอยากออกมาต้อนรับล่ะ เป็นเธอคงเอาน้ำสาดไล่ให้ออกจากบ้านด้วยซ้ำ
"อ๋อ คุณหนูเพลิงไม่อยู่หรอกค่ะ เห็นบอกว่าจะไปเที่ยวสามสี่วัน ป้าก็ไม่รู้ว่าไปเที่ยวไหน คุณหนูไม่ได้บอกไว้ เพิ่งไปเมื่อเช้ามืดนี่เอง" ถามอะไรไปก็ไม่ได้รับคำตอบ นอกจากว่าขอไปเที่ยวกับเพื่อนเท่านั้น
"งั้นเราก็มาเสียเที่ยวสินะ" เทเลอร์เอ่ยขึ้น นึกว่าลูกเขยคนโปรดจะอยู่บ้าน วันนี้เขากับลูกสาวคงมาเสียเที่ยว
"แล้วของที่เมย์ส่งมาได้ทำให้เขากินบ้างไหม" เธอมักจะส่งของชอบมาให้ป้าสวยทำให้เพลิงกัลป์กินตลอด ทุกอย่างที่เพลิงกัลป์ชอบ เวลาไปที่ไหนแล้วเจอของโปรดอีกคน เมทัลไม่ลังเลที่จะซื้อมาฝาก แต่ไม่รู้ว่าเขาได้กินมันสักครั้งไหม
"เอ่อคือ.." ป้าสวยมีท่าทีอึกอักจนเมทัลเผลอแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ เอาเป็นว่าเธอเข้าใจดี
"....." เทเลอร์ได้แต่นั่งเงียบมองทั้งสองคุยกัน เขาไม่รู้จะพูดอะไร จึงปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกันให้หายคิดถึง
"เมย์เข้าใจแล้วค่ะ" พลางยิ้มอ่อน
"คุณเมย์จะพักที่นี่ก่อนไหมคะ" หากให้กลับเลยมันก็น่าเกลียด อีกอย่างนี่ก็มืดแล้วด้วย ถึงมันจะไม่ไกลมาก แต่ก็ใช้เวลาเป็นหลายโมงในการขับรถกลับ คืนนี้ก็ที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้ทานข้าวเช้าเสร็จค่อยกลับก็ได้ ยังไงเสียเพลิงกัลป์ก็ไม่อยู่ ต่อให้รู้เพลิงกัลป์ก็ไม่มีทางว่าแน่นอน
"เมย์กับแด๊ดจองโรงแรมไว้แล้วค่ะ" พ่อเธอนัดดื่มกับเพื่อนด้วย จึงทำการจองห้องพักไว้ เธอคงไม่ได้ไปดื่มกับพ่อ ปล่อยให้ท่านไปพบปะเพื่อน ๆ ไป
"ป้าต้องขอโทษด้วยนะคะ" ป้าสวยรู้สึกผิดที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ตอนนี้ฟลินต์จับตามองท่านอยู่ หากรู้ว่ารับของเมทัลมาอีกเขาต้องดุเธอแน่นอน ถึงอย่างนั้นเธอก็เข้าใจฟลินต์เหมือนกัน รู้ว่าอีกคนรักและห่วงเพื่อนแค่ไหน ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมานาน ไม่แปลกที่จะดูแลกันดีขนาดนี้ เมทัลเองก็ค่อนข้างสนิทกับฟลินต์ระดับหนึ่ง
"ไม่เป็นไรเลยค่ะ เมย์เข้าใจ"
"ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับดีกว่า ลานะครับ"
"หนูกลับก่อนนะคะป้าสวย"
"ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าเครียดหรือคิดมากจนเกินไป ตั้งใจทำงานที่เรารักออกมาให้ดีที่สุด ป้ายังคงเป็นกำลังใจให้คุณหนูทั้งสองนะคะ"
"ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"
หลังจากที่ร่ำลากันเสร็จ เมทัลและเทเลอร์ก็ขอตัวกลับไปพักที่โรงแรม คืนนี้พ่อเธอคงสนุกกับเพื่อนทั้งคืน ส่วนตัวเธอก็คงนอนอยู่ห้อง ส่วนแม่ไม่ได้มาด้วย ท่านบอกขี้เกียจนั่งรถ เลยขออยู่เฝ้าบ้านดีกว่า
ในระหว่างที่รถกำลังแล่นอยู่บนถนน สายตาเหม่อลอยมองออกไปยังวิวด้านนอก ในหัวพลางคิดเรื่องต่าง ๆ นานา เขาคงเกลียดเธอมากเลยสินะ แม้แต่ของที่ฝากมาให้ยังไม่สนใจ ถามว่าเสียใจหรือเปล่าที่เขาเมินเฉย ไม่เลย.. เธอไม่เสียใจหรือนึกโกรธอีกฝ่ายแม้แต่น้อย กลับเข้าใจดีที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเธอทั้งนั้น
"ยูโอเคไหมเมทัล" เหลือบมองลูกสาวคนสวยของตน ท่าทางของเมทัลทำให้เทเลอร์เป็นห่วงอยู่ลึก ๆ
"โอเคสิ สบายมากเลย"
"ให้เวลาพี่เขาหน่อย" เพลิงกัลป์คงกำลังสับสนกับอะไรหลาย ๆ อย่าง ให้เวลาเขาได้คิดทบทวนก่อน ต่างฝ่ายต่างยังมีแผลสดทั้งคู่ มันคงยากจะเจอหน้ากัน
"ครั้งสุดท้ายค่ะ ครั้งสุดท้ายที่หนูจะทำแบบนี้ จากนี้หนูจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับเขาอีกแล้ว" แค่นี้ก็รู้สึกผิดมากแล้ว หลังจากนี้เธอจะหายไปเอง
"ทำไมล่ะ" ในเมื่อเธอเองก็รัก อีกฝ่ายก็ยังรัก แล้วเพราะอะไรถึงกลับมาหากันไม่ได้ อย่างที่บอก.. เขามีคำถามมากมายที่สงสัยและอยากถามลูกสาวตัวเอง แต่ก็ตามที่บอกไปนั่นแหละ ให้เวลาทั้งคู่หน่อย เมื่อถึงเวลาที่ลูกสาวพร้อมแล้ว คงจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง
"ไหน ๆ ก็มากรุงเทพแล้ว เราไปหาของอร่อย ๆ กินดีไหม" เทเลอร์นัดกับเพื่อนสี่ทุ่ม ฉะนั้นยังพอมีเวลาให้ไปหาของอร่อยกิน หญิงสาวนึกหาร้านที่ตนเคยไปกินแล้วต้องไปซ้ำให้ได้
"ได้สิ" เทเลอร์ตอบรับลูกสาวทันที
"แด๊ดน่ารักที่สุดเลย"
"เพราะไม่อยากเห็นใครบางคนงอแงหรอกนะ"
"รักแด๊ด^^"
- ผู้เขียน
